do not underestimate me...

Yami liep over de Cliff. Ze zuchtte. Sloot haar ogen en keek naar de kant van de zon's ondergang. Ze deed haar ogen weer open, langzaam. Haar witte haar ging langs haar door de wind. Ze keek omhoog en zag allemaal wolken, door de zon waren ze een beetje oranje geworden. Ze keek weer naar beneden en liep een stukje verder over de Cliff. Ze keek naar haar hand en deed haar kracht "hand sonic." Ze keek naar het scherpe stuk ijzer dat uit haar hand verscheen. Ze keek naar haar anderen hand en zag daar ook een stuk scherp ijzer. Ze stond stil, en ging wat oefenen. Ze begon in de wind de slaan, snel. Ze keek even om haar heen en zag een boom in de verte. Ze liep er op af. Toen ze bij de boom aan kwam, deed ze met haar zwaard die uit haar hand was gekomen dus. Sloeg ze op de boom, ze stopte even om op adem te komen. Ze keek naar de boom en er zaten allemaal sneeën in, ze bleef er even naar staren. Ze stopte met "Hand sonic" en keek naar achter. Ze zag in de verte een schim staan, ze bleef er naar staren. Langzaam deed ze haar hand omhoog, en er kwam een groot zwaard uit. Ze had "Hand sonic" weer geactieveerd. Ze liep er langzaam op af, en keek naar de schim die langzamer duidelijk werd. Yami spreekt eigelijk nooit, vechten is het liefste wat ze doet. Yami heeft ook geen vrienden, die heeft ze ook niet nodig.
Ze heeft ook nog nooit een anderen engel gezien. In een ander stadje had ze veel mensen vermoord. Ze sloot haar ogen even en ze deed haar arm half gebogen, zodat haar mes voor haar lichaam zat. Haar rug was licht gebogen en met deze houding daagde ze diegene uit. Ze keek hem droogjes aan, en ze gaf geen tik meer. Yami is nog nooit bang geweest, komt omdat ze nog nooit ouders had gehad. Ze deed haar ogen weer open en keek naar de schim. Yami zal geen vals lachje opzetten, zo was ze niet. Ze keek naar de schim en ze zag de schim geen één keer bewegen. Ze ging weer normaal staan, en zag dat hij nog steeds niet bewegde. Ze zuchtte en liep toen langzaam op hem af. Toen de schim langzamer zichtbaar werd, bleef ze even staan. Het zwaard gleed langaam langs een de reling van de Cliff. Ze bleef voor de schim staan. Ze zag alleen de rug van de mens of was het een Esper?
Ze bleef kijken en ze legde haar twee messen tegen elkaar aan zodat het een kruis was. En een groot rood licht verscheen. Een grote exsplosie volgde. Yami had ook een kracht zodat er een kracht veld om haar heen kwam. Ze keek naar hem en ze had ook een krachtveld om hem gedaan. Dit was een uitdaging, Yami deed langzaam haar handen naar beneden en ze keek hem aan. Gevoeloos zei ze. 'Vecht met me...' Ze keek hem droogjes aan, en ging in een vecht houding staan. 'Je hebt niet veel keus anders zou ik je toch wel doden.' Zei ze droogjes. 'Aan jouw de keus...' Zei ze en ze keek naar haar grote mes.

- Iedreen welkom :3

Op de rails zat een meisje met bruin haar. Haar benen bungelden naar beneden. Als iemand haar een duw zou geven, zou ze vallen. Maar, ze was niet bang om te vallen. Beneden waren de kernreactoren, waar dus ook metaal te vinden was. En zwart zand. Dus, ze was hier altijd in het voordeel. Niet dat er veel Espers waren die haar aan konden, laat staan mensen. Ze had Level vier bereikt en trainde nog altijd, op weg naar de top. Het was een lange training die vooral had gediend als afleiding. Soul, haar ouders.. Alle dingen die haar negatieve gedachten gaven wilde ze uit haar hoofd krijgen door zich af te reageren. Elektriciteit danste over haar haren en ze glimlachte lichtjes. Het was grappig hoe het minder pijn begon te doen. Eerst had ze altijd een prikkelende pijn gevoeld als ze haar krachten gebruikte, omdat zelfs haar lichaam er niet bestand tegen was. Maar, naarmate ze sterker werd leek het alsof haar lichaam de grote lading elektriciteit steeds meer aan leek te kunnen. Dus bleef ze doortrainen, in de hoop dat het ooit weer normaal zou gaan voelen. Bovendien wilde ze simpelweg de sterkste zijn. Sterker dan Soul en die Mental Out gast - Matthew, als ze het zich goed herinnerde - wat betekende dat zij als eerste Level vijf moest bereiken. Een doel dat voor haar dichterbij lag dan voor de meesten, maar alsnog heel ver weg. Er zat een groot verschil tussen vier en vijf, en ook al stond zij allang niet meer aan het begin van level vier.. Het was een lange weg die ze alleen maar korter kon maken door keihard te trainen. Nog een reden waarom ze sterker wilde worden, was omdat ze uitgedaagd werd. Door mensen die wisten van haar level, maar nog niet bang genoeg waren. Ze dachten haar wel aan te kunnen, omdat er maar één level tussen hen zat. Sukkels. Ze probeerden het zelfs met meerdere tegelijk, maar altijd eindigde het hetzelfde. Zij waren geroosterd en zelf verveelde ze zich. Soms zat er een interessant gevecht tussen, maar die vocht ze nooit op volle kracht, tenzij ze bang was te verliezen of echt snel moest zijn.

