Heart beats slowing, pains are growing. ♥

Doodmoe van de hele nacht in de school liep ze eindelijk haar straat in. Haar broer zou een weekend weg gaan. Dus hij had haar niet bepaald moeten missen. Op een of andere reden had ze een slecht gevoel. Aan de hand daarvan besloot ze door te lopen. Eenmaal voor haar deur merkte ze op dat die opengebroken was. Ze duwde hem op een rustige manier open, waardoor hij geen geluid maakte. Wat het ding normaal wel deed. Ze keek even vaag om zich heen. Ze hoorde boven wat voetstappen. Iets wat haar niet echt blij maakte. “Hallo? Is er iemand? Bryan, ben jij dat?” Riep ze via het trapgat naar boven. De zachte voetstappen hielden al snel op. Ze besloot maar gewoon door te lopen naar de woonkamer. Waarbij ze haar jasje op de keukentafel gooide en doorliep naar de keuken. Uit de koelkast pakte ze een klein flesje cola en liep door richting de tv. Ze stopte abrupt met lopen toen ze merkte dat ze in iets vochtigs stond. Ze keek langzaam naar haar schoen waarbij ze merkte dat het rood was. Ze merkte hoe haar hart bonkte in haar keel. Ze liet door de haast het flesje cola vallen en rende het soort van spoor achterna. Ze merkte hoe haar broer op een soort van hele misvormde manier in een hoekje lag. Met daar omheen een plasje bloed. Ze liet een klein gilletje horen en zakte neer bij het onlangs koude lichaam. Ze vond het eng dat zijn ogen nog half open stonden. Ze legde haar hoofd neer op zijn borstkas. “Please, Bryan. Please. Nee”, snikte ze. Haar ogen begonnen pijn te doen en tranen gleden er van af. Ze merkte er niks van dat zijn hart klopte. Het was wel zeker dat hij nu dood was. Ze schrok op toen ze voetstappen achter haar hoorde. Toen ze zich langzaam omdraaide merkte ze op dat er een grote, forse en nogal dikke neger voor haar stond. Ze keek hem aan terwijl de tranen in haar ogen nog altijd brandde. “Waarom?” Was het enigste wat ze uit kon brengen. De man keek haar met een grijns aan. ‘Nou, lief meisje. Ik haat mensen’. Sprak de man enkel. Ze keek de man met opgezette ogen aan. “NEE!” Schreeuwde ze en rende naar de man toe om uit te halen. Alleen verdween hij en voelde ze hoe er een arm om haar keel werd gedaan. ‘Gelukkig kwam jij ook nog aan. Heb ik er nog een extra minder op de wereld’, werd er in haar oor gefluisterd. Ze irriteerde zich dood en uit reflex trapte ze de man op zijn voet. Waardoor hij meteen losliet. Zo snel als ze kon rende ze de trap op naar boven, haar kamer in. Achter haar deed ze de deur op slot. Ze zakte neer op haar bed en dacht aan haar broer die er op het moment niet meer was. En als ze snel niet iets deed was zij de volgende.
Ze hoorde de voetstappen van de man op de trap. ‘Ik heb geen zin in verstoppetje. Waar ben je?’ Hoorde ze de man op een speelse en lacherige toon zeggen. Ze drukte zich tegen de muur aan terwijl ze nog altijd op haar bed zat. Haar knieën had ze opgetrokken, waardoor ze als een soort van bang klein meisje zich proberend te beschermen in een hoekje zat. Ze merkte hoe de man de deurklink naar beneden deed met de hoop hem te openen. ‘Gevonden’. Hoorde ze de man lachen. Vervolgens stond de man in de kamer, tegen over haar. ‘Sterf’. Zei de man en hield een pistool op haar gericht. Kathy kon enkel bang toekijken. Wachtend tot hij eindelijk die trekker over zou halen.

Only Destin.

