Whoever said play it safe, never played the game. ~

Hij vroeg zich af waarom hij al die alcohol had. Tia Maria, Breezer, Bier, Wijn, Advocaat, Eau-de-vie, cognac, cocktail, champagne, rum, martini, malibu en zo kon hij nog wel even door gaan. Nu kwam hij echt heel alcoholistisch over, maar zo erg was hij niet. Hij dronk niet graag, want dan zou hij zich raar gedragen. Hij keek liever toe hoe anderen zich voor schut zetten, terwijl hij zich de volgende dag nog alles kon herinneren, volledig helder was en niet met koppijn op bed lag. Heerlijk. Bovendien.. Het was niet zo dat hij zich niet vermaken kon zonder de drank. Hij wist zo onderhand wel wat hij kon doen en had daar geen drank meer voor nodig. Hij snoof eventjes droog. Maar, vanavond waren er geen vage plannen. Hij was gewoon van plan om Kathy eens dronken te maken. Ze woonde nu al een week of zo bij hem en was jarig. Oké, nog niet. Maar over een half uurtje wel. Hij kende haar al sinds ze nog een luier droeg en had haar nog nooit zien drinken, dus hoopte zeer dat dit haar eerste keer was. Dan kon hij een mooi moment met haar delen. En dan zou ze extra snel aangeschoten zijn. Geweldig, dus. Ze werd vijftien. Officieel nog te jong om te drinken, maar wie gaf daar nou om. Eén keer maakte niet uit. Hij was achttien, en had op zijn vijftiende ook allang gedronken. En, het was niet zo dat hij er dommer door was geworden of zo. Of dood ging. Dus, het kon best.

Vijf voor twaalf. Morgen was ze jarig. Nog vijf minuten, dus. Ze sliep in de kamer van zijn zus, waardoor hij zacht naar boven moest lopen en de deur van de achterste kamer opende, waar het meisje lag te slapen. Hij glimlachte lichtjes. Onschuldig kind. Vanavond zou ze hopelijk wat minder heilig doen. Ach, hij zou haar wel aan de drank krijgen. Al zou hij het er persoonlijk in moeten gieten.
Hij liep rustig op haar af. “É, lekkerding, wakker worden,” zei hij glimlachend, waarna het meisje d’r kussen op ‘r hoofd legde. Zijn gezicht vertrok. “Hallo, ik ben niet jarig,” zei hij droogjes, waarna hij met een ruk het kussen van haar hoofd trok. Hij pakte haar droogjes op - bepaald veel woog ze niet en hij kon Keita ook tillen, wie toch echt meer woog - en hield haar in zijn armen, haar glimlachend aankijkend. “Niet bewegen,” zei hij, waarna hij met haar de trap af liep en haar op de bank liet vallen. Zachtjes, natuurlijk. Maar goed.
Hij drukte heel irritant een kus op haar wang. Gewoon om irritant te zijn, niet om iets anders. “Gefeliciteerd, wijffie,” zei hij met een droge glimlach. Hij wees naar de tafel vol eten en vooral alcohol. “Je bent vijftien, dus gaan we je eens mooi leren drinken,” zei hij toen met een glimlach, waarna hij een fles Tia Maria pakte en het bij wat cola inschonk, om het vervolgens in haar handen te duwen. “Geloof me, drink het nou maar op,” zei hij toen, waarna hij droogjes glimlachte. “Anders ga ik het op een hele andere manier bij je naar binnen krijgen,” zei hij toen. Mond op mond. Hmn. Zou wel lekker zijn, maar goed. Het was handiger als ze het zelf opdronk, weet je. Voordat er vage dingen zouden gebeuren.

Ze sliep nog half. Maar was wel ontzettend moe. Vandaar dat ze de opmerking van Destin gewoon kon horen. Als reactie daarop had ze haar kussen op haar hoofd gelegd. Met de hoop dat hij weg zou gaan. Maar een paar seconden daarna hoorde ze hem weer wat zeggen wat ze niet kon verstaan. Vervolgens werd het kussen weggetrokken. Niet veel daarna werd ze opgetild. Niet dat ze daar veel aandacht aan besteedde, ze was moe. Terwijl ze haar ogen gesloten had tilde hij haar die kamer uit. ‘Niet bewegen’, zei Destin. Ze was het toch niet van plan. Eigenlijk wou ze nu gewoon ineens gaan bewegen maar het idee hield al snel op toen ze merkte dat hij haar de trap af droeg. Zodra ze onderaan de trap waren en hij richting de bank liep bonkte ze wat droogjes met haar hoofd tegen zijn borstkas aan. “Grrr”, vervolgde er vermoeid.
Ze werd op de bank neergezet. Haar ogen waren nog steeds gesloten. Maar die sprongen open zodra ze een kus op haar wang voelde. ‘Gefeliciteerd, wijffie,’ zei Destin waarbij hij vervolgens naar een tafel vol eten en drinken wees. Ze snapte niet hoe mensen op dit tijdstip konden denken aan ook maar eten of drinken. ‘Je bent vijftien, dus gaan we je eens mooi leren drinken,’ Ze knipperde even een paar keer met haar ogen om hem vervolgens vaagjes aan te kijken. Kathy was het helemaal vergeten dat ze vijftien werd. De laatste week was ontzettend druk geweest dat ze de dagen en tijden niet in de gaten had gehouden. Voor haar was het daarom ook nog een wonder dat hij het zich kon herinneren. Vooral naar al die jaren.
Ze ging in kleermakerszit op de bank zitten wreef even in haar ogen. Vervolgens volgde een gaap waarbij ze gewoon haar hand voor haar mond hield. Daarna werd er een glas in haar hand geduwd. Het leek op cola. En daar rook het ook naar, maar dan met nog iets anders erin. ‘Geloof me, drink het nou maar op,’ zei de jongen. “Anders ga ik het op een hele andere manier bij je naar binnen krijgen,” Zei hij daarna. Eigenwijs dat ze was schudde ze uiteindelijk toch haar hoofd en zette het glas neer op tafel. “Bedankt.. Maar ik heb geen dorst nu”, zei ze en keek wat vermoeid zijn kant op. ‘Anders giet ik het er mond op mond in. Kies maar,’ antwoordde de jongen daarop. Ze keek hem even met geschokte ogen aan en pakte snel het glas. Waarna ze het zo snel als ze kon achterover goot. Het lege glas zette ze vervolgens weer neer op de tafel. “Oké. Nu niet meer zeuren. Het is op”, zei ze waarna ze lang uit op de bank ging liggen. “Moe..” Zuchtte ze vervolgens en sloot haar ogen weer.

