It crashed down, without a sound

Onderwerp: It crashed down, without a sound za aug 06, 2011 4:24 am

'Schat, kun je die jurk net iets van je schouder laten glijden? Ja, zo ja. En nu op die stoel gaan- Maurice! Waar blijft die stoel?' De schelle stem van de vrouw klonk Erika pijnlijk in de oren. Alsof iemand schuurpapier tegen een zaag aanwreef. Ze kreeg de neiging om haar handen tegen haar oren te drukken, maar daar kwam de assistent al aan met de stoel. Een lomp, rood geval met een heleboel tierenlantijnen. Hoe ze het ook geprobeerd hadden, het was en bleef een lelijk ding. En dat zou het altijd blijven.
Voor Erika was vandaag niet echt bijzonder. Eerst school, dan snel een shoot en dan naar huis. Huiswerk maken kwam 's avonds vaak pas in haar op, dus had ze een stevige kop koffie of thee nodig om wakker te blijven. Shit. De thee was gisteren opgegaan, en ze wist niet eens zeker of ze wel genoeg oploskoffie had voor één kopje. Dan moest ze maar kijken of ze tussen de pauzes door even een supermarkt kon vinden. Als ze nog een pauze zou kunnen krijgen. Bah, wat had ze een hekel aan deze vrouw. Ze was zo... Vol van zichzelf, alsof zij het enige was wat ertoe deed. Hallo! Schat, meisje... Wat is je naam ook alweer? Je kunt gaan zitten, graag zelfs. We hebben hier niet de hele dag de tijd om te lanterfanten!'
Wat een mens... Echt waar, ze zou nooit meer een opdracht van haar aannemen. Gedachteloos liep ze naar de stoel, liet de jurk weer van haar schouder glijden en zette haar modellengezichtje op. Moest dit nu buiten? Er waren al meer dan tien mensen blijven kijken, en straks ging ze nog blozen. Erika haatte het om te blozen tijdens haar werk. Dan moest er een pak make-up op om het te verbergen, iets waar ze een, als dat mogelijk was, nog grotere hekel aan had. Zuchtend veranderde ze van houding toen het haar gevraagd werd, niet in staat om te klagen. Dat zou alleen maar problemen maken en energie kosten. Kostbare energie, die ze nu nodig had.

Langzaam rekte ze zich uit. Eindelijk was ze van dat stomme mens af, kon ze naar huis. 'Maurice, heb je mijn schoenen gezien?' vroeg ze ietwat ongeduldig aan die arme assistent. Hij kon er ook niets aan doen, en dat wist Erika ook wel, maar nu was ze chagrijnig en moe. Het kwam gewoonweg niet in haar op dat die jongen iedere dag van de week met dat mens doorbracht, en dat hij op de rand van een depressie wankelde. 'E-e-erika?' klonk de stem van de jongen schuldbewust, en ze keek op. 'We zijn ze kwijt, dus je mag de schoenen van de shoot houden.'
Haar gezicht vertrok in een vreemde mengeling tussen een brede grijns en een kwade frons. Het waren bloedmooie schoenen, die sandaaltjes die je moet opbinden, maar de hak was minstens zeven centimeter hoog. Daar kon ze toch niet op naar huis? Laat staan naar de supermarkt. Maar ja, ze kon nogal moeilijk op blote voeten gaan, dus pakte ze de sandalen maar aan. Het zag er een beetje vreemd uit onder haar schooluniform, maar ze had wel vreemdere dingen gedragen.
Ze pakte haar tas weg uit het kleedhokje en liep naar het park. Ze nam altijd rustig de tijd voor een wandeling, zodat haar leven niet alleen uit school en werken zou bestaan. En dit keer liet ze zich bij het eerste bankje wat ze zag al neerploffen. Die schoenen waren hels. Ze knelden, en waren duidelijk niet gemaakt op gemak om op te lopen. Bah, bah, bah. Nu zat ze ook nog eens met blaren. Natuurlijk zouden ze over vijf minuten verdwenen zijn, maar dan deed het nog steeds pijn. Uitgeput leunde ze achterover, keek ze naar de wolken in de lucht, telde de verschillende kleuren van de bladeren.