Uiteindelijk was het toch gekomen. De ruzie. Ach, hij had het ook niet kunnen tegenhouden. Het maakte hem om eerlijk te zijn weinig uit. In de tijd dat hij Keita had ontweken was alles eigenlijk steeds meer gaan veranderen. Hij was geflipt tegen de jongen toen hij weer eens iets deed wat hem niet beviel. In de weg lopen als hij naar het lab moest. Hij snoof eventjes zacht. Het was niet zo dat hij rouwde om het feit dat ze nu echt uit elkaar waren. Het leven was een spel en Keita was slechts een deel van het spel wat hij had moeten doorstaan om verder te kunnen, maar waardoor hij minder fouten zou maken in het vervolg. Alles was een leugen. Keita, Akira, iedereen.
De enigen die je kon vertrouwen, waren de mensen die niet door gingen. De mensen die niet op je leunden, maar die jou ook op hen lieten leunen. Hij glimlachte lichtjes. Hij had wel een paar mensen die hij vertrouwde. Zo had je Bryan, één van de mensen die hij al langer dan tien jaar kende.
Zijn zusje was ook wel oké. Niet zo’n huppel. Hij had dan ook nooit een relatie met haar gehad, want ze was te interessant. Oké, dat klonk heel onlogisch. Maar, zijn relaties bestonden voornamelijk uit huppels (en een verdwaalde Keita daartussen). Hij hield interessante mensen liever te vriend, omdat ook hij zo zijn sociale momenten nodig had. Iemand om mee te praten, of zo. Het meisje had vaak met hun gespeeld als ze iets deden. De relatie tussen haar en haar broer was goed, waardoor het niet erg was om met hun tweeën tegelijk rond te hangen, al was zij drie á vier jaar jonger dan hen. Ach, het maakte weinig uit. Keita was ook jonger geweest. Twee jaar.

De deur was opengebroken. Even keek Destin er met een Wtf-hoofd naar, maar toen liep hij naar binnen. Zijn blik vernauwde zich toen hij vaagjes de roestige geur van bloed rook. Toen hij in de kamer kwam waar die geur vandaan kwam, moest hij zich even inhouden om niet over zijn nek te gaan. Bryan. Het drong snel tot hem door, maar het was niet iets waar hij lang bij stil kon staan. Niet omdat het hem niet boeide; dat deed het namelijk echt wel. Maar, er was iets wat hij beter niet kon laten wachten. Geluid, van boven. Het was maar al te duidelijk dat Bryan vermoord was; dit zou hij nooit zelf doen.
Nadat hij naar boven gerend was, werd al gauw duidelijk welke kamer niet verlaten was. Hij trapte de deur open - waarom zou hij kloppen - en staarde naar de man die Kathy vasthield. Dit was de eerste keer dat hij zijn kracht kon gebruiken. Hij glimlachte droogjes en plots richtte de man zijn pistool op hem en schoot. Hij had zichzelf als doelwit gezet doormiddel van zijn kracht. De man leek dit pas laat door te hebben, maar nu was het al te laat. Metaal. Destin hield zijn hand voor zich en ving de kogel makkelijk op, door deze vaart te laten minderen met zijn elektromagnetisme. Het pistool vloog omhoog uit de handen van de man en Destin ving hem gemakkelijk, om vervolgens rustig op de man af te lopen, het pistool op hem gericht houdend. Hij schoot de man in zijn voet, waarna hij zijn blik vernauwde. “Kathy, wat dacht je ervan als jij de poli..” Hij viel stil toen hij beneden iets hoorde. “Laat maar, perfect!” glimlachte hij. Hij gooide het pistool de lucht in en het metaal viel uit elkaar, alsof het gemaakt was van stof. Hij keek glimlachend naar de man die aan het vergaan was in verband met de pijn in zijn voet en richtte zijn blik toen op Kathy.