Kathy zei dat ze geen dorst had, waardoor Destin zijn hoofd glimlachend heen en weer schudde. Dat dacht ze maar. Ze had gewoon nog nooit gedronken en begreep niet hoe vrij je was als je eenmaal een flinke lading op had. Zelf had hij het niet echt nodig; hij deed wat hij wilde en niets stopte hem. Of hij nou dronken was of niet. “Anders giet ik het er mond op mond in. Kies maar,” zei hij rustig, alsof hij het heel serieus meende. Natuurlijk zou hij dat niet echt doen. Misschien bij zo’n huppelslut met wat kauwgom, maar niet bij Kathy. Dat klopte gewoon niet. Hij ging geen speeksel uitwisselen met het zusje van Bryan. Dat was raar. Vooral aangezien ze drie jaar jonger was en hij haar al super lang kende. Dan deed je zoiets gewoon niet. Dat was raar, of zo. Niet dat hij zich vaak wat aantrok van wat anderen zeiden, maar raar in de zin van.. Dat hij het gewoon niet zag gebeuren. Al was dat bij Keita ook zo geweest, dit was iets heel anders.
Keita, eh? Hij moest toegeven dat hij wat te hard was geweest en hij was benieuwd waar de jongen nu was, maar op zoek gaan naar de jongen deed hij niet. Daar was hij te eigenwijs voor. De komende tijd kon hij de jongen gewoon even niet zien. En daarna liever ook niet. Hij was zichzelf al lang dankbaar dat hij dingen zoals hij met Akira had gedaan geweigerd had bij Keita. Stel je voor, zeg. Dan had hij twee exen die jongens waren waarmee.. Liever niet. Hij hield het vanaf nu wel gewoon weer bij meisjes. Zoals het hoorde. Wat normaal was.

‘Oké. Nu niet meer zeuren. Het is op,’ zei het meisje en Destin keek op. Hij grinnikte even toen ze op de bank ging liggen en stond op. Hij boog zich over haar heen, zijn gezicht dicht bij het hare, terwijl hij zo bleef staan. Ach, een beetje klieren kon geen kwaad. Daar werd je hard van. Omg. Dat klonk fout. “Hé, schoonheid,” zei hij droogjes. Hij was er zo aan gewend meisjes zo te noemen, dat het hem zelf niet eens meer opviel. “Niet slapen. Daar is het nu geen tijd voor,” zei hij toen, waarna hij de radio aanzette op een zender waarvan hij dacht dat ze die wel leuk zou vinden, waarna hij nog wat te drinken inschonk. “Je wilt toch niet dat je op je vijftiende nog niets gedronken hebt? Ik wil gewoon dat je één keertje - minimaal - lol hebt, nu je hier bent,” zei hij, hopend dat ze mee zou werken en gewoon zou drinken. Een dronken Kathy.. Hij was benieuwd wat voor rare situaties dat op zou leveren.

‘Hé, schoonheid’. Kathy trok enkel één oog open. Toen ze merkte dat Destin akelig dichtbij haar gezicht zat pakte ze met haar handen zijn wangen beet om er op een irritante manier aan te trekken. “Hehehehe”, grinnikte ze op een nogal wat bizarre manier. “niet slapen. Daar is het nu geen tijd voor,” Ze keek even op de klok en haalde vervolgens haar schouders op zodat ze weer rechtop kon zitten. Het drankje dat ze op was vond ze niet erg bepaald slecht. Diep van binnen juichte ze daarom ook toen ze zag dat hij nog wat drinken voor haar inschonk. ‘Je wilt toch niet dat je op je vijftiende nog niets gedronken hebt? Ik wil gewoon dat je één keerjte - minimaal - lol hebt, nu je hier bent,’ zei de jongen. “Jaja, Zal wel.” Ratelde ze waarna ze zo snel mogelijk het glas pakte om het weer achterover te kiepen. “DIT. IS. ECHT. LEKKER”, riep ze op een verbaasde toon uit waarna ze met het glas voor zijn gezicht zwaaide. “Mag ik meer?” Vroeg ze terwijl ze haar best deed om een soort van puppyoogjes op te zetten.
Van binnen voelde ze zich nogal licht worden. Het was een geweldig gevoel om van binnen mee te maken. Haar hoofd werd vrij en het voelde alsof ze nu pas leefde. Ze merkte pas de muziek op. Zodra ze een eerstvolgend glas op had huppelde ze meezingend rondjes om de tafel. Tot ze opeens voor Destin stilstond. “Waarom neem jij niks?” Ze keek hem vragend aan met haar mond open en haar hoofd een beetje schuin, net als een heel klein kind. Ze liep weer richting de tafel en keek of er nog een glas stond. “Mag ik pakken?” Vroeg ze wijzend naar de fles om nog wat in te schenken. Ze wachtte niet op antwoord en pakte de fles cola en de fles met de Tia Maria. Die ze zorgvuldig en netjes samen in een glas deed. Toen ze de doppen weer dicht had gedraaid en ze netjes had teruggezet van waar ze de flessen vandaan had huppelde ze met het glas in haar hand naar Destin toe. Terwijl het huppelen ging het drinken er alleen wat overheen, waardoor het deels ook op haar hand en topje terecht kwam. Ze had nog steeds haar soort van pyjama aan. Wat enkel bestond uit een simpel zwart topje en een mini broekje. Ze duwde het glas in Destin zijn handen zodat ze haar eigen hand af kon likken. Ze wou geen moeite doen om het schoon te maken met een doekje terwijl het ook zo opgeruimd kon worden. Toen ze ongeveer klaar was veegde ze haar hand weer schoon aan haar topje. Waarna ze vervolgens het glas weer terugnam uit Destin zijn hand. Vervolgens ging ze met glas en al op de tafel staan. “Last Friday night. Yeah we danced on tabletops. And we took too many shots. Think we kissed but I forget!” Zong Kathy ondertussen luidkeels mee met de radio terwijl ze een huppelende beweging maakte zonder vooruit te komen. Tijdens die beweging slokte ze ook nog eens de hele inhoud van het glas achterover. Ze zette het glas neer naast haar op de tafel en staarde vervolgens Destin een aantal minuten met pokerface aan. “DESTIN!” Riep ze uiteindelijk heel erg blij waarbij ze vervolgens vanaf de tafel boven op hem sprong.