Open

Onderwerp: Re: It crashed down, without a sound za aug 06, 2011 11:51 am

Een jongen met zwart haar en grijze ogen liep een laboratorium uit. Hij werkte er. Soort van. Hij kreeg geld voor wat hij deed. Meer geld dan je zou krijgen met een normale baan, aangezien dit niet iets was wat bepaald alledaags was. Het was iets waarvoor ze Espers nodig hadden die het aan konden om iets te doen wat tegen de wet was, iets wat tegen het gezonde verstand was. Iets waar zij zelf beter van werden, terwijl anderen pijn zouden lijden. Terwijl anderen valse hoop zouden krijgen dat ze ooit een kracht zouden hebben die vergelijkbaar was met die van de Level vier Espers, terwijl dat niet waar was. Hij zuchtte even.
Ach, je kon ook niet om anderen geven, eh. Ze bedrogen je toch alleen maar. Akira had dit maar al te goed duidelijk gemaakt door hem op een eh.. Zeer.. Onbeleefd punt te verlaten, als je wist wat ze voor het laatste samen gedaan hadden. Oef. En Keita.. Tjah.. Daar sprak hij gewoon liever niet over. Ze waren uit elkaar gegroeid. Of nee.. Hij was Keita ontgroeid, dat eerder.
Hij was veranderd door Gertruda - ze heette niet echt zo, maar omdat ze haar naam niet mocht vertellen werd ze, dankzij hem, zo genoemd - en zo was hij steeds killer en minder zorgzaam geworden, waardoor hij Keita niet langer bij zich had kunnen houden.
Hij moest toegeven dat Kathy wel wat van dat in hem naar boven haalde, omdat het kleine meisje en haar broer belangrijk voor hem waren, terwijl haar broer nu dood was. Daarom zou ze bij hem intrekken, wat voor problemen zou zorgen, maar goed. Ze was geen Esper, dus de kans dat ze zou weten van de Level Upper was klein. Dan had hij daar dus geen problemen mee. En de kans dat Keita ooit terug zou komen was miniem, dus dat zou ook probleemloos gaan. Gelukkig.
Hij vroeg zich wel af waarom hij haar ook niet gewoon kon.. Blokkeren. Maar ja, misschien omdat hij haar ook al kende voordat hij zo werd, en zij dus al iemand was waar hij iets om gaf, hoe vaag dat ook klonk. Ach ja, hij had haar in haar luiers gezien en kende haar dus wel goed genoeg om te weten dat het deze keer anders zou gaan. Verder had hij geen plannen om een relatie met haar te beginnen, dus zo erg was het niet.

Een meisje viel hem op. Ze zat op een bankje en had lang blond haar, met blauwe ogen. Een combinatie die erg geliefd was en hij moest toegeven dat het niet verkeerd was. Ze zag er goed verzorgd uit, al waren haar schoenen misschien wat overdreven onder het schooluniform wat ze aan had. Maar ach, ieder zo zijn eigen stijl. Echt verkeerd was het niet. Glimlachend liep hij op de drinkautomaat af en haalde er twee drankjes uit, waarna hij naast haar neerplofte en één van de drankjes voor haar hield. “Drink, je ziet er moe uit,” zei hij rustig. Hij was benieuwd hoe ze zou reageren hierop. Hij richtte zijn blik even droogjes op de lucht, maar keek toen naar zijn trillende telefoon. In de SMS - die overigens van zijn zus kwam, wie momenteel in Amerika zat - stond iets over mooie jongens die ze spotte in de disco. Hij zuchtte even. Ach, waarom zou je ook een normale zus hebben? Die van hem kwam random aankakken als je haar het minst verwachtte, studeerde helemaal in Amerika en had elke dag een nieuw vriendje. Geweldig. “Destin is de naam, trouwens,” stelde hij zich vriendelijk voor, waarna hij haar even droogjes aankeek. Niet te lang, anders kreeg je zo’n eng staarmoment.