Ze stond rustig op van de rails en leunde er zachtjes overheen, omdat dit toch wat veiliger was en ze pijn begon te krijgen aan haar bovenbenen. Plots voelde ze een verandering. Op haar level was het mogelijk om veranderingen in de nabije omgeving te voelen, omdat ze continu elektromagnetische golven uitzond. Dit schrok beesten af, maar het zorgde er wel voor dat ze alles binnen een straal van vijf meter aan kon voelen komen. En, iemand bevond zich zeer dichtbij. Ze haalde even diep adem. Weer iemand die haar uitdaagde? Of was het iemand die niet wist wie ze was?
Nog een verandering. Een aanval. Een naderende aanval. Gericht op haar, dus. Ze draaide zich om en elektriciteit schoot op de explosie af, waardoor ze niet geraakt werd. Dit was zeker niet iemand van Level vier, dus dit zou iets worden waarbij het einde al vast stond. Elektrische schokken kwamen van haar haren en ze keek naar het meisje voor haar. Net zo oud. Oké, dan.
‘Vecht met me. Je hebt niet veel keus, anders zou ik je toch wel doden,’ zei het meisje en Mizore grinnikte. ‘Aan jou de keus,’ zei het meisje toen. Mizore ging recht staan, terwijl de elektriciteit over haar haren heen bleef dansen. “Heb jij ooit gehoord van de Level vier Espers in deze regio? De sterkste Espers, bedoel ik dus,” zei ze rustig. Ze grinnikte even. Iedereen wist van de Levels en iedereen wist dat er Level viers waren. Sommigen kenden haar naam niet, maar de meesten wel. Altijd handig. Althans, niet haar echte naam. Ze kenden haar onder ‘de Railgun’, zoals haar sterkste kracht genoemd werd. Railgun.
“Ooit gehoord van de Railgun?” vroeg ze liefjes. Ze pakte een muntje uit haar zak. “Een Railgun wordt ook wel een super elektromagnetisch kanon genoemd,” zei ze toen, hopend dat het meisje zich zou realiseren dat ze geen match was voor haar en dat er geen saai gevecht zou komen. Ze flipte het muntje de lucht in en keek er glimlachend naar.
“Zoiets als dit, dus,” zei ze en op het moment dat het muntje weer naar beneden kwam en haar hand raakte kwam er allemaal elektriciteit tussen het muntje en haar hand en haar, waarna er een straal verscheen die langs het meisje vloog. Ze was niet van plan haar te raken, enkel om te laten zien wie ze was. Vandaar dat ze dus expres miste. “Ik vraag me dus af of jij mij kan doden..” glimlachte ze toen.

Yami keek haar aan en zag elektriciteit over haar haren heen bleef dansen. Ze keek haar droog aan en ze had geen moment het gevoel dat ze bang was. Yami was hier net, maar ze zag dat ze nu al één van de sterkste tegenover haar had. “Heb jij ooit gehoord van de Level vier Espers in deze regio? De sterkste Espers, bedoel ik dus,” zei ze rustig. Ze grinnikte even. Yami bleef haar aan kijken. Yami wist niks van de level's. 'Geen idee. Nee dus.' Zei ze ongeintereseerd maar tegelijkertijd kalm. “Ooit gehoord van de Railgun?” vroeg ze liefjes. Yami bleef haar droog aan kijken, deze had ook geen idee van Yami haar krachten. Ze moest haar niet onderschatten, maar ze moest Yami ook niet onderschatten. Ze pakte een muntje uit haar zak.
“Een Railgun wordt ook wel een super elektromagnetisch kanon genoemd,” zei ze toen. Yami bleef haar aan kijken, ze vond het interesant worden, de eerste keer bij een gevecht. 'Laat zien.' Ze flipte het muntje de lucht in en keek er glimlachend naar. “Zoiets als dit, dus,” zei ze en op het moment dat het muntje weer naar beneden kwam en haar hand raakte kwam er allemaal elektriciteit tussen het muntje en haar hand en haar, waarna er een straal verscheen die langs Yami ging. Ze wist dat ze haar niet zou raken, ze ging nu wat laten zien van haar kunsten. “Ik vraag me dus af of jij mij kan doden..” glimlachte ze toen. Yami bleef haar droog aan kijken en ze knikte. 'Mischien niet.' Zei ze rustig. Yami liet zichzelf niet verslaan, niet door een gesprek. 'Ken je Hand sonic?
vast niet.' Ze had Hand sonic al weggedaan. Ze liet haar hand zien, en keek naar het meisje. Ze was ongeveer even oud als Yami. Ze was sterk dat zag ze, erg sterk zelfs. Misschien was er een kans dat Yami zou winnen, ze ging gewoon wegvliegen als ze verloor. 'Hand sonic.' Mompelde ze. Er kwam een groot mes uit haar hand. Ze keek haar droog aan, de mes vormde zich uit allemaal kleine vierkantjes. Hand sonic was haar sterkste aanval, die had ze meestal altijd aan. Vooral bij een gevecht doet ze die explosie ermee. Ze keek haar aan, ze zag dat haar elektriciteit erg sterk was en dat Yami meestal haar lichaam kan veranderen in dingen. 'Waarschijnlijk niet.' Zei ze droog. 'Maar ik vraag me af, kan je mij doden... Onderschat me niet.' Zei ze en ze bleef haar droog aan kijken. Geen glimlachje of beter gezegt geen vals glimlachje dat doet ze niet.