Ze reageerde ongeduldig op zijn woorden. Ongeduld, geen afwijzend gedoe. Ze dronk het glas snel op en hij fronste. Oké, dit had hij niet aan zien komen om eerlijk te zijn. Hij stond daar dus even met een gezichtsuitdrukking die stond alsof hij net had gezien hoe een baby de moonwalk deed. Al was dit iets heel anders. Hij had Kathy namelijk nooit als baby de moonwalk zien doen. Verder was ze toch al geen baby meer. En deed ze nog steeds geen moonwalk. En toch keek hij zo. Ach, het was gewoon iets wat je niet snel aan kon zien komen. Kathy en Alcohol was net als Sabine en Tieten, had hij gedacht. Maar, misschien was het toch niet zo. Bovendien zou Alcohol Kathy wat grappiger maken. Zelfs met tieten was Sabine nog hopeloos. Nog een vergelijking die toch klopte, maar tegelijkertijd nergens op sloeg dus. Misschien konden ze toch nog wel wat lol hebben, zou haar tijd hier leuker worden dan hij had verwacht. Al zouden er alsnog geen rare dingen gaan gebeuren, want dat zou het heel erg ongemakkelijk maken als ze hier bleef wonen.
Er werd uitgeschreeuwd dat iets heel lekker was en hij keek haar verbaasd aan, maar godzijdank doelde ze op de alcohol. Hij grinnikte even. Sabine en tieten.. Als die vergelijking echt klopte, zou dat misschien ook ooit nog weleens waarheid worden. Hij snoof. Nee, dat zou nooit gebeuren. Het arme kind zou voor altijd deuken houden. Niet dat tieten haar veel beter zouden maken. Het zou alleen voor wat afleiding voor de rest van haar mislukte lichaam zorgen. En haar mislukte hoofd en het Sabinekrulletje zouden dan niet zoveel opvallen. Hmmn, misschien moest ze eens vulling gebruiken. Dan hoefde hij niet naar haar hoofd te staren, want deuken waren nog erger dan haar hoofd.
‘Mag ik meer?’ klonk Kathy’s stem en een geamuseerde grijns trok over Destin’s gezicht. Oké, dit kon nog leuk worden. Hij schonk nog wat voor haar in. “Natuurlijk, meis. Pak zoveel als je wilt,” zei hij. Oké, niet te veel. Hij zou er nog wel voor zorgen dat ze zich geen coma in zoop. Maar, wel zodat ze aardig dronken zou zijn. Arm kind zou dan wel een kater hebben, maar goed. Dan moest ze nog maar even niet gaan slapen.
Er werd hem gevraagd waarom hij niets nam en hij wendde zijn blik af. Eh.. Ja. Hij kon haar ook niet uit gaan leggen dat.. Ja, wat was het eigenlijk? Er zou toch niets raars gebeuren, zelfs als hij wat dronk. Hij dronk vaak genoeg en zijn lichaam reageerde er dus niet zo op als het hare deed. Hij pakte wat van een random fles waarvan hij wist dat je het zonder ander drankje moest drinken, maar waar redelijk wat alcohol in zat en dronk het glas leeg alsof het cola was. “Hmmn..” zei hij droogjes.
Het meisje had nog voor zichzelf ingeschonken en huppelde rond, waardoor er drinken op de grond kwam. Hij schudde grinnikend zijn hoofd heen en weer. Het viel hem nu pas op dat ze een best korte pyjama had, waardoor hij zijn blik even droogjes van haar af wendde. Haar acties trokken echter al snel zijn aandacht weer toen ze op de tafel ging staan en begon te zingen.
Na gezongen te hebben zette ze haar glas neer op de tafel en keek hem heel eng aan, een paar minuten lang. Hij hief een wenkbrauw op en staarde terug, wat er waarschijnlijk heel droog uit zag als je naast hen had gestaan. Plots werd zijn naam geroepen en sprong het meisje bovenop hem, waardoor hij geschrokken zijn armen om haar heen sloeg, alsof ze anders zou vallen. Gelukkig zat hij niet op een stoel maar op de bank, anders hadden ze nu op de grond gelegen. En dat zou niet goed zijn. Echt niet goed. Hij liet haar droogjes los en schudde zijn hoofd zacht heen en weer. “Kijk je wel uit dat je niets breekt, meis?” vroeg hij lacherig. Oké, haar actie was wel grappig - en onverwachts - geweest, dat moest hij toegeven. “Misschien heb je toch wat te veel gedronken..” mompelde hij toen droogjes, waarna hij even zuchtte. Oh god.