Ze had de jongen in de deuropening niet eerder in de gaten dan op het moment dat de man die voor haar stond zijn richting op schoot. Vervolgens ving de jongen het op. Wat er voor de rest gebeurde was wat wazig voor haar. Haar ogen waren gevuld met vocht waardoor ze niet eens kon vaststellen wie het was. Ze wreef wat in haar ogen waardoor het kleine laagje mascara dat ze dagelijks droeg een beetje onder haar oog zat. Ze keek op zodra de jongen begon met praten. ‘Kathy, wat dacht je ervan als jij de poli..’ Meer kon de jongen niet zeggen. Aangezien ze verstoord werden om het feit dat ze beneden gestommel hoorde. Waarschijnlijk politie. ‘Laat maar, perfect’. Het duurde even voor ze de stem herkende. Het was overduidelijk Destin. Al was het voor haar al een enorme tijd geleden dat ze hem had gezien. Haar ogen vulden zich weer met tranen. Ze kon zich deze keer niet inhouden en rende op de jongen af. Samen met Bryan was hij de enige waarbij ze echt honderd procent zichzelf kon zijn. Langer inhouden kon ze niet. Op een schaal van één tot tien was ze echt met de tien bang geweest. En verdrietig om het feit dat haar broer en beste maatje er niet meer was. Ondertussen huilde ze tranen met tuiten. Dat was niet alleen te horen, hij kon het ook merken om het feit dat ze zijn shirt nu aan het onderjanken was. “W- W- Waar is Bryan?” Snikte ze. Ze maakte zich los van de jongen en kijk hem met grote, betraande ogen aan. “Wat moet ik nu? Ik kan niet verder zonder Bryan”, stamelde ze weer. Maar daardoor deed het haar alleen maar weer denken om het feit dat ze nu geen broer meer had. Ze voelde een nieuwe huilbui opkomen en drukte zichzelf weer tegen Destin aan.
Twee politiemannen in uniform kwamen de kamer in. Ze waren beiden gewapend en keken vragend naar het meisje. Vervolgens keken de mannen naar de man die op de grond lag, overduidelijk lijkend op een crimineel. Hij leek er niet alleen op, hij was het trouwens ook. De mannen pakten de grote, dikke, forse neger op en duwden hem de deur uit. Terwijl ze een knikje gaven aan Destin waarmee ze hoogwaarschijnlijk bedoelden; ‘wij komen zo even met jullie praten’.
Kathy maakte zich weer los van Destin en kijk hem weer hopeloos aan. “Wat gaan ze nu met Bryan doen?” Vroeg ze op een fluistertoon terwijl ze haar gezicht make-up- en traanvrij maakte.

Het was raar dat alles de laatste tijd vreemd leek te gaan. Eerst ging het over met Keita, en nu dit. De dood van één van de weinigen die hij had durven te vertrouwen. Hij zuchtte even. Ach, hij moest doorzetten.
Zijn blik ging naar het meisje en hij zette met moeite een lichte glimlach op zijn gezicht, maar die verdween toen ze op hem af kwam rennen en haar armen om hem heen sloeg, om vervolgens zijn shirt nat te huilen. Oké, dit zag hij niet vaak van Kathy, maar hij wist dat dit haar moest raken. Arm kind. Had al geen ouders meer en nu dit. Hij sloeg zijn armen voorzichtig om haar heen en ging met zijn hand heen en weer over haar rug, troostend bedoeld, maar dat was niet iets waar hij echt super in was, al had hij Keita vaak genoeg getroost. Maar ja, op die manier was nou niet echt een mogelijkheid in dit geval.
‘W-Waar is Bryan?’ vroeg ze en Destin zuchtte. Waar hij was? Hij had geen idee. Afgezien van zijn lichaam dan, maar het was overbodig om haar te vertellen dat die beneden lag. Dat had ze zelf vast ook wel door, kon niet anders.
Toen Kathy zich van hem los maakte, verloste hij zijn greep ook een beetje. Haar betraande ogen richtten zich op de zijne en hij zuchtte. Arm kind. Ze vroeg wat ze nu moest en meldde dat ze niet verder kon zonder Bryan, waarna ze verder ging huilen. Hij sloeg zijn armen weer wat beter om haar heen en zuchtte. “Ssh,” suste hij zacht. “Je kan heus wel verder zonder hem, ik weet het zeker..” zei hij toen. “Je kan het wel aan, het lukt je wel. En anders heb je mijn hulp altijd nog,” ging hij door, zijn stem zacht en sussend. Oef. Hij kon niet zeggen dat alles goed kwam. Dat was niet zo. Een dode kwam niet meer opeens tot leven. Dat was zo’n beetje onmogelijk.

Twee agenten kwamen de kamer binnen en Destin keek hen aan, maar liet Kathy niet los. Hij zag hoe de agenten naar de man keken die creperend van de pijn op de grond lag en moest moeite doen om niet te glimlachen toen hij zag hoeveel pijn die man leed. Wraak, eh? Zo noemden ze dat. Als iemand wat deed wat je niet waardeerde, moest je hen dit duidelijk maken. En hoe kon het anders dan zo? Hij richtte een valse blik op de man die daar lag en keek vervolgens naar de agenten. Eén van hen knikte naar hem en hij snoof lichtjes als reactie. Hij zat niet te wachten op een gesprek met hen, maar goed. Dit keer zou Bryan het niet kunnen doen voor hem. Oef.
‘Wat gaan ze nu met Bryan doen?’ vroeg Kathy en Destin keek haar weer aan. “Ik denk dat ze hem eerst naar het ziekenhuis brengen enzo, schoon maken.. En later wordt er met jou besproken wanneer de begrafenis komt. En hoe..” zei hij toen.
“Maar, je moet ook aan jezelf denken, meid,” zuchtte hij. “Heb je wel een plek om te blijven? Dit is geen geschikte plek daarvoor,” zei hij, kijkend naar het bloed op de grond en wetend hoe het er beneden aan toe was. Keita was al weg bij hem, dus ze zou op zich wel bij hem kunnen blijven. Zijn huis was groot genoeg. Zelfs met Keita erbij zou het nog groot genoeg zijn, maar dat werd weer zo ongemakkelijk.