- Hmm dit word waarschijnlijk een spannend gevecht >3 Beetje klein sorry :s

Het meisje maakte duidelijk niet te weten van de Level viers, wat Mizore ietwat verbaasde. “Vreemd. Alle goede Espers weten hun Level. Laten we het er maar op houden dat er hier drie Espers zijn die sterker zijn dan alle anderen. Ik.. En twee jongens,” zei ze glimlachend. Ze keek even naar haar nagels, duidelijk makend niet onder de indruk te zijn van het meisje. Maar ja, wat moest ze anders? Dit meisje was zo iemand die hooguit een Level drie was. Niet eens aan het eind van Level drie, gokte ze. En hoe zou ze dan ooit iemand aankunnen, die zich al in Level vier bevond? Niet dus. Bovendien was dit gebied de beste plek voor Mizore, gezien het zwarte zand en de kerncentrales. Dit was hét gebied als ze iemand moest pakken, af moest maken. En dan daagde iemand haar uit. Iemand die zwakker was. In een gebied waar zij het voordeel had. Ze schudde even glimlachend haar hoofd. Ach, blijkbaar was nog niet iedereen even slim.
Het meisje vroeg of ze Hand Sonic kende en Mizore grinnikte. “Nee, maar dat hoeft ook niet. Gezien het feit dat ik een Level vier ben en mijn naam algemeen bekend is, dacht ik dat jij je huiswerk wel gedaan had en er wat van wist. Voor mij geldt dat ik wat weet over de andere twee die mijn level hebben. Alle anderen zijn slechts.. Tjah.. Laten we zeggen dat het weinig uitmaakt als ik in een gevecht kom met iemand die beneden mijn niveau is,” zei ze toen met een vals glimlachje.
Een mes kwam uit de hand van het meisje en Mizore glimlachte. Wapens waren dus toegestaan. Grappig, want dat was juist iets wat ze goed kon gebruiken als er zwart zand in de buurt was. Kernreactoren hadden wel vaker zwart zand in de buurt, dus ze zat goed. Het meisje zei zich af te vragen of Mizore haar kon doden en zei dat ze haar niet moest onderschatten.
“Zal ik niet doen, hoor. Ik schat je precies goed in,” zei ze toen glimlachend. “Zolang jij dat ook doet.. Maar, het is niet handig om hier een gevecht te beginnen, of wel? Stel je voor dat er mensen aan komen. We willen toch geen aandacht trekken?” vroeg ze. Ze wees naar het gebied achter zich. Als je naar beneden kwam, kwam je bij de kernreactoren en dat was geheel verlaten door de mens. “Als je zo graag wilt vechten, moet je maar meekomen,” zei ze, waarna ze op de rails ging staan en naar beneden sprong. Het was hoog, maar door haar elektromagnetische krachten liet ze zich uiteindelijk aan een metalen muur hangen, vanwaar ze rustig naar beneden liep en op de grond landde.
Ze wist niet of het meisje haar zou volgen of dat ze te bang was om echt te vechten. Ze hield haar hand boven de grond en liet elektriciteit tussen haar hand en de grond bewegen, waarna zwart zand omhoog kwam en er een zwaard in haar handen kwam, gemaakt van vibrerend zwart zand wat een beetje functioneerde als een soort kettingzaag. Ze glimlachte even en bewoog het ding heen en weer. Oh, wat hield ze van deze plek.

