Character Leeftijd: 15 Partner: Guess I'd rather hurt than feel nothing at all.. Krachten:
Onderwerp: To save it now~ vr aug 26, 2011 10:42 pm
"De wereld is niets dan een grote leugen. Slechts degenen met wijsheid kijken erdoorheen."
Hoe waar woorden waren, zelfs als ze gesproken werden door degenen die je haatte. Wijze woorden, zelfs van een vijand. Vijanden en vrienden, twee rekbare begrippen. Haat en liefde. Twee vreemde dingen, als je het haar vroeg. Hoofdschuddend drentelde ze verder. Het boeide haar niet. Vijanden genoeg, vrienden te weinig. Ach wat, ze haalde het zelf ook wel. Die godvergeten anderen hadden hun eigen domme leventjes, met hun eigen problemen. Daar had ze niets mee te maken. En haar eigen leven, daar had niemand wat over te zeggen. Niemand had er ooit wat over te zeggen gehad, en niemand zou er ooit iets over te zeggen hebben. Wel.. Dat was hoe ze wilde dat het zou zijn. Hoe de toekomst, het heden en het verleden verder met haar zouden spelen, haar bijna treiteren, wist ze niet. Niets had ze van haar ouders, haar grootouders, of zelfs maar van haar kennissen. Veel had ze er dan ook niet. Maar toch. Ze was gewoonweg verdwenen, weggeglipt uit het gewone leven, en ze werd niet eens gemist? Het was vreemd. Haar hele leven was vreemd. Maar dat kreeg je gewoon. Als je hele leven vreemd was, werd het normaal. En nu was haar leven normaal. Dus was het vreemd. Dus was het normaal. Hoofdschuddend concludeerde ze dat ze er toch nooit uit zou komen. Haar hele leven was gewoonweg k*t, en zou zou het nog wel even blijven. De wind die op Nuclear Cliff stond speelde met haar witte shirt, haar zwarte rokje, de twee langere plukken blauwgroen haar langs haar gezicht. De rest was kort, reikte maar tot haar nek, maar die twee plukken waren nog redelijk lang. Misschien moest ze alles maar op dezelfde lengte knippen, maar dat was ook weer zo normaal. Zo... Menselijk. Ze walgde bijna bij het woord alleen al. Ze haatte mensen. Eerst was het een leugen geweest, wilde ze ze dolgraag kennen. Maar het probleem van de perfecte leugenaar zijn bleek dat alles wat je loog, waarheid werd. De wereld was een leugen. Dus waarheid. Het viel uit elkaar, weer in elkaar, en brak toen. Niets was wat het leek, alles leek op wat het was. De dromerige blik in haar ogen verflauwde, werd vervangen door een die niet te plaatsen was. Aan de ene kant melancholisch, maar aan de andere kant gelukkig. Niemand kende haar, zij kende niemand. Misschien was haar leven tot nu toe zware shit geweest, maar kon ze het verbeteren. Niet dat ze er veel zin in had, maar iedereen had een doel nodig. Bij de punt van de cliff bleef ze staan. De late namiddagzon scheen in haar ogen, maar het stoorde haar niet. Niets zou haar kunnen verstoren.
Zwaar crappy post, maar beginposts lukken me toch nooit goed. Verder, kom maar binnenvallen
