I don't ever envy you.

Droogjes sjokte Darell met een bak tomaten naar de achterkant van de winkel. Zijn staart zat onder zijn T-shirt zodat mensen niet freakte, hoewel mutaties hier niet geheel abnormaal waren. Dat kwam doordat er zoveel Espers waren, maar normale mensen zouden 'm probably wel flippen. Al trokken zijn oren soms ook aandacht, maar ja. Het deed hem niks. Of tenminste, hij geloofde graag dat het hem niks deed. Hij plofte de kist met tomaten neer op de andere kisten en zuchtte. Hij haatte zijn werk. Maar als tiener was er niet veel te doen, dus vakken vullen was een van de weinige opties. Die had hij maar genomen, aangezien hij ook aan zijn geld moest komen. Zijn blik gleed naar de klok. Nog tien minuten en dan had hij pauze. Ughe. Hij draaide zich om en liep naar een van de vakken, waar hij de etiketten naar voren moest draaien. Waarom legde die mensen het niet gewoon goed neer? Dat scheelde ook werk. Klote mensen. Hopelijk gingen ze snel dood.
"Pardon," klonk een stem en Darell draaide zich om, waar een twee giebelende meisjes van dertien hem aanstaarde. Snotkinderen. Hij trok een wenkbrauw op en keek hun aan van 'kan ik je helpen ...?
"Weet je misschien waar we de basilicum ligt?" vroeg een van de twee, aan de stem te merken was het dezelfde die hem net aansprak. Waarom kwamen die ouders niet zelf hun boodschappen doen? Dan vielen ze hem niet lastig. Normaal was hij niet zo negatief, maar werk maakte hem gewoon depressief. "Tweede gangpad, links." meldde hij hun en draaide weer een pak koffie om, zodat het etiket naar hem gericht stond. De meisjes bewogen echter niet, ze leken vastberaden om hem het leven zo moeilijk mogelijk te maken. Zijn blik gleed weer naar hun, waarna hetzelfde meisje als daarnet haar mond opende en het andere meisje giechelde.
"Kun je ons laten zien waar dat is?" vroeg ze. Jezus. Hoe dom waren die kinderen. Hij knikte en draaide het laatste pak koffie om, waarna hij zijn gangpad uit liep en naar gangpad twee liep. "Hoe heet je?" vroeg het wat spontanere meisje. Waarom wouden ze dat weten? Waarom vielen ze hem lastig? Ze hadden zichzelf met bronzer ingesmeerd waardoor het half op wannabe negers leken, droegen zoveel mascara dat hun wimpers er té korrelig uit zagen en hun oogschaduw was zo afschuwelijk dat zijn ogen er bijna van wegbrandde. Dus, ze irriteerde. En in hun Nickelson jasjes voelde ze zich ook weer te goed voor de wereld.
"Darell. En hier." zei hij en duwde het meisje een potje basilicum in d'r hand. Zo, ook weer opgelost. Dan hadden ze alles en konden ze weer verder. De meisjes keken elkaar aan, waarna ze weer hun blikken op hem vestigde. "Mag ik je telefoonnummer?" klonk er vervolgens. Raar kind. Rare smaak. Het kwam zelden voor dat iemand hem dat vroeg uit spontaniteit, dus het maakte hem gewoon bang. Vieze, vieze kinderen. "Eh.. nee. Sorry." zei hij en draaide zich om en liep weg, waarna hij weer verder ging met die klote etiketten. De meisjes zeurde even over hoe klote hij was en dat ze wel beter verdiende, waarna ze giebelend weg liepen. Stelletje hoeren.
Maar goed, dankzij hun was wel wat tijd voorbij. Pauze, dus. Hij stopte meteen met etiketten draaien en liep naar de achterkant van de winkel, waar hij zichzelf op een stoel neergooide, naast zijn tas. Iedereen had hun plekje, alleen wouden de nieuwe werknemers nog wel eens plekjes inpikken. Gelukkig stonden ze meestal wel op. Hij had iets tegen nieuwelingen. Al kwam dat alweer door werk. Hij haatte werk. Hij pakte zijn broodje uit zijn tas en sloeg zijn staart een keer om, onder zijn T-shirt. Dat ding irriteerde soms ook, trouwens. Vooral als je erop lette. Hij nam een hap uit zijn broodje, om nom nom.