“Vreemd. Alle goede Espers weten hun Level. Laten we het er maar op houden dat er hier drie Espers zijn die sterker zijn dan alle anderen. Ik.. En twee jongens,” Yami keek haar aan. Ze was heel wat sterker en ze wist nu meer over deze stad. 'Ik ben hier net aangekomen. Ik weet nog niks van deze stad, ik ga naar elke stad en vermoord daar een paar mensen en mensen met krachten.' Zei ze droogjes maar het meisje ging al verder met praten. Yami was ongeveer hellemaal op level 3 met Hand sonic. Ze bleef haar droog aan kijken, en ze stopte met Hand sonic. Ze zag dat ze niet heel erg onder de indruk was van hand sonic. Ze keek haar aan. “Nee, maar dat hoeft ook niet. Gezien het feit dat ik een Level vier ben en mijn naam algemeen bekend is, dacht ik dat jij je huiswerk wel gedaan had en er wat van wist. Voor mij geldt dat ik wat weet over de andere twee die mijn level hebben. Alle anderen zijn slechts.. Tjah.. Laten we zeggen dat het weinig uitmaakt als ik in een gevecht kom met iemand die beneden mijn niveau is,” zei ze toen met een vals glimlachje.
Yami keek haar droog aan, Ysmi doet niet aan huiswerk.' Ik doe niet aan huiswerk.' Zei ze rustig, ze keek haar even aan met een schuin hoofd. Nog steeds geen glimlach sierde rond Yami haar mond. Het meisje glimlachte toen er een mes uit Yami haar hand kwam. Vreemd, de meeste zijn bang of hebben er geen kick voor. “Zal ik niet doen, hoor. Ik schat je precies goed in,” zei ze toen glimlachend. “Zolang jij dat ook doet.. Maar, het is niet handig om hier een gevecht te beginnen, of wel? Stel je voor dat er mensen aan komen. We willen toch geen aandacht trekken?” Yami keek haar droog aan. En wat dan nog als we de aandacht trekken? Was het dan lullig voor het meisje als Yami haar versloeg of dat Yami weg vloog omdat ze de druk niet aankon. ' Ik heb je nog geen een keertje verkeerd ingeschat, alleen maar hoog.' Zei ze droogjes. “Als je zo graag wilt vechten, moet je maar meekomen,” zei ze, waarna ze op de rails ging staan en naar beneden sprong. Ze keek naar beneden en zag dat ze een mes maakte van zwart sand.
Dit werd dus een gevecht tussen twee messen. Yami riep haar nog iets na. 'Volgens mij ben ik niet de enige die wilt vechten.' Zei ze droog. Ze keek naar beneden en zag dat het best hoog was, maakte haar niet uit. Yami sprong op de rails en ze sprijde haar grote witte vleugels uit. Langzaam kwam ze op de grond terecht en haar vleugels waren weer verdwenen. Ze liep het meisje achterna, en ze had geen idee waar ze heen zouden gaan. Als zij een gevecht wou en ze wilde een plek uit kiezen liet ze haar kiezen. Het maakte Yami allemaal niet uit. Ze liep haar achterna en haar witte sokken werden op sommigen plekken zwart. Haar schoenen waren zwart dus dat maakte niks uit. Ze keek voor haar uit. 'Hand sonic.' Mompelde ze. Er verscheen een mes/zwaard uit haar hand. En ze liep mee met het meisje en het meisje bewoog het ding heen en weer. 'Waar gaan we heen?'

Het meisje schreeuwde haar na met de melding dat ze het idee had dat zij niet de enige was die zin had in vechten. Mizore zuchtte even. Dat was het niet. Ze hield op zich wel van een goed gevecht, maar daar had ze allang geen hoop meer voor. Wanneer was het laatste goede gevecht geweest? Daarom. Misschien moest ze binnenkort maar eens op zoek gaan naar die Matthew, want een gevecht beginnen met Soul was nou ook niet precies waar ze op aan het wachten was. Ze wilde die jongen niet eens meer zien. Het deed haar denken aan eh.. Hun eerdere relatie en het liefste dacht ze daar niet aan. Het was iets wat ze het liefste zag als een grote fout, al moest ze eerlijk toegeven dat het geen al te slechte ervaring geweest was. Af en toe had ze zo haar momentjes dat ze het best miste, maar ze wilde het niet terug. Dat klonk heel raar, maar ze liet het liever achter zich. Ver achter zich. Bovendien had Soul haar krachten al gezien. Ze kon beter strijden tegen iemand die het nog niet wist, gewoon om verrassingseffecten te hebben. Of.. Verassingseffecten. Het was maar hoe je het wilde noemen. Ze voelde zich nu net Tineke Schouten, met haar flauwe woordengrapje die echt niemand behalve zijzelf grappig vond. Ughe. Ze snapte niet hoe mensen zoals die in godsnaam beroemd konden zijn. Misschien had ze wel iemand omgekocht, of keken mensen alleen naar haar schoonheid. Afgezien van het feit dat die vrouw niet mooi was, maar ja. Ze wist niets anders. Net als Rebecca Black trouwens. Die was ook alleen maar beroemd zodat ze uitgelachen kon worden. Al kon je haar eerder berucht noemen. Als ze haar ooit tegen zou komen, zou je zo’n ‘HAHAHAHA’ moment hebben. Maar ja. Hoe oud was dat kind nu? Heel oud, in ieder geval. Ongeveer veertig. Vijfenveertig. Gelukkig was ze al niet meer beroemd. Stel je voor, zeg. Dan zou je dat elke dag horen.

‘Waar gaan we heen?’ vroeg het meisje en Mizore draaide zich om, bewoog het zwaard door de lucht. “Deze plek is goed genoeg. Ze komen toch niet naar beneden, in verband met de schadelijke stoffen,” zei ze glimlachend. “Weet wel dat je nu in míjn gebied bent. Mijn elektriciteit zal er hier voor zorgen dat ik het voordeel heb,” zei ze glimlachend. Ze stampte op de grond, waardoor elektrische schokken richting het meisje vlogen. “Ik zal je spijt laten krijgen van je uitdaging, net als alle anderen voor jou. Jullie zijn de reden waarom ik Level vijf wel moet halen, hopend dat ik dan eindelijk met rust word gelaten..” zei ze kalm, waarna ze glimlachte. Ze bewoog het zwaard de lucht in, waarna het langer werd. Zes meter misschien wel. Een soort lange zweep. “Dit zand beweegt als een kettingzaag. Je zal dus een klein beetje bloeden als het je raakt!” glimlachte ze, waarna ze het tegen de grond sloeg, hopend dat het uiteinde het meisje zou raken. In verband met haar level zou het lastig zijn om één van haar aanvallen te breken, wat altijd leuk was in gevechten. Als het zou missen, had ze een tweede plan wat harder aan zou komen en minder snel ontweken zou worden. Ze glimlachte lichtjes. En ze gebruikte nog niet eens haar Railgun..