Toen ze eerder had gevraagd of ze meer mocht had hij haar heel grijnzend aangekeken. Waardoor Kathy terug had gekeken met een big smile. ‘Natuurlijk, meis. Pak zoveel als je wilt,’ had Destin op haar eerdere vraag geantwoord.
Toen ze hem eerder had gevraagd of hij niks wou had hij als antwoord een heel glas opgedronken. Ze had geen idee wat het was. Maar door die actie was ze wel van plan bijna elk drankje te proeven. ‘Hmmm..’ Hoorde ze Destin daarna droog zeggen waardoor zij hem op haar beurt weer vrolijk aankeek en trots in haar handen klappen. Net als een klein kind die blij was met een barbiepop. Barbies, geweldige poppen waarbij je veel kattenkwaad mee kan uithalen.
Nadat ze op zijn schoot was gesprongen had ze hem een uitgebreide knuffel gegeven. ‘Kijk je wel uit dat je niets breekt, meis?’ Hoorde ze Destin daarna vragen. Ze ging wat anders zitten, maar nog wel op zijn schoot. Op een manier van dat haar knieën naast hem lagen. En dan nog eens in de richting dat ze hem aan kon kijken. Ze keek hem met een bigsmile aan. Maar vervolgens veranderde haar bigsmile in een twijfelend gezicht terwijl ze zijn oogbal onderzocht. “Hé. Sinds wanneer heb jij grijze ogen?” Vroeg ze verbaasd en keek er nog steeds wat onderzoekend naar. Zover ze zich kon herinneren had de jongen geen grijze ogen gehad maar iets dat wat weg had van blauw. Ze tikte met haar nagels tegen zijn wang aan. “Hoe. Heb. Je. Dat. Gedaan?” En ze keek hem wat dommig aan. Vervolgens had ze al weer gauw een bigsmile op haar gezicht en gaf hem een knuffel. ‘Misschien heb je toch wat te veel gedronken..’ Hoorde ze Destin mompelen en haalde zichzelf in een rap tempo uit de knuffel waarna ze hem geschokt aankeek en heftig nee schudde. Alweer veranderde ze van houding en zat deze keer zo dat beide benen één kant gericht op waren. Maar ze zat nog altijd gewoon op zijn schoot. Omdat ze op deze manier makkelijk bij de tafel kon pakte ze zonder moeite te doen en zich enkel voorover te buigen een random glas van de tafel en slokte dat ook in één keer op. Toen ze het glas weer terug zette keek ze Destin aan. “Ben ik zwaar?” Vroeg ze uit het niets. Met een normale stem alsof ze nuchter was. Terwijl ze dus absoluut verre van dat was. Ze had er altijd al wat moeite mee gehad maar het nooit aan iemand durven te vragen. Alleen nu ze dronken was floepte het er gewoon uit. “Destin is lief!” Riep ze vervolgens blij uit en gaf hem álweer een knuffel. Ze vond het op een of andere manier erg leuk om te doen. Vooral omdat hij nog de enige was die überhaupt een beetje bevriend met haar was.
Was ze net nog zo overdreven druk, voelde ze zich op het moment plotseling erg energieloos. Ze leunde tegen de jongen aan en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Waarbij ze vervolgens haar ogen sloot.

Het meisje zat op zijn schoot, met haar knieën naast hem. Als iemand hen zo zou zien, zouden ze de situatie zeker verkeerd begrijpen. Ze keek hem zo vrolijk aan, dat hij een glimlach niet kon onderdrukken. Hij moest toegeven dat ze ergens wel lief lachte, maar goed. Het zag er ook een beetje vaag uit omdat ze dronken was. Nog een reden om te lachen.
Haar grijns verdween terwijl ze in zijn ogen keek en zijn glimlach verdween ook, terwijl ze elkaar opnieuw heel doods aanstaarden. Hij vroeg zich af wat ze nu weer plande te doen, maar gelukkig - of misschien juist niet gelukkig; lag er helemaal aan wat ze van plan was te gaan doen - scheen het zo te zijn dat ze zijn oog aan het inspecteren was. Dit bleek toen ze hem vroeg sinds wanneer zijn ogen grijs waren, aangezien ze altijd cyaankleurig waren geweest. Het meisje tikte met haar nagel tegen zijn wang en hij keek haar met opgeheven wenkbrauwen aan toen ze vroeg hoe hij dat gedaan had. “Dat is.. Iets wat ik je misschien ooit een keer uitleg als je helder bent,” zei hij toen. Niet dus. Zij hoefde hier niet van te weten. Om een of andere reden maakte het hem extra veel uit of zij ervan wist. Waarschijnlijk omdat hij haar al zo lang kende. Oef.
Het meisje ging anders zitten en hij zuchtte even. Ze slokte nog wat drinken op en vroeg - totaal vanuit het niets - of ze zwaar was. Hij hief zijn wenkbrauwen op. “Tuurlijk niet. Je weegt bijna niets,” zei hij droogjes. Ze was hartstikke licht, maar hij besloot maar om haar vragen en acties van vanavond niet serieus te nemen.
‘Destin is lief!’ werd er plots uitgeroepen en hij kreeg een knuffel. Lichtjes glimlachend sloot hij zijn armen om haar heen. Hij begreep niet echt waarom hij ineens zoveel knuffels kreeg, ook al was ze dronken. Hij had verwacht dat ze dan wat meliger zou doen, maar ze had zijn verwachtingen wel overtroffen. Ach ja.
Kathy leunde met haar hoofd tegen zijn schouder en sloot haar ogen, waardoor hij haar lichtjes van zich afduwde. “Hé, wijffie,” zei hij droogjes. “Ik breng jou wel even naar bed. Misschien is dat wat beter,” zei hij toen. Hij legde één arm onder haar knieholtes en de ander achter haar rug, om vervolgens rustig op te staan - hij was Keita’s gewicht gewend dus dit was ineens heel licht - en haar naar boven te tillen. Ze had zijn zus’ kamer, dus hij moest wat verder lopen, maar uiteindelijk legde hij haar in haar bed neer. “En ga nu maar rustig slapen,” zei hij kalm en hij zuchtte even, waarna hij zich omdraaide en de kamer uit liep. Hij gaapte even een keertje en wreef in zijn ogen, terwijl hij ergens ook moe begon te worden. Ach, hij had de nacht ervoor ook al niet geslapen, dus het was best logisch.