[&Zyler]

Met een tas in zijn hand sleepte hij zich voort over de straatstenen. Inderdaad, hij sleepte zicht voort. Gewoon weg doordat hij moest werken. Hij haatte die plek. Eigenlijk had hij gewoon de behoefte om in zijn bed te blijven. Maar nee, dat werd hem weer niet gegund. Hij hoorde de stem van zijn moeder weer door zijn hoofd galmen. De stem die hem er steeds weer op attent maakte dat hij zijn nest uit moest komen en dat hij gezond moest ontbijten. Iets waar hij even goed de pest aan had. Maar ach, dat had je als je nog bij je moeder woonde. En hij had ook wel het idee dat dat snel zou veranderen..
Na een korte zucht van zijn lippen geschoven te hebben keek hij weer voor zich uit in de hoop dat hij niet tegen een paal aan zou lopen ofzo, want hij wist van zichzelf dat het typisch iets voor hem was om dat te doen. En dat hij dan uiteindelijk met een knal rood hoofd van schaamte in de supermarkt eindigde. En alsof dat een goede indruk wekte. Voor een moment ging Zyler met zijn hand door blonde haren heen en stapte vervolgens naar de voordeur van de supermarkt. Er stonden al enkele mensen voor de deur met elkaar te praten, waardoor hij het niet kon laten om ze met een kaashoofd aan te kijken. Rotmensen. Ergens had hij ook de neiging om naar ze te schreewen: "Ja hallo, het is hier geen theekransje! Ga naar binnen of rot maar op!" Ja, dat was iets dat hij nu graag eruit had willen gooien.
Een kleine grijns verscheen op zijn lippen toen hij dacht hoe die situatie uit had kunnen pakken. Maar alsnel richtte hij zijn aandacht op de echt wereld en liep de supermarkt binnen om vervolgens om zich heen te kijken. Het was nog vroeg en daardoor waren er nog niet zoveel klanten te vinden. Al wist hij dat dat snel zou veranderen. Nou ja, tenzij die mensen voor de supermarkt zouden blijven praten en de hele boel op zouden houden. Ja, dan zou het lekker rustig blijven. Zyler grinnikte even om zijn gedachten en liep vervolgens naar de achterkant van de winkel om zijn oh zo modieuze uniform aan te trekken. Hij zuchtte weer en liep door één van de gangen heen, totdat zijn blik werd getrokken door een jongen die bij de basilicum stond. Hij stopte even en keek toe hoe de jongen ook naar de achterkant van de winkel liep en vervolgens zijn soort van ontbijt tervoorschijn te halen. Nou, hij heette vanaf nu Basilicum-boy. Hij grijnsde even, maar stopte daar al snel mee aangezien het nogal eng eruit kon zien. Snel liep hij door naar de achterkant van de winkel en plofde vervolgens op de stoel naast die van de basilicum-boy. "Hé Basilicum-Boy!" Zyler kon het niet laten om zijn neutrale gezicht in een plooi te houden en hij grinnikte vervolgens eventjes. Haha, wat was hij toch grappig.

Droogjes nam Darell nog een hap van zijn boterham. Spanning en sensatie, daar zat zijn leven nou eenmaal vol mee. Elke dag was een avontuur. Niet dus. Het begon om zeven uur 's ochtends dat hij zijn bed uit moest rollen. Waarom ging die supermarkt ook zo vroeg open? Welke gek ging om acht uur een paar tomaten met suiker halen? Hoe debiel was je dan wel niet? Daarna ging hij om acht uur weg en kwam hij om half negen aan. In principe hoefde hij pas om negen uur te werken, maar hij begon meestal meteen als hij binnen kwam met tien minuten werk en daarna nam hij pauze. Want zo voelde het alsof hij vaker pauze had, en dat was cool. Dan was hij om vier uur weer vrij en dook hij om vijf uur zijn bed in, aangezien het standaard was dat hij elf uur lang sliep. Alleen gebeurde het in het weekend nog wel eens dat hij om zeven uur wakker werd, waar zijn logeer-kindertjes zich aan irriteerde.