Yami glimlachde nog steeds niet terwijl het meisje dat de hele tijd deed. Zo was Yami niet. Ze liep achter haar aan, en wist dat dit haar gebied was. Dit maakte haar krachten sterker, Yami had niet echt een gebied. Ookal vecht ze het liefst met bergen om haar heen. Yami draaide zich even om en keek naar de rails. Mensen of Espers zullen mischien het gevecht wel horen, of ruiken ofzo. Ze bleef even een tijdje staan en liep toen weer achter het meisje aan. Het meisje was even oud al Yami, nu al level 4.
Dat is dus erg bijzonder in Fukushima, temiste dat hoorde ze net van het meisje zelf. Ze wist haar naam niet een, het was niet leuk om een gevecht te beginnen zonder de naam te weten van je tegenstanden. Even stopte het meisje en Yami stopte ook. Ze bewoog haar zwaard door de lucht. Yami bleef haar anstaren niet naar het zwaard maar naar het meisje. 'Hand sonic' Zei ze mompelend en ze bleef haar droog aankijken. Ze hield het met met een kruis voor haar, ze zag dat ze haar mond open deed en bereid was om iets te gaan zeggen. “Deze plek is goed genoeg. Ze komen toch niet naar beneden, in verband met de schadelijke stoffen,” zei ze glimlachend. “Weet wel dat je nu in míjn gebied bent.
Mijn elektriciteit zal er hier voor zorgen dat ik het voordeel heb,” zei ze glimlachend. Ze stampte op de grond, waardoor elektrische schokken richting Yami vloog. Yami gaf geen kick. 'Dat heb ik gezien. En ik kwam er al achter door je zwaard. Trouwens ik ben Yami je tegenstander nu.' Zei ze droog.
“Ik zal je spijt laten krijgen van je uitdaging, net als alle anderen voor jou. Jullie zijn de reden waarom ik Level vijf wel moet halen, hopend dat ik dan eindelijk met rust word gelaten..” zei ze kalm, waarna ze glimlachte. Yami kijk haar vragend aan, haar hoofd was lichtjes gebogen en ze deed haar mond open. 'Ik heb geen spijt. Als zou verliezen zou ik geen spijt hebben. Als er een gevecht is dat heb ik nergens spijt van, niet eens als ik je vermoord. Of als je mij vermoord, maar laten we het erop houden... We vermoorden niemand.' Zei ze met haar hoofd weer recht, ze verwachte wel weer een reactie van "Ja maar jij daagde me uit dus ik heb recht jou te vermoorden en jij wilde mij eerst vermoorden dat zei je zelf."
Yami zuchtte, dat doen bijna alle Espers. Ze bewoog het zwaard de lucht in, waarna het langer werd. Net een zweep, het was wel ongeveer 6 of 7 meter lang. Net genoeg om Yami te raken, ze sloot haar ogen. “Dit zand beweegt als een kettingzaag. Je zal dus een klein beetje bloeden als het je raakt!” glimlachte ze. 'Maakt me niet uit.' Zei ze deed haar ogen open en ze zag dat het meisje tegen de grond sloeg. 'Delay' Zei ze nog net op tijd, en ze stond naast het meisje. 'Je hebt me onderschat.' Zei ze met een licht gebogen hoofd. Yami was verbaasd dat ze nog niet haar munstje gebruikte haar Railgun dus. Yami was daar toch wel blij over, die had ze waarschijnlijk niet ontweken en mischien niet optijd een kracht uitgesproken. Yami rende op haar af en probeerde haar te raken met Hand sonic, een snee langs haar zij hoopte ze op ze raakte bijna haar zij...

Het meisje zei dat ze dat al gezien had en zei erachter gekomen te zijn dankzij haar zwaard. Mizore glimlachte lichtjes, wetend dat het niet echt een zwaard was, maar ze begreep hoe het meisje het bedoelde. Het meisje stelde zich voor als Yami, haar tegenstander. “Mizore is de naam,” zei ze glimlachend. “Beter bekend onder de naam Railgun, maar goed. Laten we het maar bij echte namen houden,” zei ze toen met een lichte glimlach. Ze was zo’n type die genoot van momenten als deze en dat was maar al te goed zichtbaar. Ze was niet bang om te verliezen, want ze wist dat ze sterker was. Toch zorgde het zelfvertrouwen van dit meisje voor haar ervoor dat de zin in vechten groter werd. De hoop dat dit een waardige tegenstander was, was groot. Het was lang geleden dat ze een echt gevecht had gehad, maar wat wilde je anders met al die level tweeën en drieën? Zelfs Level 0’s daagden haar uit. Probeerden ze haar te meppen met een stang of zo. De sukkels. Alsof ze zich zou laten verslaan door een random weirdo die met een stang rondjes liep te zwaaien. Hallo, ze was geen level vier om daardoor knock out te gaan, al zou dat wel gebeuren als die stang echt zou raken. Gelukkig zou zoiets nooit gebeuren.