‘Dat is.. Iets wat ik je misschien ooit een keer uitleg als je helder bent,’ Vertelde hij. Als reactie daarop had Kathy hem trots aangekeken en met haar mond open op een hele vage manier geknipoogd.
Op haar eerdere vraag of ze zwaar was had hij geantwoord dat, dat niet zo was. Dat ze zelfs bijna niets woog. Moest ook wel. Ze woog net iets minder dan 30. Dat volgens haar BMI op het randje zat van een zwaar ongezond gewicht. Aangezien ze ook 1.60 precies was.
‘Hé, wijffie. Ik breng jou wel even naar bed. Misschien is dat wel beter,’ Zei Destin. Vervolgens merkte ze hoe hij haar optilde en na een minitijdje lopen een soort van haar kamer bereikte. Ze werd in haar bed neergelegd. ‘En ga nu maar rustig slapen’. Kathy keek Destin daarna na toen hij de kamer verliet.
Ergens had ze totaal geen zin om alleen te gaan slapen. Met een nadruk om alleen. Ze was wel moe, daar niet van. Maar ze sliep al een week lang in deze kamer. Ze had hem al zo vaak bekeken vanaf de positie waar ze nu was. Het was best meisjesachtig. Niet een kamer die je snel voor een jongen zou aanraden. Het was neutraal voor een meisje. Het verschilde wel enorm met de kamer die Kathy altijd had gehad. Die was alle kleuren, met verschillende soorten kleuren tapijt die verspreid lagen voer de vloer.

Het was dan ongeveer een uurtje geleden dat Destin haar kamer uit was gelopen. Ze zat nog steeds in dezelfde positie. De tijd was voorbij gevlogen. Of het kwam doordat ze nog steeds niet nuchter was. Ze keek even op de wekker die naast het bed stond. Het gaf bijna vier uur ‘s nachts aan. Zo eigenwijs als ze was klom ze uit het bed. Om vervolgens op haar tenen naar de deur te lopen die ze dan zo voorzichtig mogelijk open deed. Eenmaal op de gang in het donkere ligt keek ze even dommig over de gang heen. Het was best groot, en het was voor haar wat vaagjes om te weten waar Destin nou ook al weer was. Ze probeerde maar wat random deuren terwijl ze de hele tijd op haar tenen liep zodat de kans wat minder was dat ze gehoord zou worden. Toen ze hem eindelijk gevonden had ging ze naast hem op het bed zitten. Hem enkel wat aanstaren. Ze vond het grappig om hem te zien slapen, dat had ze hem namelijk nog nooit zien doen.. Zover ze kon herinneren dan. Ze zakte naast hem neer. Haar hoofd lag onder het kussen. En ze lag boven de denken.
In haar slaap kreeg ze het akelig koud. Ze had het niet in de gaten, maar aangezien ze het zo koud had ging ze half tegen Destin aan liggen. Met haar hoofd zo ongeveer op zijn arm. Kon ze die mooi gebruiken als een soort van kussen.