Zijn staart sloeg nog een keer naar links onder zijn T-shirt, waar hij het schuil hield. Hij likte zijn lippen en nam nog een hap, met zijn coole karteltanden. Hmmn, alleen was het minder leuk als je uitgebreid zat te zoenen. Hij had wel eens te neiging om zijn tanden te gebruiken in iemand's nek of op hun oor, aangezien dat gewoon om nom nom was. Maar die waardeerde dat niet zo met zijn dierlijke tanden.
Hij nam nog een hap van zijn boterham en keek bedenkelijk. Zijn blauwe ogen staarde wezenloos voor hem uit, terwijl hij dacht over die adidas-hoertjes die zojuist heel eng hadden gedaan. Ze wisten nog geen tien seconden zijn naam of ze vroegen zijn nummer al. Was dat 'iemand beter leren kennen'? Hij gaf zijn nummer niet aan wild vreemde, vooral niet wild vreemde sletten. Die waren eng. Met hun korrelige ogen en half neger huid. Dat was gewoon niet normaal meer te noemen, naar zijn mening. Met hun domme merk-namen en hun hyvesprofielen met meer dan achthonderd vrienden. Waarvan ze de helft alleen uitlachte of niet eens kende. Domme kinders.
"Hé, Basilicum-Boy!" riep een stem en hij keek op. Wie? Hij werd met een brede grijns aangekeken. Hij? Was hij Basilicum-Boy? Oh, die had hem zeker gezien met die meisjes die hun basilicum moesten kopen voor hun mammies. Hij keek de jongen even aan van o__o maar begon daarna aan zijn hyena-achtige lach. Toen hij een klein beetje bedaard was - ongeveer drie minuten later - maar nog wel buikpijn had van 't lachen, kon hij eindelijk weer praten. Basilicum-Boy. HAHA. "Ik klink als een super held. Basilicum-Boy.. BB.. Nee, wacht.." Hij begon weer te lachen en maakte vage geluiden, terwijl hij probeerde te zeggen wat hij wou zeggen, maar daar zou de gozer niks van verstaan tussen het lachen door. "H-Het klinkt alsof.. ik.. een Blackberry ben of zo." zei hij lachend met een XD-hoofd. Humor. Het lachen vervaagde in gegrinnik en uiteindelijk wist hij te bedaren. Oké, oké. "Dat laat ik serieus op een T-shirt zetten of zo." zei hij lacherig.

Het kostte hem nog steeds enige moeite om niet keihard in lachen uit te barsten. Want dan wist hij dat het risico er zou zijn dat hij keihard begon te krijsen van het lachen, terwijl de persoon tegenover hem een wenkbrauw op zou trekken en hem zou zeggen dat het eigenlijk helemaal niet grappig was. Nee, dat wilde hij niet. Al had hij dan wel het perfecte antwoord daarop: "Ja hallo, het was niet grappig bedoeld ja!" Typisch antwoord voor hem en degene die achter zijn personage zat. Voor een moment ging hij weer met zijn vingers door zijn warrige haar heen en keek vervolgens weer naar de jongen-zonder-naam. Nouja, totdat hij zijn naam nog niet wist zou hij voor hem basilicum-boy blijven.