Ze voelde eerder hoe de jongen haar probeerde te troosten. Hij maakte wat zachte sussende geluidjes wat haar bij een wonder ook wat deed kalmeren. ‘Je kan heus wel verder zonder hem, ik weet het zeker. Je kan het wel aan, het lukt je wel. En anders heb je mijn hulp altijd nog’. Zei de jongen zacht. Ze had de jongen al aardig strak beet. Maar haar greep versterkte na die woorden. Ze moest inderdaad uiteindelijk verder zonder haar broer. Alleen in het huis. Als dat echt zou moeten zou ze er zo ie zo enorm tegen op zien.
‘Ik denk dat ze hem eerst naar het ziekenhuis brengen enzo, schoon maken.. En later wordt er met jou besproken wanneer de begrafenis komt. En hoe..’ Zei de jongen als antwoord op haar eerdere vraag. Ze keek hem aan en schudde haar hoofd waardoor haar staartjes aan haar wangen vast plakte. “Ik wil dat niet.. Daar aan denken. Kan jij dat niet doen?” Ze maakte zich nu volledig last van de jongen en keek even naar de plek op zijn shirt. Ze ging er even met haar hand overheen. “Sorry van dat”. Mompelde ze. Ze was al wat meer gekalmeerd.
‘Maar, je moet ook aan jezelf denken, meid. Heb je wel een plek om te blijven? Dit is geen geschikte plek daarvoor.’ Zei hij even later. Ze liep even richting haar bed en ging erop zitten. “Nee. Dat heb ik niet. Maar ik wil hier ook niet weg”, daarmee bedoelde ze vooral haar kamer. Ze had hem totaal eigen gemaakt. Haar hemelbed was aangekleed met zelfgemaakte knuffelbeertjes. Waarvan ook vele van vroeger waren. Overal hingen speciale stoffen die ze samen met Bryan uit had gezocht. Het nadeel ervan was dat het ontzettend veel aan haar broer deed herinneren. En dat was iets wat ze dan weer liever niet had. “Geen paniek. Ik redt me hier wel. Op zijn minst weet ik waar alles ligt. Ik moet het nu alleen een beetje opruimen..” Zei ze en keek hem met een hele kleine glimlach aan. “Ik ga naar beneden. Die mannetjes alles uitleggen”. Ze stond op en liep de trap af. Het waren de twee mannen van net die nu tegen een muur aangeleund stonden. Ze liep op ze af. “En nu?” Vroeg ze zachtjes. Éen van de mannen legde zijn hand op haar schouder en verlaagde zich op haar hoogte. ‘We gaan als eerst wat vragen aan jou stellen over wat er is gebeurd en wat je weet. Daarna gaan we je ouders bellen. En vervolgens willen we weten waar ze zijn en of jullie misschien een hotel in kunnen om te overnachten.’ Legde hij op een vriendelijke toon uit. “Maar dat gaat niet. Mijn ouders zijn dood”. Zei ze en keek wat beschamend naar beneden. Nu was ze alleen over. ‘Wacht even hier, oké?’ De mannen lieten haar alleen. Ze besloot maar te luisteren en ging op de grond zitten tegen het muurtje aan. Om alles even op een rijtje te zetten.