‘Goodmorning, sun-’ klonk een stem, maar deze sloeg compleet vast, alsof degene die sprak iets vreselijks had gezien. Destin slaakte even een zucht en kneep zijn ogen dicht, waarna hij zich om wilde draaien. Dit lukte echter niet omdat er een gewicht op hem leunde. Nou ja, op hem leunde.. Het lag meer op hem. Hij kreunde eventjes zacht en opende voorzichtig zijn ogen, om zijn blik te richten op het object dat zijn bewegingen belemmerde. Het was echter niet echt een eh.. Object. Meer een geval. Voor zover je Kathy een geval mocht noemen zonder dat je vermoord werd, dan. Hij fronste. Wat deed Kathy in zijn bed? En wat deed ze half op hem? Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar er kwam niets uit. Hij keek naar Gyna - Regina, zijn zus - die hem met een verlept hoofd aankeek. Zo’n hoofd alsof ze net een olifant een achterwaardse salto had zien doen, waarbij hij haar hondje plette. Of iets in die zin. “Wattus?” vroeg hij zich dommig - en hardop - af. ‘Ik wil het niet weten, ik wil het niet! Echt niet!’ riep zijn zus uit. Ze draaide zich om. ‘Destin. Hier. Nu. Ik jou spreken. Woonkamer. Onder vier ogen. Komen. Zonder Kathy. Nu. Ik zweer het je,’ klonk haar stem, voor ze woedend de kamer uit stormde. Haar zinsbouw was lachwekkend, maar dit was zo’n moment waarop je om niets kon lachen. Zo van.. ‘Ik haat mijn leven’, of iets in die zin. Hij dacht even diep na, maar al snel kwam hij tot de conclusie alleen in slaap gevallen te zijn dus moest Kathy bij hem zijn komen liggen en kon er onmogelijk iets raars zijn gebeurd, aangezien hij dat niet deed in zijn slaap. Bovendien zou hij nooit, nooit, maar dan ook echt nóóit met Kathy.. Een glimlachje sierde zijn gezicht en hij keek haar aan. Ze lag wel lief zo. Hij begreep niet helemaal waarom ze zich zo tegen hem aan genesteld had, maar om eerlijk te zijn vond hij het lang zo erg niet. Bovendien zag ze er wel lief uit als ze sliep. Hier kon hij wel aan we-.. Godverdekolere. Zo mocht hij niet denken. Niet over Kathy! Dat was gewoon raar. Heel raar. Zij was het enige meisje die hij op een normale manier mocht. Het enige meise dat hem boeide. En juist daarom mocht hij absoluut niets met haar beginnen. Voor anderen klonk dat heel onlogisch, maar voor hem niet. Voor hem was het extreem logisch. Net zo logisch als.. Ah! Net zo logisch als het feit dat Sabine nooit meer zou krijgen dan deuken. Dat was ook extreem logisch. Haha, lolmomentje. Deuken. Haha.. Oké, weer serieus. Hij keek droogjes naar Kathy, die hem aanstaarde. Hij glimlachte lichtjes en gleed droogjes met zijn hand door haar haren. “Goodmorning,” sprak hij kalm. Hij kende haar al sinds ze in haar luiers zat en zij kende hem ook beter dan vandaag. Ze mochten best zo liggen, was niets mis mee. Zolang het hierbij zou blijven. En hij zou het hierbij laten. Echt waar. Hij mocht niet raar gaan denken, al was hij er al mee begonnen. Ughe. “Ga jij je maar even omkleden, dan regel ik wat tegen de hoofdpijn. Ik ga naar de huiskamer, want Gyna wilt me spreken,” zei hij toen glimlachend. “We gaan vanavond naar de kermis, dus zorg ervoor dat je wat makkelijks aantrekt,” zei hij toen, waarna hij zijn arm onder haar hoofd vandaan haalde, om vervolgens op te staan en de kamer uit te lopen, richting zijn zus. Zoals altijd had hij alleen een simpele pyjamabroek aan, dus liep hij in zijn blote kas. Maar ja. Niemand die daar nog van op zou kijken. Hij had wel spieren, maar niet super veel. Minder dan Akira. Veel minder dan Akira. Maar toch was het wel een beetje hard daar beneden. Haha. Dat klonk grappig.

Met een gezicht alsof hij Michael Jackson voor zijn neus uit zijn graf op had zien staan en de moon walk had zien doen, om vervolgens te gaan zingen, staarde hij zijn zus aan op het moment dat hij de woonkamer bereikt had. De blik die zij in haar ogen had, was meer te vergelijken met de blik die iemand zou hebben die te horen had gekregen dat Sabine tieten had. Dat was echt heel wonderbaarlijk. Ze hadden nu echt zo’n staarmoment waarop niemand iets nuttigs te melden had. ‘Dude,’ sprak zij enkel, met een stem alsof ze een stelletje op heterdaad - haha, heterdaad.. Binnenpretje - had betrapt. Zij dacht dat dat zo was, maar hij wist wel beter. “Regina,” begon hij kalm. “Waarom kom jij altijd precies opduiken op de momenten dat ik je niet wil zien?” vroeg hij. Ze snoof zacht en keek hem met een bitchy hoofd aan, terwijl ze haar hippiebandje goed trok. Hij zuchtte even een keer en luisterde hoe ze zei dat hij Big Sis Gyna maar eens moest gaan uitleggen wat voor vieze vadsige vunzige dingetjes hij deed met Kathy. Kathy, uit alle miljoenen meiden. Hij legde even snel uit wat er was gebeurd - geen zin hebbend om details te geven - en verzekerde haar ervan dat er niets vunzigs gebeurd was. Hij deed niet vunzig met Kathy. Dat was vadsig.
Plotseling begon het vieze vunzige vadsige rotwijf te lachen, nadat ze hem voor een aantal seconden met een lege blik had aangestaard. Hij wist precies wat ze had gedaan, hij kende haar te lang om dat niet te weten. ‘Monopoly?’ vroeg ze en ze liep weg, om het spel te pakken en het op tafel te zetten, zonder tegenspraak te dulden. Hij ging maar tegenover haar zitten en staarde haar aan met een blik alsof hij net naar beneden keek in een stapelbed waar de nicht van een vriendin op die vriendin zat, terwijl ze haar half betastte en meldde dat ze tietjes kreeg, terwijl die daar toch echt al even zaten. Want, hé, kom op nou, ze was Sabine niet. Dat was toch echt wel het enige meisje boven de twaalf die nog geen topje, beha of zelfs een hemdje droeg! Zelfs niet bij gym! Bah.