Terwijl hij de reactie van de basilicum-boy probeerde te pijlen, probeerde hij nog altijd zijn brede grijns te onderdrukken. Maar alsnel volgde er reactie door de harde lach die weerklonk. Zyler begon ook te proesten om dat hij het zelf ook gewoon weg niet kon houden en hij hoorde hoe de jongen begon te praten. Al ging het hem niet zo goed af doordat hij nog altijd keihard aan het lachen was. "Ik klink als een super held. Basilicum-Boy.. BB.. Nee, wacht.." Zyler merkte dat hij ook in een lachbui was belandt en keek hem aan. Een superheld? Ja, eigenlijk zag hij dat wel voor zich. Met zo'n super stoere onderbroek over zo'n super coole maillot en een cape.. Zyler kon nog steeds niet stoppen met lachen en hij hoorde hoe de jongen verder ging met praten. "H-Het klinkt alsof.. ik.. een Blackberry ben of zo." hoorde hij hem zeggen. Hij probeerde te stoppen met lachen, aangezien hij enorme kramp in zijn buik begon te krijgen. Zeker niet na zijn woorden. "Een blackberry?! Hoe kom je daar nou bij!" zei hij half proestend. Toen de jongen verder ging leunde Zyler wat naar achter, in de hoop bij te komen van zijn lachbui. Maar toen het tot hem door drong hoe de jongen eruit zou zien met een t-shirt kon hij het niet laten om weer in de lach te schieten. "Ja man, dat moet je doen!" zei hij en keek hem breed grijnzend aan.

"Een blackberry?! Hoe kom je daar nou bij!" riep de jongen lachend. Darell lachte nog uitgebreid terwijl hij verder nadacht over een Blackberry. Hij had er toevallig een in zijn zak, aangezien 't zijn mobiel was. Omdat hij een Blackberry-bitch was. BBB. BlackBerryBitch. Of Basilicum-Boy-Bitch. Nee, dat klonk minder leuk. Veel minder leuk. Maar een Blackberry werd toch wel eens afgekort met BB? Of zat hij er nou tien kilometer naast? Nu sloeg zijn grapje nergens op. Niemand waardeerde zijn humor. Stelletje klotekinderen. Hij had zijn blauwe ogen dichtgeknepen en had een natte plek naast zijn oog, van 't lachen. Humor. Hij veegde langs zijn oog, maar lachte verder.
"Nou.. een BB is een BlackBerry!" zei hij lachend en greep in zijn zak, waarna hij nog harder begon te lachen, aangezien hij zijn Blackberry op tafel gooide. HAHA. Hij was seriously een Black Berry Boy. Nu alleen nog zijn blackberry groen verven, dan was hij basilicum boy. Zijn humor begon steeds droger te worden. "Ping!" pingde hij lachend, alsof hij seriously een blackberry was. Zijn staart sloeg heen en weer in zijn T-shirt, wat er probably nogal raar uit zag. Al zagen de meeste mensen zoiets niet door het lachen heen. Hij deed zijn best om zijn staart stil te krijgen, wat goed gelukte. Alleen was hij lachen stoppen nogal tevergeefs.
Uiteindelijk lukte het hem toch, zelfs toen de jongen hem vertelde dat hij dat moest doen. Een zeer brede grijns bevond zich nog wel rond zijn mond. Hij zag zichzelf daar al zitten, met zo'n paars masker en een veel te strak pakje en een onderbroek over zijn maillot heen. Dat hipte gewoon super erg. Zijn blik viel op het gele uniform van de jongen, die op tafel lag. Hij droeg zelf ook zijn super hippe uniform (ja, die dingen waren écht heel lelijk). Dus, de jongen werkte ook al. Darell werkte er al ruim een jaar, dus de jongen moest wel nieuw zijn. Toch? Ja toch? Hmmn.
"Als ik mijn geheime identiteit aan je moet onthullen.. Ik ben Darell." stelde hij zich met een brede grijns voor en lachte nog even na, van het hele basilicum-boy gebeuren. Dat hipte best wel. Hij had zijn eigen superhelden naam. Niet iedereen had dat zomaar. Hij was bijzonder, blijkbaar. "Hoe lang werk je hier al, als ik 't vragen mag?" vroeg hij droogjes, aangezien hij nu eigenlijk wel nieuwsgierig was geworden. Straks werkte de jongen er gewoon al een maand en was hij hem nooit tegen gekomen. Het zou toch wat zijn, vooral omdat de supermarkt niet zo heel groot was.