Het meisje verdween, maar waar deze geen rekening mee hield was dat Mizore haar aan zou voelen komen door de elektromagnetische velden. Daardoor zette ze een stap opzij toen het meisje haar aanviel met haar hand sonic. “Mis,” glimlachte ze. “Maar, denk niet dat je me al hebt,” zei ze en ze knikte naar de lucht. Haar zweep was veranderd en draaide nu rond in de lucht, terwijl enkele elektrische schokken van haar af kwamen en daar naartoe schoten.
Ze hield haar hand bij haar haren en een blauwe bol van elektriciteit ontstond, waarna ze haar hand met een snelle beweging naar voren bewoog en een grote blauwe straal van elektriciteit op het meisje afvuurde. Geen volle kracht, nog lang niet. Ze zou haar Railgun gebruiken als het echt nodig was. Ergens hoopte ze erop dat het meisje haar ergens in dit gevecht iets van metaal toe zou werpen, maar die kans was klein. Dan was het gevecht al beslist, aangezien haar Railgun dan nog krachtiger was dan normaal. Ze kon namelijk niet alleen muntjes afschieten, maar alles van metaal.
Ze hield haar hand naast zich en opnieuw kwam er een zweep in. Het begin was in haar hand, het uiteinde ergens in de grote lading met het zand in de lucht. Ze bewoog het opnieuw heen en weer, terwijl een veel langere zweep deze keer richting het meisje ging. Niet super snel, want eerlijk gezegd doelde ze er niet op om te raken. Daarom liet ze het zwarte zand weer op de grond vallen en schoten er wat elektrische schokken over haar lichaam.

“Mizore is de naam,” Zei Mizore tegen Yami lich glimlachend. Ze keek haar even aan en veel had ze niet om te zeggen. “Beter bekend onder de naam Railgun, maar goed. Laten we het maar bij echte namen houden,” zei ze. Yami keek haar droog aan, ze had niet echt een tweede naam ofzo. Ze bleef haar aanstaren, en Yami had nu zo wie zo geen grote kans haar te verslaan. Waarschijnlijk zou ze haar een paar keer raken en dan was Yami waarschijnlijk al uitgeschakeld. 'Is goed.' Zei ze droogjes.
Ze ging vandaag niet alleen Hand sonic gebruiken. Een paar sneeën irriteerde Yami doordat ze prikte. Ze bloede een beetje zoals Mizore had gezegd. Ze keek haar even aan, en ze ging zometeen weer Delay gebruiken. Toen Yami naast haar stond, zag ze haar een stap zetten zodat Yami voorbij haar ging. Even beet zo op haar lip, en ze stopte waardoor ze meer sneeën door het zwarte sand kreeg. Eigenlijk was dit niet eerlijk
, door haar elektriciteit kan ze Yami horen aan komen. “Mis,” zei Mizore met een glimlach. “Maar, denk niet dat je me al hebt,” zei Mizore en ze zag haar knikken naar de lucht. Yami hield haar hoofd licht schuin en vroeg zich af waarom ze dat deed. Maakte niet uit! Yami moest zich concentreren op het gevecht.

De zweep van Mizore was veranderd en draaide nu rondjes in de lucht. Ze schrok even, maar ze liet het niet teveel merken. Ze zag dat Mizore haar hand op Yami richtte en een grote blauwe straal van elektriciteit vuurde op haar af. Als verdediging hield Yami haar messen voor haar, een kleine explosie volgde en Yami lag op de grond. Shammen over haar gezicht en op haar haar armen. Yami stond op en Hand sonic was verdwenen, ze keek haar aan. Droogjes. Altijd nog. 'Goeie schot.' Zei ze sportief. Een lange zweep kwam op Yami afgericht, ze keek er even naar en wist dat ze hem zou gaan snijden. 'Delay' Zei ze mompelend en nog net op tijd. Ineens stond Yami boven haar. Haar lange wit vleugels liet Yami vliegen.
'Hand sonic!' Aan beide kanten van haar hand staken er messen uit. Ze kwam snel op Mizore af gevlogen, ze ging een schaaf langs haar rug maken. Ze wist bijna zeker dat deze zou gaan raken, Mizore zou haar niet voelen en haar vleugels waren snel genoeg om nog net geen actie te ondernemen. Ze had haar deze keer, daar was ze erg blij om. Een level 4 raken, was waarschijnlijk bijzonder. 'Dit keer niet mis.' Zei ze droogjes terwijl ze nog steeds op Mizore afvloog en dat haar mes bijna haar rug raakte, en haar vleugels waren dit keer erg snel.