Diezelfde avond nog stond hij - aangekleed, gedoucht en wel, mama mocht trots zijn op haar grote jongen - tegen de deur aan leunend te wachten op Kathy. “Hé, wijffie, schiet op!” riep hij droogjes. Toen het meisje er eenmaal was, opende hij de deur en keek haar aan. “Jij hebt mijn auto nog nooit gezien, eh?” vroeg hij glimlachend. “Bugatti Veyron,” sprak hij kalm en hij wees naar rechts, waar een aantal auto’s geparkeerd stonden. Een hobby, kon je het noemen. Dit was een van de auto’s die hij nu beter niet nog een keer kon kopen, maar die er al heel lang stonden of die hij had gekocht door een andere auto te verkopen en de rest van het geld zelf bij te leggen. Dit was namelijk zo’n auto die je niet voor minder dan een miljoen kreeg. Je kon dus wel zeggen dat er drie oude auto’s - die nog duur waren ook, krengen - en flink wat geld van zijn rekening af had gemoeten. Ach, er stond nog genoeg geld op door de erfenissen die hij had gekregen, maar alsnog. Hij deed het liever zuinig aan, al zat er een paar miljoen in zijn autoverzameling. Maar, die was dan ook beeldschoon, niet waar? De Bugatti was zwart met rood, wat hij zelf mooi vond. Hij had ook nog een blauwe, maar dat was een andere Bugatti. Hij pakte zijn sleutel uit zijn zak en klikte de auto open, waarna hij de deur voor Kathy opende, wachtte tot ze in was gestapt en naar zijn eigen kant toe liep, om daar weer in te stappen. Oh, heerlijk. Hiervoor zou hij alles overhebben. Hij had een fascinatie voor auto’s zoals deze.
Eenmaal aangekomen bij de kermis stapte hij uit en opende de deur voor Kathy. Toen ze uit was gestapt sloot hij hem weer. Hmn, manieren. Hij merkte dat ze aangestaard werden en grinnikte even droogjes. Hij klikte de auto dicht. Er zat een betere beveiliging op dan op sommige huizen. Bovendien zaten er zoveel chips en andere dingen in die de locatie van de auto altijd wisten, dat hij niet bang was dat hij ooit gestolen werd. “Let niet op de mensen die kijken.. Er komt hier niet vaak iemand in zo’n auto aanzetten, al hebben veel mensen in het Oosten soortgelijke wagens, maar ik betwijfel hoeveel er echt deze hebben,” glimlachte hij. “Zeg maar, waar wil je in?”

Toen Kathy net haar ogen opende zag ze hoe een blond meisje de deur uit beende. Ze had geen behoefte om na te denken wie of wat dat wel niet was. Haar hoofd bonkte. Ze had het gevoel alsof haar hoofd ieder moment kon ontploffen. ‘Goodmorning’. Ze keek even op richting de stem. Toen ze opmerkte dat het Destin was schrok ze wel. Ze had geen idee wat ze in zijn kamer deed. Laat staan in zijn bed. Gelukkig voor dat was de hoofdpijn te erg om een echte reactie te geven. Ze legde haar hand op haar hoofd en kreunde even pijnlijk. Het enige wat ze echt nog kon doen. ’Ga jij je maar even omkleden, dan regel ik wat tegen de hoofdpijn. Ik ga naar de huiskamer, want Gyna wilt me spreken. We gaan vanavond naar de kermis, dus zorg ervoor dat je wat makkelijks aantrekt’, hoorde ze Destin zeggen. Ze zuchtte even en kwam met moeite overeind. Waarna ze vervolgens toekeek hoe Destin de kamer uitliep. Ze besloot maar gewoon te doen wat hij had opgedragen.

Toen ze bij haar kledingkast was aangekomen had ze al moeite met bedenken. Het zou die dag waarschijnlijk koud worden. Al kon je bedenken dat Kathy het zowat altijd koud had. Zelfs hartje zomer moest ze drie topjes over elkaar dragen wilde ze het een beetje warm had.
Ze besloot dus gewoon te gaan voor een wijdvallend blauw shirtje. Met van die franjes of zo. Daaronder konden dan makkelijk een stuk of 4 witte topjes. Die vielen dan ook wat minder op. Een wit vestje kon er dus ook wel makkelijk bij. Met dit weer liep je ook niet in bikini of zo buiten. Daaronder haar simpele zwarte rokje. Kathy was een type dat nooit een lange broek droeg. Altijd een kort rokje. Als het perse moest droeg ze wel eens een shortje. Haar broeken kwamen dan ook niet verder dan haar bovenbeen. Dat vond ze lelijk. Het zwarte rokje was best kort. Daar deed ze dan altijd een klein soort broekje onder. Het was gewoon afgeknipt van een legging. Simpeler kan het niet. Aan de onderkant stonden kleine doodskopjes geborduurd. Je kon niet zeggen dat het iets was dat typisch bij Kathy paste. Maar om een of andere reden vond ze dit rokje geweldig. Daaronder droeg ze altijd van de mega kousen. Die dan tot net over je knie kwamen. Alleen waren Kathy’s benen daar dan te dun voor dus trok ze die dingen wat verder op. Zodat er ongeveer maar vijf centimeter huid zichtbaar was. Dat vond zij ook leuker staan. Persoonlijk, dan. Die ze deze keer uit de kast trok waren gewoon simpel grijs. En dan had ze nog haar enige paar schoenen dat ze had; Afgetrapte neppe zwarte lange all-stars. Achja, ze kon nou eenmaal niet zonder die dingen.