Zyler merkte dat hij tussen het lachen door zowat van zijn stoel gegleden was, en ging daarom wat verzitten zodat hij niet straks op de grond zou belanden. Al maakte het hem niet zo heel erg uit, aangezien hij nog steeds aan het lachen was. Deels om de blackberry grap, maar ook nog steeds om zijn eigen grapje. Iets dat op de één of andere manier ook een beetje raar was, maar dat had hij nou eenmaal. Voor enkele seconden keek hij naar de tas die hij nog altijd om zijn arm had zitten en gooide deze vervolgens naar achteren. Terwijl hij wachtte op het horen het geluid van de tas die op de grond zou belanden, probeerde hij voor de zoveelste keer weer bij te komen van zijn elle lange lach bui. Dit keer slaagde hij hier voor het grootste deel wel in. Maar toen hij weer een beetje helder kon nadenken, drong het tot hem door dat hij nog steeds niet het geluid had gehoord van zijn tas. Hij slikte even, had hij soms iemand geraakt met zijn tas? Wow, als dat gebeurde dan had hij gelijk een hele goed indruk gemaakt bij die persoon maar niet heus. Nog altijd half grinniktend draaide hij zich om en leunde met zijn onderarm op de leuning van de stoel, waarbij hij recht in het gezicht keek van zijn baas. Kut. Hij slikte nogmaals, en probeerde de brede grijns van zijn gezicht af te halen, iets dat hem niet echt lukte. Gewoon weg omdat hij de basilicum grap nog altijd super grappig vond.
"Zyler, vind jij het normaal om zomaar je tas naar achteren te gooien? En dan ook nog niet eens te kijken waar je tas belandt?" Zyler had onderhand de grijns van zijn lippen geveegd en keek zijn baas met zijn grote ogen aan. "Ehm, nou.." Hij wist niet precies wat te zeggen. Eigenlijk vond hij het heel normaal, maar dat kon hij maar beter niet zeggen. Het kon hem nog zijn baan kosten. En buiten het feit dat hij die nog maar net had, had hij het geld hard nodig. Kort zuchtte hij even en keek even naar de jongen waar hij zonet zo hard mee gelachen had, waarnaar hij weer naar zijn baas keek. "Sorry meneer." De man snoof even en wandelde vervolgens door. Voor een moment rolde Zyler met zijn ogen en richtte zijn ogen weer op de jongen naast hem. Door al dat gedoe met de tas had hij niet door gehad dat de jongen nog iets tegen hem had gezegd.
Nog voordat hij wat kon zeggen over wat er net gebeurd was, begon de jongen weer te praten. Terwijl hij luisterde ging Zyler weer in een wat normale houding zitten. Ah, hij heette dus Darrell. De jongen ging verder en hij glimlachte even. "Darrell hè? Nou ik blijf je gewoon Basilicum-boy noemen hoor!" grijnsde hij. "Nou het is volgens mij nu wel duidelijk dat ik Zyler heet en ik werk hier pas een week ofzo. En ik heb zonet al een hele goede indruk gemaakt bij de baas hier denk ik." zei hij, hierbij werd de grijns op zijn lippen breder. "En hoelang werk jij hier?" kaatste hij de vraag vervolgens terug en liet vervolgens de grijns innemen voor een glimlach.

De jongen goodie zijn tas naar achteren en meteen stopte Darell met lachen. Oh. Shit. Dat kon niet goed zijn. Hij keek naar het gezicht van zijn baas die op donder stond, waarna Darell zijn haar naar achteren streek. Oh, jee. Dat was zwaar klote. Hij stond op en pakte de tas op, waarna hij naar achteren stapte, aangezien zijn baas Zyler aansprak. Hij vroeg of hij het normaal vond dat hij zijn tas door de lucht gooide. Stiekem dacht Darell dat wel, maar hij hield zijn mond erover. Hij wou zich er niet mee bemoeien. Zijn staart sloeg een keer onder zijn T-shirt van links naar rechts.
“Sorry, meneer.” verontschuldigde hij zich toen zijn baas hem met opgetrokken wenkbrauw aankeek. Hij had niks mis gedaan, maar de man keek hem gewoon aan van ‘trek je bek eens open’. Zijn grote mond, die hij héél soms nog wel eens dicht kon houden. “Sorry meneer.” zei Zyler. Hmmn, er viel ook niet zoveel meer te zeggen dan dat. Sorry dat ik een rugzak in je gezicht gooide. Heerlijk origineel ook. Zyler maakte trouwens ook echt een lekkere indruk. Al was hij er wel al lang genoeg dat de baas zijn naam wist, wat weer scheelde.