Het meisje zei hem dat niet te willen en Destin zuchtte een keer. Ze ging door met dat ze daar niet aan wilde denken en hij knikte, wetend dat ze hierin gelijk had, maar goed. Het was haar taak om zoiets te doen, haar verantwoordelijkheid. Hij wist dat het makkelijker zou zijn als hij zich hier zou omdraaien en weg zou lopen, maar zijn goede verstand leek het deze keer niet te winnen. Ze vroeg hem of hij dat kon doen en hij knikte. “Natuurlijk, meis. Ik zal het wel regelen,” zei hij zacht.
Kathy liet hem los en liep op het bed af, waar ze plaats op nam. Destin liep rustig op haar af en ging naast haar zitten, om te luisteren naar wat ze vervolgens zei. Ze zei hem dat ze dat - ‘dat’ doelend op zijn eerdere vraag, een geschikte leefplek dus - niet had, maar dat ze hier niet weg wilde. Hij zuchtte even. Ze zei dat hij geen paniek moest hebben en dat ze zich hier wel redde. Hij haalde even diep adem, maar wist niet goed hoe te reageren. Het was voordeliger als ze hier bleef. Stel je voor dat zij slaagde in het erachter gekomen van zijn medewerking aan de creatie en verspreiding van de Level Upper. Dat zou zorgen voor veel problemen. Maar ja, hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om haar hier alleen te laten, rare gast die hij was. Tegen Keita zeggen dat hij net zo goed naar Haru kon gaan, maar dit meisje hier niet achter kunnen laten. Ach, ze was interessant. Interessanter dan anderen. Keita niet meer. Ze waren uit elkaar gegroeid, waardoor ze meer een last voor elkaar waren geworden dan iets anders. Dat maakte het zo dat dit toch heel wat anders was. Naast het feit dat Kathy toch echt een kut en tieten had, wat de keuze ook al makkelijker maakte. Dat was namelijk heel leuk.

‘Ik ga naar beneden, die mannetjes alles uitleggen,’ zei Kathy en Destin knikte, van plan zijn mond nog even te houden over dat wat hij net besloten had. Het was beter als ze eerst zouden horen wat de agent allemaal van plan was, voordat hij overhaaste conclusies en ideeën zou voorleggen.
Na een paar tellen stond hij op en liep droogjes achter haar aan. Geruisloos bijna, zoals hij was gewend zich te verplaatsen sinds het experiment. Alles was geheim, alles moest zacht.
Hij luisterde naar wat er gezegd werd. De man legde uit wat er ging gebeuren en Destin zuchtte toen Kathy hem moest vertellen over hun overleden ouders. Hij liep even zacht de kamer uit en wenkte de agent mee te komen, waarna deze achter hem aan kwamen.
‘Wat is er, jongeman?’ vroeg hij. “Het is geen goed idee om haar verder lastig te vallen, lijkt mij,” zei hij rustig, nadat de politie de deur dicht had gedaan. Destin had zijn bijna grijze ogen op de man gericht, niet van plan zijn blik af te wenden. “Ik kwam niet lang na haar hier aan, dus als jullie verdere vragen hebben over het incident kunnen jullie het beter aan mij vragen,” zei hij rustig. Meteen werd hem gevraagd wat hij hier deed en hij legde uit dat hij een jeugdvriend was van Bryan. Er volgde een redelijk lang gesprek, waarna ze ongeveer wel wisten wat er te gebeuren stond en hij duidelijk had gemaakt dat ze Kathy niet al te veel moesten storen. Hij had medelijden met het meisje. Ze was pas veertien.
Hij kwam weer rustig de kamer binnenlopen en keek Kathy aan. ‘We bellen je nog,’ zei één van de agenten tegen Kathy. Destin snoof eventjes droogjes. ‘Maar, deze plek.. Weet je zeker dat je hier kan blijven wonen? Je bent officieel te jong om zonder volwassene onder één dak te wonen. Als je geen ouders hebt, zullen we je naar een familielid of kennis moeten sturen. Of misschien zelfs naar een weeshuis,’ zei de man. Destin zuchtte. “Ze kan wel bij mij terecht..” mompelde hij zacht. “Als er niets anders is tenminste. Mijn huis is groot en ik woon er alleen - ik ben achttien, ik mag het - dus dat zit wel goed,” zei hij toen. Voor hij het wist hadden de politieagenten genoegen genomen met zijn opmerking en liepen ze weg.
Oeps. Wacht. Ze hadden het zo makkelijk geaccepteerd? Hij haalde diep adem. “Godver,” mompelde hij droogjes.