Het meisje brak haar straal door haar messen te gebruiken. Een simpele, maar tactische zet. Ze wist dat je alles moest geven in een gevecht, maar was er zo aan gewend rustig aan te doen dat ze het meisje misschien toch onderschatte. Ze kende de krachten van het meisje niet, wat het ingewikkeld maakte om het meisje echt goed in te schatten. Vandaar dat ze het te laag deed; het level dat de meesten hadden. Ze wist niet dat dit meisje ervaring had. Dat hadden de meesten niet. Die dachten dat ze het hadden.
Gelukkig scheen haar schot wel effect te hebben en Mizore glimlachte. Het meisje was op de grond geland door een kleine explosie en Mizore had haar blik gericht op de schrammen die het meisje had. Haar schot werd gecomplimenteerd en ze grinnikte.

Plots verdween het meisje weer en Mizore liet het zwarte zand vallen, waarna ze omhoog keek. Haar kracht werkte simpel. Haar lichaam stootte elektromagnetische golven af en als iets zich binnen het bereik van die golven bevond, zou het terugkaatsen en voelde ze dat. Helaas was het meisje dit keer redelijk dichtbij en was ze snel, waardoor Mizore de kans niet kreeg om wat te doen. Een mes gleed langs haar rug als een mesje door de boter, alleen deze keer was het haar huid en een deel van haar shirt. Ze kneep haar ogen even dicht, maar gaf geen kik. Ze bewoog zich in een soort half rondje en deed een paar passen naar achteren, zodat er ruimte tussen haar en het meisje kwam te zitten. Ze hield haar hand op haar rug en hield haar hand toen voor haar gezicht, waarna ze zag dat er bloed aan zat. Even had ze het gevoel over haar nek te gaan, maar ze kon het in zich houden, gelukkig. Het meisje concludeerde dat het deze keer niet mis was. Nee. Dat had ze zelf nog niet door. Maar, ze wist nu dat het onderschatten van dit meisje niet goed was. En ook al was ze verzwakt door de wond op haar rug, ze zou niet verliezen. Het gevecht zou echt beginnen. Nu.
Het meisje kwam op haar af en Mizore deed een stap opzij, waardoor het meisje zou missen. Door de messen kon ze de hand van het meisje niet beetpakken, wat haar teleurstelde. Het was het handigst als ze via lichaamscontact elektrische aanvallen kon afvuren, want dan waren ze extra sterk omdat er geen elektriciteit verloren ging in de lucht. Maar, dat zou niet werken. Dus, moest ze nu iets anders verzinnen.
Ze pakte een muntje uit haar zak toen het meisje eindelijk tot stilstand was gekomen en gooide het deze keer niet eens de lucht in, maar schoot het direct af. Met drie keer de snelheid van het geluid ging de straal op het meisje af. Dit was haar kracht. Haar aanval. Dit was waar zij om bekend stond. Haar Railgun was pas op volle kracht als ze iets groots gebruikte, maar er was nu geen groot, vliegend metaal object. Dat kreeg je maar zelden voor je neus. Maar alsnog. Het was veel sterker dan haar elektrische aanvallen.

Yami keek naar het bloed dat over Mizore haar rug droop, en dan vervolgens op de grond lag. Ze keek haar droog aan en er was geen teken van blijheid zo van. 'Yes ik heb haar geraakt! Moehahaha!' Ze had het ook nou niet verwacht dat ze haar zou raken. Ze zag dat Mizore's hand naar haar rug ging en dat ze daarna weer naar haar hand keek. Ze zag in haar ogen dat ze bijna moest kokhalzen. Even had gevoel van dat ze wist dat ze Yami niet moest onderschatten. Ze keek naar de bloed spetters die op het zand lagen.
Ze keek haar droog aan, ze rende op haar af en Mizore zette een stap opzij. Wat hate ze het als ze dat deed. Ze keek haar even boos aan, en zag dat ze iets pakte. Ze keek haar met grote ogen aan en realiseerde pas net dat ze haar niet had moeten raken. De Railgun. Ze keek bang aan en ze zette een paar stappen opzij, ze gooide hem dit keer niet in de lucht nee, ze vuurde hem direct af. 'De-' Yami schreeuwde hard toen er elektriciteit haar elektrocuteerde. Even stopte het en Yami viel op de grond. Ze deed langzaam haar ogen open, en keek naar Mizore. Ze zat onder het bloed en Yami probeerde op te staan, ze viel op de grond. Een steek in haar arm en ze kneep haar ogen dicht, ze deed ze weer langzaam open en keek hulpeloos naar Mizore. Dit ging ze niet pikken van haar.
Ze duwde haar hand tegen de grond en probeerde op te staan, ze zakte weer door de arm die open was gescheurd door de schokken. Ze keek even met een boze blik naae Mizore, ze ging het niet opgeven niet nu. Yami had een idee, langzaam kwamen er vleugels tevoorschijn. Yami was er uitgeput dus hoog kon ze niet vliegen. 'Hand sonic.' Zei ze met haar hoofd naar beneden. 'Harmonicus.' Yami vermenigvuldig haar zelf. Een paar keer zes keer. Ze maakte een rondje om Mizore heen. Mizore wist nu wel waar ze was, dus ze ging zich mengen met haar mede cloonen. Yami stond nu op een heel anderen plek en ze keken met ze allen naar Mizore. Ze wezen hun messen op haar af en ze gingen allemaal op haar af. Zou ze haar raken? Ze keek hoopvol naar haar, ze moest nu snel actie ondernemen of ze had een gat in haar lijf. Anders misschien loopt ze nog wel een paar schammen op.

