Help me find the reason. ~

Op de rand van de klif zat Shou, ergens aan de zijkant zodat het niet opviel. Hij zat zoals vaker in een simpele spijkerbroek met een simpel shirtje erboven, want hij viel niet graag op. Vooral nu niet. Hij vroeg zich af wat hij eigenlijk gedaan had. Waarom hij zich zo had laten meesleuren in de tijd met Matthew. Het was net zo geweest als in zijn vorige eh.. Gayrelatie, zoals zijn zus het simpelweg noemde. Hij had zich mee laten sleuren en had gedacht dat het helemaal geweldig was, maar het was niets meer dan zo’n simpele crush. Zo’n korte relatie.. Het sloeg nergens op. Het leek allemaal geweldig, maar hoe langer je erover nadacht, hoe beter je in ging zien dat het niet zo perfect was als het leek. Maar, ach. Hij zette zich er wel overheen. Zo veel tijd hadden ze niet eens samen doorgebracht.

Hij had behoefte aan wat gezelschap. Iemand waar je gewoon rustig mee kon praten. Het maakte niet uit wie. Gewoon om de verveling weg te halen en wat afleiding te vinden. Hij had zijn zus kunnen vragen of ze mee kwam hier naartoe, maar dat wilde hij niet. Hij zag er steeds meer tegenop om tijd met haar door te brengen, omdat ze te veel over hem wist. Veel te veel. Al schaamde hij zich er niet voor dat hij niet hetero was. Dat had hij nooit gedaan, trouwens. Hij was opgevoed door zijn zus en had dus nooit een vader gehad die hem leerde wat een jongen hoorde te doen. Nee, hij werd opgevoed door een huppel die dacht dat een jongen zich moest gedragen zoals zij, wilde hij ‘goed’ zijn. En daardoor ging hij vooral om met meisjes van een paar jaar ouder dan hij, in plaats van met jongens van zijn leeftijd.
Verder raakte hij snel gefascineerd door Espers met hogere krachten, omdat hij die aan kon voelen en wist hoe hard daarvoor gewerkt moest worden. Matthew, Soul en Mizore. De drie level viers van Fukushima. Hijzelf was niet zo sterk, bijna level 3 als je het geheel bekeek. Maar, hij wilde ook niet echt vechten. Vandaar dat zijn enige aanvallende kracht Level 3 nog niet bereikt had.
Met een zucht pakte hij het doosje pillen uit zijn broekzak - heel handig, platte doosjes - en hij legde een pil in zijn hand, die hij zijn mond in gooide en hem doorslikte. Hij vergat het tegenwoordig wel eens, waardoor hij zich steeds zwakker begon te voelen. Oef. Hij was het vandaag ook al een keer vergeten, waardoor hij nu een beetje licht in zijn hoofd was.
Hij vouwde zijn knieën omhoog en legde zijn gezicht erin, alsof hij zijn hoofd anders niet zou houden of zo. In werkelijkheid was het gewoon omdat hij zich een beetje misselijk voelde en het zo dan wat lekkerder zat. Bovendien had hij het gevoel dat er iemand aan kwam. Geen hoge level Esper, dus geen reden tot paniek. Hooguit een level 2, maar dat kon hij niet voelen vanaf hier. Vooral niet omdat zijn krachten even niet goed werkten omdat hij zijn medicijnen niet in had genomen. Alles was dus een beetje wazig nu. Hij sloeg zijn armen om zijn knieën heen en probeerde zich zo goed mogelijk te concentreren op de omgeving, om niet verrast te kunnen worden.