Destin had eerder toegestemd met dat hij het allemaal zou gaan regelen. Daar was ze ontzettend blij mee geweest. Ze was pas veertien en had dus niet echt ook maar enig idee hoe dat allemaal werkte. Ze was nooit eerder op een begrafenis of iets geweest. Ook niet naar die van haar ouders. Al had ze graag gewild, maar die precies die dag had ze op bed gelegen met een enorm hoge koorts. Ze had het zichzelf verder nooit vergeven. Maar om het zichzelf een beetje goed te maken bezocht ze nadat ze beter was elke dag het graf. Ze had zich zo ie zo nooit helemaal thuis gevoeld op dat kerkhof. Het leek wel alsof het er altijd koud was, zelfs in de zomer. De sfeer die er altijd had gehangen was ontzettend grauw en eng. Af en toe liepen er meer mensen, maar dat waren allemaal enge bejaarden. Van die hele oude die dan half scheef liepen en altijd op haar af liepen om een praatje met haar te maken, waarschijnlijk over wat ze daar dan deed. Maar altijd voordat ze haar konden bereiken was ze weg gerent, doen alsof ze die mensen helemaal niet had gezien. Bang dat de mensen haar zouden volgen -Al was dat onmogelijk met het looptempo van bejaarden, ze zijn echt ontzettend sloom- Stopte ze altijd pas met rennen zodra ze thuis was. Helaas kon Kathy het graf van haar ouders niet meer bezoeken zodra ze verhuisd waren naar Fukushima. Het was dan ongeveer met de auto al zes uur rijden. En laat staan; Ze hadden niet eens een auto.

Ze stond langzaam op door haar rug gewoon in contact te laten met de muur zodra ze merkte dat de politiemannetjes en Destin binnenkwamen. ‘We bellen je nog’, had één van de politie agenten tegen har gezegd. “Stalker”, mompelde ze enkel op een fluistertoon met de hoop dat hij het niet kon horen, maar dat had gefaald want de man keek haar nogal beledigd aan. Waardoor zijn hem met een ‘’Wat wil je dan?’’ face aankeek. ‘Maar, deze plek.. Weet je zeker dat je hier kan blijven wonen? Je bent officieel te jong om zonder volwassene onder één dak te wonen. Als je geen ouders hebt, zullen we je naar een familielid of kennis moeten sturen. Of misschien zelfs naar een weeshuis’, Zei de politieman vervolgens. Kathy keek hem even gechoqueerd aan, maar herstelde zich al snel. “Wat? Wil je me dwingen ergens anders te wonen dan in mijn eigen huis? Ze mogen jou van mij part beter opsluiten dan die dikke Neger van net”, zei ze met een geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht terwijl ze in de richting wees van de voordeur. Ze wist niet of de man al afgevoerd was. Zal waarschijnlijk wel. Tenzij ze aan het wachten waren ofzo.
Ze merkte op hoe Destin zuchtte en vervolgens aanbood dat ze bij hem kon wonen. Aangezien hij een groot huis was en alleen woonde, plus dat hij achttien was kon het wel. De politiemannen knikte als een soort van toestemming geven en ze liepen weg. “Hu?” Mompelde ze even. Ze mocht dan veertien zijn en er niks van af weten, maar ze wist toch echt zeker dat zo iets niet zomaar kon. ‘Godver’, hoorde ze Destin mompelen. Hard genoeg zodat zij het nog kon horen. Ze draaide zich in zijn richting. “Als je het niet wilt hoeft het niet, hoor. We kunnen ze wijsmaken dat ik bij jou intrek maar dan ga ik gewoon weer hierheen. Ik zit er niet zo veel mee.. Denk.. Ik..” Mompelde ze. De helft van wat ze zei was gelogen. Ze wou niet alleen wonen. In dat geval wou ze graag haar kamer alleen laten. Maar ze wou deze jongen voor haar ook niet te veel lastig vallen. En anders had hij net niet ‘’Godver’’ gemompeld.
Ze stond nog steeds tegen de muur aangeleund, naar haar schoenen starend. Ze wist niks te zeggen. Et was voor haar ongemakkelijk. Ze twijfelde of Destin überhaupt wel met haar opgescheept wou zitten. Tot ze herinnerde dat hij had gezegd dat hij alleen woonde. Ze keek hem even aan tot ze begon te praten. “Hoe kan het dat je alleen woont? Je had toch een zus, of wonen jullie nu apart?” Zover ze kon herinneren uit haar jeugd, dat ze wel eens met Bryan meeging naar Destin had hij inderdaad een zus. Ze speelden wel vaker met zijn 4’en in zijn achtertuin. Dan hadden zijn ouders een opblaasbadje neergezet en maakten ze lol. Het enige probleem was dat Kathy in die tijd de enige was die nog met bandjes zwom. En dat bad was dan wel weer te groot voor haar om in te staan. Ze was een jaartje of 4, toen. Ook weet ze nog dat Bryan en Destin’s zus het erg goed met elkaar konden vinden. Heel goed zelfs. Je zou het amper kunnen vertrouwen, als ze op deze leeftijd waren, dan. Toen waren ze klein. Alles was anders. Ze konden sneller conclusies trekken zonder dat er iets erg gebeurde. Ze had beiden ouders nog en haar broer. Het enigste nadeel aan haar jeugd was dat ze haar vele malen hadden gepest. Maar dat was zo ongeveer over sinds ze in Fukushima was.
Ze merkte op hoe een politieman met het flesje cola die ze eerder had laten vallen in zo een onderzoekszakje had gedaan en daarmee langs liep. Ze pakte voor dat de man het doorhad het zakje uit zijn handen en haalde het flesje eruit. Zodat ze die kon opendraaien en er een slok van kon nemen. ‘Hé dat is onderzoeksmateriaal!’ Riep de man boos haar kant op. Ze keek de man even droog aan. “Wat moet je met mijn DNA? Het is mijn flesje. Ik heb dorst”, Ondertussen keek ze de man waarschuwend aan. Ze had even geen zin meer in rouwen om haar broer. Daar had ze dan heel eventjes geen tijd voor. Kathy draaide zich even om richting Destin. Zo ver ze zich kon herinneren had hij nog geen drinken gehad in al die tijd dat hij hier was. Ze duwde het flesje cola onder zijn neus. “Slokje?” Ze keek hem met een kleine glimlach aan. Ze had er toch al wat slokken uit genomen. Haar dorst was verdwenen.