Sorry voor de falende post(sheet). o:

Onderwerp: Re: It crashed down, without a sound zo aug 07, 2011 1:12 am

Als er iets was waar ze meer moeite voor zou moeten doen dan zitten, zou ze het niet doen vandaag, had ze besloten. Het idee aan opstaan alleen al maakte dat er een pijnscheut door haar enkels ging. Hoe ze naar huis zou komen wist ze niet, en het boeide haar voor geen ene centimeter. Ze was veel te moe om te lopen. Misschien kon ze vliegen... Maar dat zou de aandacht kunnen trekken, en dat wilde ze liever niet. Gefrustreerd keek ze even naar beneden, naar die schoenen die de schuld van alles waren. Konden die mensen dan nooit ook maar een ding goed doen? Het waren verdomme schoenen! Die kon je toch wel terugvinden? En zelfs als er een belangrijke modeshow was, of een of ander liefdadigheidsevenement, het welzijn van je werknemers ging toch altijd voor? Of was dat nu ook al niet meer belangrijk? Ja, alles draaide om geld dezer dagen, niets meer, niets minder. En als je dan een ontevreden model had.. Ach, er waren er zoveel over deze wereld. Niet voor de eerste keer besefte Erika dat ze volledig vervangbaar was. Ze keek weer op. Goddomme, ze was hier toch gekomen zodat ze uit haar depressie kon komen? Het leek er eerder op dat het nog erger zou worden. Nou ja, in elk geval hoefde ze haar vader niet meer te zien. Iedere ontmoeting met de man die haar leven compleet had verzuurd riep nare reacties op.
Haar gedachten liepen nou niet bepaald langs gemakkelijke wegen, toen er ineens een drankje voor haar neus werd gehouden. Met een schok kwam ze terug in de werkelijk van het hier en nu. Bankje. Park. Fukushima. Japan. Een jongensstem klonk. “Drink, je ziet er moe uit,” Veel anders zat er ook niet echt op. Het was dan wel een wildvreemde, en ze wist niet eens wat voor drankje het was, haar opvoeding had haar geleerd nooit een beleefd verzoek af te slaan. 'Dank je,' mompelde ze zachtjes, heel hard proberend haar Engelse accent niet door te laten klinken. Haar Japans was dan wel feilloos, als ze moe was hoorde je duidelijk dat ze hier niet vandaan kwam. “Destin is de naam, trouwens,” vervolgde de jongen, en Erika knikte. Nu niet het vermoeide modelletje gaan uithangen, berispte ze zichzelf. Er was hier iemand, een jongen nog wel, die zo vriendelijk of zo gek was om een gesprek aan te knopen. En eigenlijk had ze daar best wel behoefte aan. Veel mensen sprak ze niet, zelfs niet op school. Ze had het veel te druk, het was bijna ongezond. Met een beetje moeite wist ze een halve grijns op te wekken, en keek ze hem aan. Zwart haar, grijze ogen. Hij was waarschijnlijk ouder dan zij, een jaar of zeventien, misschien achttien. 'Erika,' stelde ze zich dan ook maar voor. 'Doe je dat vaker? Wildvreemde mensen een drankje aanbieden?' vroeg ze, nu echt grijnzend.

Le flutpost, en zal ik ooit tevreden zijn over de sheet?