Met de kleding en ondergoed onder haar arm liep ze richting de badkamer. Waar ze die kleding simpel net naast de wasbak legde. Het was altijd haar ritueel. Vervolgens nam ze plaats op de weegschaal. Was ze afgevallen kon ze met een gerust hart douchen, had ze hetzelfde gewicht was ze best teleurgesteld. Maar als ze was bijgekomen moest ze haar hele maaginhoud eruit gooien, douchen en zich vervolgens nogmaals wegen. Kathy vond het moment altijd al eng. Ze walgde van haar buik die dan ook zichtbaar was in de spiegel tegenover haar. Het was te dik, véél te dik als je het aan haar vroeg. En al bleef het een meidending. Haar borstjes waren nog best oké. Ze had een cupmaat zover je 75AA dat kon noemen. Maar het was wel iets. De meeste meiden met haar gewicht hadden niks. Die waren plat. Simpel twee erwten op een plankje hadden hun dan. Maar bij Kathy viel dat wonderbaarlijk best mee. Ze zuchtte opgelucht en keek trots in de spiegel toen ze opmerkte dat ze twee ons was afgevallen. Het was nog best goed. Iets waar Kathy trots op kon zijn. Ze kleedde zich uit, en stapte vervolgens onder een koude douche. Ja, koud. Ze had gelezen dat je daarbij meer calorieën verbrandt vergeleken met een warme douche. Dus sinds dien gebruikte ze altijd koud water. Ze moest moeite doen niet in elkaar te vallen wegens die hoofdpijn. Zover ze kon probeerde ze het te negeren. Maar dat was vrij lastig. Toen ze er eenmaal uitkwam droog ze zichzelf af en kleedde zich aan.
In de avond was ze nog enkel even bezig met haar make-up. Al was dat niet veel. Enkel een klein laagje mascara. Van het goedkoopste merk, die vond ze nog het beste ook. ‘Hé, wijffie, schiet op!’ Hoorde ze vanaf beneden komen. Ze legde haar mascara weer terug waar ze hem vandaan had en schoot in haar all-stars. Zodat ze vervolgens naar beneden kon rennen. Over haar hoofdpijn gesproken, die was over. Destin had haar die middag een glas met drinken gebracht. Het was een of ander geel spul dat haar enorm deed denken aan Sinas. Ze had het om die reden eigenlijk niet willen drinken. Maar hij beweerde dat het Breezer was. Ze kende het niet. Maar het had uiteindelijk wel geholpen. Ze voelde zich in ieder geval stukke beter. ‘Jij hebt mijn auto nog nooit gezien, eh?’ Vroeg Destin zodra hij de deur openmaakte. Ze keek hem even aan en schudde grinnikend haar hoofd. “Niet echt, nee”. ‘Bugatti Veyron’ zei de jongen terwijl hij ergens naar wees. Ze volgde zijn vinger en haar ogen vergrootte. Er stonden een aantal nogal hele grote dure auto’s geparkeerd. “Wow..” Mompelde ze. Ze keek ze een voor een na. “Hoeveel hebben die wel niet gekost? Die dingen zijn mega!” Riep ze verwondert. Toen ze merkte dat Destin richting één van de auto’s liep rende ze erachteraan. Vooral omdat zij nog op de oprit stond toen hij al bijna bij de auto was. Ze keek hem lachend aan toen hij de deur voor haar opende zodat ze kon instappen. Het was aardig. Niemand die dat ooit voor haar deed. Toen ze eenmaal zat keek ze de auto rond. Hij was best mooi, al was ze niet geïnteresseerd in auto’s. Deze vond ze gaaf.

Toen ze er eenmaal waren opende Destin alweer de deur voor haar. Eenmaal uitgestapt keek ze hem even grijnzend aan. “Dat hoeft niet hoor. Ik kan zelf ook deuren openmaken.” Grinnikte ze. Ze trok even haar helderblauwe strikjes die haar staartjes vormden in haar haren wat strakker. Ondertussen keek ze wat rond. Ze keek Destin even met een Wtf face aan toen ze merkte dat nogal wat mensjes dichterbij waren gekomen. En hun richting op staarde alsof ze net een cadeau van de paashaas hadden gekregen. En dat die paashaas dan echt was, weet je wel. Je kon die sterretjes half in hun ogen spotten. ‘Let niet op de mensen die kijken.. Er komt hier niet vaak iemand in zo’n auto aanzetten, al hebben veel mensen in het Oosten soortgelijke wagens, maar ik betwijfel hoeveel er echt deze hebben.’ Ze keek even wat om zich heen naar de mensen. Ze was het niet gewend dat ze haar zo aanstaarde. Het werd eng. En ze maakten haar bang. “Aha..” Mompelde ze wat. ‘Zeg maar, waar wil je in?’ Ze staarde hem even wat dommig aan. “Eh.. Ik houd niet zo van extreme dingen. En ik kom bijna nooit op de kermis.. Laten we kijken wat ze hebben.” Glimlachte ze. Ze pakte zijn hand beet en trok hem vervolgens mee het terrein op. Om te kijken wat ze hadden. Ze hadden een enorm aantal grote attracties zoals de Booster en de Bodyshaker. Dingen waar Kathy dus liever niet in ging. Er stonden zelfs attracties als The Crazy River en The Wild Mouse. Waarvan ze The Wild Mouse nog nét leuk vond om in te gaan. Dat was de reden dat ze Destin daar ook in had gesleurd. Ze vond hem wel leuk. Het enige nadeel was de hoogte. Daar hield ze niet van. En van vallen. Daar hield ze ook niet van. Dus op zulke momenten had ze simpel haar handen voor haar ogen. Gillen deed ze niet aan. Dat vond ze altijd maar vaag.
Even later stonden ze voor het reuzenrad. De rij was niet bepaald lang. Aangezien er ontzettend wat plaatsen waren. De grootte van dat ding was ook enorm. Vanaf haar oude huis kon je dat ding altijd gemakkelijk zien. Als je goed keek kon je hem zelfs zien vanaf het huis van Destin. Ze merkte op hoe Destin nogal geïnteresseerd naar dat ding stond te staren. Waardoor zij hem met grote ogen aankeek. “NEE. NEE. NEE. Ik wil daar niet in. NEE”. Riep ze wat paniekerig uit. Al had het niet geholpen. Na veel gekrijs, gezeur en gebeden te hebben niet te hoeven had hij haar toch meegesleurd dat ding in. Waardoor ze in een hoekje op het bankje in elkaar gedoken zat. Hopend dat het ritje snel voorbij zou zijn. Zodat ze daarna weer veilig uit zou kunnen stappen. Tenzij ze ondertussen dood gingen ofzo.