Het meisje reageerde met dat de man een stalker was en Destin grinnikte, terwijl de man haar aankeek alsof ze hem beledigde. Maar, ergens had Kathy wel gelijk, al was dit een serieus moment. “Kathy, ik denk niet dat die man ook maar enige interesse heeft,” zei hij. Hij boog zich naar Kathy toe en glimlachte. “Het is toch overduidelijk dat hij gay is?” vroeg hij toen liefjes en hij knikte naar de man, waarna deze hen met een blik aankeek waar nog beter in zichtbaar was dat hij zich beledigd voelde. Hij grinnikte even en ging weer recht staan, het feit dat hij hier juist degene was die twee vriendjes had gehad voor zich houdend. Hij dacht even aan Akira en wendde zijn blik af, besluitend het daar nooit over te hebben. Nooit meer. Ook niet over Keita, trouwens. Maar die zou misschien ooit nog ter sprake komen als zijn zus er was. Akira niet, want bijna niemand wist van hun tijdelijke eh.. Avontuurtje. Daarna was hij zwaar depressief geweest omdat hij wel om de jongen had gegeven, maar uiteindelijk had hij zich weer laten meeslepen in een lange leugen. Hij wist niet of het kwam door het feit dat Keita zwak was geweest en hij zich daarin gewoon mee had laten slepen, of iets heel anders. Hij maakte zichzelf wijs dat het het eerste was. Leek hij ook nog een goed persoon.

Kathy begon te praten nadat hij had gevloekt. Ze zei dat als hij het niet wilde, het niet hoefde. Dat ze hen wijs konden maken dat ze bij hem zou intrekken, terwijl ze in werkelijkheid gewoon hier bleef wonen. Ze ging door met dat ze er niet zo veel mee zat, maar daarna volgden twijfelende woorden en hij zuchtte. “Dat is het niet..” sprak hij rustig en hij schudde zijn hoofd zacht heen en weer, zoekend naar de woorden die hij nodig had. Hij kon niet spreken over Keita, niet spreken over de Level Upper. Maar ondanks dat alles, wilde hij haar niet in de steek laten. Zij en Bryan waren twee mensen die hij nog wel vertrouwde, dus die liet hij niet zomaar in de steek. Oef.
Ze vroeg hoe het kwam dat hij alleen woonde en vroeg naar zijn zus. Hij glimlachte. “Ze studeert nu. In Amerika,” zei hij rustig. “Maar, ze komt eens in de zoveel tijd onverwachts binnen,” glimlachte hij toen. Hij en zijn zus waren niet super goed samen, maar ook niet echt slechts. Ze waren gewoon heel verschillend, meer niet.
“Maar, het is niet zo dat ik het erg vind om jou in mijn huis te hebben. Het gevloek doelde meer op het feit dat ik mijn mond voorbij praatte, zonder na te denken hoe jij hierover dacht,” glimlachte hij toen. “Zelfs al zou je het niet willen.. Je denkt toch niet dat ik je hier laat, he? Ik heb je broer vaak genoeg geprobeerd hier weg te krijgen, zelfs geld geprobeerd te geven. Maar hij zei dat jullie het wel aan konden. Samen,” zei hij kalm. “Maar, nu is dat niet meer zo. Meisje, je bent pas veertien. Zoals je al hoorde, mag je niet alleen wonen. Ik heb een auto, een groot huis en woon daar sinds kort weer in mijn eentje,” zei hij toen. “Het zal geen enkel probleem geven als je mee komt naar mijn huis, geloof me. Misschien dat het ‘t zelfs weer een beetje gezelliger maakt daar,” zei hij toen, hopend dat ze nu in zou stemmen. Hij was niet van plan haar hier alleen te laten. Dat was inhumaan.