Onderwerp: Re: It crashed down, without a sound zo aug 07, 2011 2:08 am

Het meisje pakte het drinken aan en bedankte hem, waarna Destin glimlachte. “Is goed, is goed,” sprak hij kalm. Hij was meestal niet het aller vriendelijkste type, wat ook een van de redenen was dat hij er geen problemen mee had om te doen wat hij deed in het lab. Het gebruiken van onschuldigen.. Hij glimlachte lichtjes. Nee, het maakte niets uit zolang je het doel in ogen bleef houden. Het doel heiligde de middelen, niet waar?
‘Erika’ was de naam waaronder het meisje zich voorstelde. Destin keek haar vanuit zijn ooghoeken aan en glimlachte lichtjes. Erika was een naam die je relatief vaak zag in Westerse landen, maar zodra je in landen zoals Japan kwam, werd het een naam die je maar zelden hoorde. “Aangenaam, Erika,” sprak hij beleefd. Hij was geen type die random vriendjes maakte, maar ook hij had zo zijn behoeften en hij had niet gelijk door naar huis gewild. Hij zou Kathy nog moeten uitleggen waarom hij zo vaak weg was, naar het lab. Ze zou dat misschien raar opvatten, namelijk. Ughe. Maar goed. Dit meisje was niet lelijk en ook niet zo’n irritant huppelgeval, die alleen goed waren voor.. Bepaalde dingen.. Dus leek het hem niet erg om even sociaal te doen.
‘Doe je dat vaker?’ klonk haar stem plots weer en Destin keek haar verbaasd aan. ‘Wildvreemde mensen een drankje aanbieden?’ verklaarde ze haar vraag toen. Destin grinnikte. “Niet iedereen. Maar, je zag eruit alsof je het wel kon gebruiken,” zei hij rustig. “Bovendien was ik toch al van plan hier ergens te gaan zitten en heb ik genoeg geld op zak, dus kon het geen kwaad, toch?” vroeg hij toen glimlachend.
Hij haalde even diep adem en richtte zijn grijze ogen op de lucht. Het was raar hoe hij langzamerhand de kleur in zijn ogen was gaan verliezen. De vrouw had gezegd dat het kwam door een bepaalde stof wat hij een paar keer in had moeten nemen tegen de wisthijveelwattus van de Level Upper. Dit was zodat hij en alle anderen geen effect zouden voelen als ze dat geluid zouden horen. Stel je voor, zeg. Dan zouden ze allemaal in coma raken en was alles voor niets. Ook was zijn haar zwart, maar dat was het al bijna geweest. Hij haalde even diep adem. Akira had ooit gezegd zijn oogkleur leuk te vinden. Hij grinnikte even. Nu niet meer, dus. Het maakte hem weinig uit hoe hij eruit zag, zolang hij er maar niet uit zag als zo’n gast in de stripboekenwinkel. Die waren echt doodeng.
“Hoe ben je hier eigenlijk zo beland?” vroeg hij kalm, doelend op het feit dat ze er niet al te fit en vrolijk uit had gezien toen hij haar net zag, al leek het al iets minder te worden.

Onderwerp: Re: It crashed down, without a sound zo aug 07, 2011 5:39 am

'Lang verhaal. Laten we het houden op werk. Sommige mensen schijnen het leuk te vinden om je eerst totaal uit te putten, en daarna je spullen kwijt te raken.' zei Erika, terwijl ze even over haar enkels wreef. Ze genazen zo snel dat je het gewoon kon zien, maar daar dacht ze niet langer over na. Toen ze klein was, had ze zelfs gedacht dat het normaal was. Tot haar moeder had gezegd dat ze ermee op moest houden. Dat het abnormaal was, en vies. En vieze dingen, die mochten niet. Net zoals neuspeuteren, of spelen met je spaghetti. Erika begreep nog steeds niet helemaal wat er vies aan was. Het was toch alleen maar goed? Geen bloed op het tapijt, geen blauwe plekken op je knieën die dan oncharmant onder een jurkje uitkwamen. Eigenlijk was het een fijne ability, maar daar wilde haar moeder niets van weten. Ze vond het al erg genoeg dat ze een ESPer als dochter had. Haar arme, lieve moeder... Hoe zou ze het hebben, thuis in Engeland? Haar hele volwassen leven had ze in de luxe van adel, dienstmeisjes en koks. Ze wist niet eens zeker of haar moeder wel kon koken, laat staan schoonmaken. Het had nooit gehoeven, en het was eigenlijk een vervelend klusje, iets waar Erika pas geleden achter was gekomen. Koken was wel leuk, maar de rommel die het gaf... En dan wassen, dat was pas vreselijk. Gelukkig waren er genoeg wasserettes, anders had ze waarschijnlijk de flat blank gezet. Een kwestie van oefening, maar oefening had ze nog niet veel gehad. Een luxeleventje, ja, dat had ze gehad. Nu woonde ze niet alleen op zichzelf, ze worstelde ook nog eens half met een depressie, en ze had een hectisch leven met werk en school. Raar. En dat in minder dan zes maanden. 'Misschien kan het inderdaad geen kwaad. Hoewel ik betwijfel of ik echt de moed ga vatten om naar huis te lopen.' grijnsde ze, een lichte nadruk op het woord lopen leggend. Ze twijfelde er niet over. Misschien zou Destin het niet eens opmerken, en anders zou ze hem gewoon uitleggen hoe het zat. Dat ze eigenlijk van plan was te gaan vliegen. Al zou hij haar voor gek uitmaken, er waren wel abilities die nog veel vreemder waren. Vleugels kwamen veel vaker voor dan gedachtenlezen, dat wist ze wel.'Waar kom jij eigenlijk vandaan? Niet uit school, dat is wel duidelijk.'