- Nu even een kleine post 426 woorden (:

Ze had haar tegenstander geraakt. Simpel kon je het bijna noemen, maar het bloed wat langs haar rug bleef lopen benam haar de kracht om een sarcastische opmerking te maken. Ze merkte hoe het meisje meer verwondingen had dan zijzelf, wat haar dan wel weer geruststelde, al deed haar rug pijn en leek het bloed wel te blijven stromen. Ze had geluk dat ze haar elektriciteit had, anders was ze nu al neergezakt. Ze bleef zichzelf stroomschokjes geven, waardoor de elektriciteit dan ook over haar hele lichaam bleef lopen. Het hield haar op de been.
Het meisje stond langzaam op en keek haar aan. Althans, ze probeerde op te staan en het mislukte. Uiteindelijk gebruikte ze een kracht die ze Harmonicus noemde en liet ze dubbelgangers verschijnen. Mizore haalde even diep adem. Ze hield haar blik gericht op de echte, maar stopte hiermee toen het onmogelijk leek te worden.
Yami en haar dubbelgangers kwamen op haar af en ze sloot haar ogen, haalde even diep adem. Uiteindelijk stampte ze op de grond en elektrische schokken vlogen over de grond en kwamen omhoog, maakten een soort schild van elektriciteit om haar heen. Op de plaatsen dat het veld geraakt werd lichtte de elektriciteit meer op, zette het extra kracht om het tegen te houden. Mizore beet op haar lip om het vol te houden, omdat de pijn alleen maar erger leek te worden. Als dit gevecht nog lang zou duren, zou het voor haar snel over zijn. Hoe raar het ook klonk.
“Ik geef je nu de kans..” sprak ze zacht en ze keek omhoog. “Om te stoppen. Dit is de laatste kans die je krijgt, want dit gevecht moet beëindigd worden..” sprak ze kalm, al was de pijn wel in haar stem te horen. “Als je dat niet doet, zal ik dit gevecht persoonlijk beëindigen,” zei ze toen en ze trapte een keer op de grond, waarna elektriciteit over de grond ging en over een muurtje van een kerncentrale liep, waarna wat stenen naar beneden vielen. Ze pakte een muntje uit haar zak en haalde een paar keer diep adem. “Je mag trots zijn zo ver gekomen te zijn, maar vanaf nu sta ik weer aan kop,” zei ze toen.
Zij was de ongerivaliseerde Railgun. Er waren maar twee anderen die überhaupt een kans hadden. Alle anderen zouden, als de omstandigheden juist waren en ze hen niet onderschatte, het niet aankunnen. Maar, schijnbaar was ze nog niet sterk genoeg. Ze zou doortrainen. Zodra haar rug weer genezen was. Ze hapte nog eens naar adem, wachtend tot het meisje zou reageren.

Yami's dubbelgangers waren verdwenen en Yami was weer op de grond gevallen door elektriciteit. Ze keek haar even aan en stond langzaam op, Yami kon niet meer verder vechten. Het was te zwaar voor haar geworden. Als ze door zou gaan zou ze te veel bloed verliezen en dat toch uiteindelijk dood gaan.
Ze keek haar even aan en Yami zakte door haar knieën. Ze was niet blij dat ze haar maar één keer had geraakt, maar het was de moeite waard. Ze heeft weer geleerd van deze wedstrijd. “Ik geef je nu de kans..” Zei Mizore kalm en Yami keek haar even droog aan. Yami hijgde. Ze kan niet verder meer, Mizore is ook een beetje verzwakt maar Yami kon niet veel meer klappen uitdelen en Mizore had haar Railgun nog. Ze keek even naar de grond. “Om te stoppen. Dit is de laatste kans die je krijgt, want dit gevecht moet beëindigd worden..” Yemi keek haar aan, ze hoorde de pijn in haar stem dus ze wist dat ze het echt meende. Ze knikte. “Je mag trots zijn zo ver gekomen te zijn, maar vanaf nu sta ik weer aan kop,” zei ze.
Yami bleef haar aan kijken en ze knikte opnieuw.
'Dankje, ik stop met dit gevecht. Ik kan niet meer verder, het word anders mijn dood.' Zei ze en ze keek haar even. 'Bedankt voor dit gevecht, ik heb er veel van geleerd.' Ze keek haar aan, een licht grijnsje verscheen op haar gezicht. Snel verdween die al weer, ze glimlachte nooit. Dus dit was een bijzonder moment voor Yami. Ze keek haar even aan, en ze probeerde weer op te staan. Langzaam probeerde ze optestaan. Ze drukt te veel op haar opengescheurde arm, uiteindelijk stond ze op en keek haar aan. Ze zuchtte een paar keer diep, ze vond zichzelf nu wel best bijzonder ze vocht met een level 4 en ze was bijna tot het einde gekomen. Ze had haar tenminste één keer geraakt. 'Ik ga proberen ook in level 4 te komen.' Zei ze droogjes.

- Beetje inspiloos