Kathy jatte een flesje cola van een politieman en Destin hief zijn wenkbrauwen op. De man riep uit dat ‘t onderzoeksmateriaal was en Kathy antwoordde al snel dat het haar flesje was en ze dorst had. Hij was blij dat ze een beetje afleiding had van haar broer. Al zou ze er vast nog wel om rouwen, dat was iets wat normaal was.
Toen het flesje onder zijn neus werd geduwd, pakte hij het glimlachend aan en nam een slokje, waarna hij haar aankeek. Er zat niet echt veel meer in, maar goed. “Moe je de rest nog hebben?” vroeg hij, het flesje voor haar houdend.
Na een tijdje zo te hebben gestaan en het vertrek van de politie, keek hij haar droogjes aan. “Wat dacht je ervan als jij je spullen gaat pakken en wij zo richting mijn huis gaan?” vroeg hij glimlachend.

‘Kathy, ik denk niet dat die man ook maar enige interesse heeft’, had Destin eerder gezegd waarna hij zich naar haar toe boog. ‘Het is toch overduidelijk dat hij gay is?’ Vervolgde Destin. Als reactie daarop stond Kathy op het punt een enorme lachbui te hebben. Maar omdat ze die probeerde tegen te houden kwam er een misvormde grinnik uit.
Hij had geantwoord dat het niet zo was dat hij haar liever niet in zijn huis wou hebben waardoor ze hem alleen maar meer twijfelend aankeek. Maar ze liet het er maar bij. Als antwoord dat hij een zus had vertelde Destin dat ze in Amerika studeerde en af en toe binnen kwam wandelen. ‘Maar, het is niet zo dat ik het erg vind om jou in mijn huis te hebben. Het gevloek doelde meer op het feit dat ik mijn mond voorbij praatte, zonder na te denken hoe jij hierover dacht. Zelfs al zou je het niet willen.. Je denkt toch niet dat ik je hier laat, he? Ik heb je broer vaak genoeg geprobeerd hier weg te krijgen, zelfs geld geprobeerd te geven. Maar hij zei dat jullie het wel aan konden. Samen.’ Zei Destin. Het deed haar glimlachen. Omdat Bryan nooit geld aannam van anderen en nooit zielig gevonden wou worden. Had zij dat allemaal overgenomen. Daarvan wist ze dat er een nog een deel van Bryan leefde. Maar dan wel in haar. ‘Maar, nu is dat niet meer zo. Meisje, je bent pas veertien. Zoals je al hoorde, mag je niet alleen wonen. Ik heb een auto, een groot huis en woon daar sinds kort weer in mijn eentje. Het zal geen enkel probleem geven als je mee komt naar mijn huis, geloof me. Misschien dat het ‘t zelfs weer een beetje gezelliger maakt daar.’ Ze keek hem nog altijd een beetje twijfelend aan en zuchtte. Het was moeilijk om te kiezen. Dat was het altijd bij haar. Ze wou nou eenmaal niemand tot last zijn.
Later nadat hij het flesje met de cola weer aan haar terug gaf had ze hem aangepakt en het laatste beetje opgedronken.
Uiteindelijk vertrok alle politie. Het duurde ongelofelijk lang voordat die slome mensen ongeveer klaar waren. Al wouden ze wel nog eens de sleutel van het huis zodat ze een andere dag nog extra terug konden komen voor extra onderzoek en om te kijken of Kathy wel echt was vertrokken.
‘Wat dacht je ervan als jij je spullen gaat pakken en wij zo richting mijn huis gaan?’ hoorde ze Destin vragen waardoor ze opkeek. Ze keek hem glimlachend aan en rende te trap op om het allemaal in te gaan pakken. Al had ze toch maar één koffertje nodig. Halverwege draaide ze zich nog half om en keek Destin aan. “Dankje Destin”, glimlachte ze en vervolgde haar weg naar haar kamer om haar koffer in te pakken en het daarna de trap af te rollen. Zodat ze vervolgens naar zijn huis konden gaan.