Onderwerp: Re: It crashed down, without a sound ma aug 08, 2011 3:16 am

‘Lang verhaal,’ begon het meisje en Destin zette een lichte glimlach op. Een typisch antwoord. ‘Laten we het houden op werk,’ zei ze toen en hij grinnikte. Oh, daar wist hij alles van. Ze ging door dat sommige mensen het schijnbaar leuk vonden om je totaal uit te putten en vervolgens je spullen kwijt te raken. Hij vroeg zich af wat voor werk ze had als ze je spullen kwijtraakten.. En je hard lieten werken. Even werden zijn ogen groot, maar al snel schudde hij zijn hoofd. Nee, zo’n baan zou ze vast niet hebben. Dat was smerig. Bah. Al was hij wel benieuwd wat ze dan zou doen. Ze was pas een tiener, twee jaar jonger dan hij. Dus, echt veel zou ze nog niet kunnen doen, toch? Al zag je het ook niet snel gebeuren dat iemand van achttien al meewerkte aan een experiment, maar goed. Bij hem was het anders, aangezien dit niet iets was waar ze de normale wetenschappers en zo voor konden nemen. Dat waren juist de mensen die ze niet konden gebruiken. Espers met de juiste krachten konden wonderen doen. Zo scheen zijn Elektromagnetisme handig te zijn.
Het meisje zei dat het misschien inderdaad geen kwaad zou kunnen en hij keek haar even aan, compleet vergeten waar ze het over hadden gehad, omdat hij een beetje te veel in zijn eigen gedachten zat. Ze ging door over dat ze betwijfelde of ze echt de moed zou gaan vatten om naar huis te lopen. Ze legde de nadruk op lopen. “Wat wil je anders doen? Zwemmen? Vliegen?” vroeg hij droogjes, het sarcastisch bedoelend. Wist hij veel dart ze dat echt bedoelde. Hij kon ook niet aan zien komen dat zij kon vliegen, want, kom op. Hoe vaak kwam je nou iemand tegen die kon vliegen? Oké, nu er zo veel Espers op één plek woonden kwam je ze steeds vaker tegen, maar alsnog was het zo’n zeer flauw en menselijk grapje die hij aan bleef houden. Puh.
‘Waar kom jij eigenlij vandaan?’ klonk de stem van het meisje en hij keek op. Ze concludeerde dat het duidelijk was dat hij niet uit school kwam en hij glimlachte. “Laten we het houden op werk,” zei hij toen glimlachend, haar eerdere woorden gebruikend. Hij mocht aan niemand vertellen wat hij deed. Later zouden ze het wel weten, maar enkel de mensen die de Level Upper zouden gebruiken, en die zouden uiteindelijk in een coma belanden, als het plan ging zoals ze het gepland hadden. Hij was benieuwd of ze er al over had gehoord. De roddels laten verspreiden was één van de dingen die hij moest doen van Gertruda, zoals hij haar noemde.
Woorden vielen over de Level Upper en hij keek naar een groepje tieners die erover lachten. Het ging al goed. Ze lachten erover, maar aan hun houdingen te zien zaten er een paar tussen die het wel wilden. “Heb jij er al van gehoord?” vroeg hij glimlachend, waarna hij zijn blik op haar richtte. De naam ‘Level Upper’ was nog onbekend, ze wisten alleen wat het deed. Het maakte je sterker. En meer hoefde nog niemand te weten. Ze mochten dromen, het groter laten lijken dan wat het was. Alles wat het was was een muziekbestand. En theoretisch gezien maakte het je niet sterker; het leek zo. Je kracht vergrootte, maar je werd niet sterker. Het werkte via een netwerk, waardoor je ervaringen en alles deelde, en zo sterker leek te worden. “Ze schijnen iets te maken wat je krachten sterker maakt,” zei hij toen rustig. “Ik ben benieuwd..” zei hij, al was dat niet waar. Hij wist al wat er gebeurde en kon het niet eens gebruiken. Maar, ach.. Als alles lukte, zou hij alsnog veel sterker worden. En dan echt.