“Darell hé? Nou, ik blijf je gewoon Basilicum-Boy noemen, hoor!” riep de jongen grijnsend, alsof dat van daarnet nooit was gebeurd. Ook goed. Hij lachte even kort. Basilicum-Boy, hoe kwam je erop.. Dan was er wel iets heel raars met je gedachten. Hij wou die van Zyler niet zien. “Ook goed,” stelde Darell toen vast met een :’D-hoofd. Overenthousiasme, jippie.
“Nou het is volgens mij nu wel duidelijk dat ik Zyler heet en ik werk hier pas een week ofzo. En ik heb zonet al een hele goede indruk gemaakt bij de baas hier denk ik.” Vertelde hij en grijnsde breeduit. Darell grinnikte even als een blok kaas en krabde aan zijn achterhoofd. Hij liet zijn hand langs zijn gezicht op tafel vallen, waarbij hij zijn lange oren voelde. Hehe. Een week pas, trouwens. Vandaar dat hij hem nog niet gezien had, hij werkte maar twee dagen per week.
“En hoelang werk jij hier?” vroeg de jongen. Oh ja, kaats die vraag maar terug. Tss. “Een jaar, geloof ik.” reageerde hij. Als je er lang over nadacht, was een heel jaar vakkenvullen best wel triest.. Het was altijd bedoeld als bijbaantje, en in principe was het niet zo dat hij van zus tot zo veranderde van baan.. Maar vakken vullen? Hmmn, hij had iets beters verwacht van zichzelf. “Als ik ’t zo zeg, klinkt ’t bijna triest.” zei hij lacherig.

God wat was hij toch weer slim bezig met zijn acties. Eerst noemde hij iemand -die hij amper kent, niet eens van naam- Basilicum-boy. Iets waardoor een normaal persoon al meteen zou denken dat hij niet goed in zijn harses was, al leek Darrell er wel om te lachen. Dat was mooi meegenomen. En vervolgens bezorgde hij zijn baas -die trouwens toch al niet zo blij uit zijn ogen staarde, meer met zo'n typische Rustie blik- bijna een hersenschudding met zijn tas. Foei Zyler. Hij grinnikte even om zijn eigen gedachten, iets dat eigenlijk ook wel zorgwekkend was. Maar echt veel aandacht besteedde hij er verder niet aan. Voor een moment ging hij met zijn vingers door zijn haar heen en keek vervolgens weer naar Darrell.
"Ook goed," Stiekem vond hij het wel leuk, dat wist hij zeker. En aan zijn gekke smiley hoofd te zien had hij dat goed begrepen. Zyler grijnsde even en dacht eraan hoe het er uit zou gaan zien als hij Darrell voor altijd Basilicum-boy zou blijven noemen. Iets dat hem nog breder deed grijnzen.
Voordat hij er verder over na kon denken hoorde hij een reactie vanuit Darrells kant. Hehe, evil actie van hem om die vraag terug te kaatsten. Ach, echt veel had hij verder toch niet te vragen door zijn beperkte woordenschat. Dus Darrell mocht het hem niet kwalijk nemen. "Een jaar, geloof ik." Een jaar al? Dat hij het daar zolang volhield. Hij werkte hier nu pas een week en hij zuchtte al als hij in de ochtend over de drempel van de supermarkt stapte. Al kwam dat ook doordat hij de pest hekel had aan al die mensen voor het gebouw die diep in gesprek waren met elkaar. Ook een evil actie, lekker gaan staan praten met iemand voor de deur zodat de andere er niet door zouden kunnen en verhongeren. Tss...
"Pff een jaar is lang zeg," reageerde hij. "dat jij het hier zo lang kan volhouden.." ging hij verder, deze woorden iets zachter uitsprekend, zodat hij er zeker van kon zijn dat de baas het niet zou horen. Hij had al een goede indruk gemaakt op de man, als hij dit zou horen kon hij net zo goed meteen vertrekken.

[Niet verschrikkelijk lang, maar ach :")]