This is not a problem, I'm just sayin'.

Onderwerp: This is not a problem, I'm just sayin'. di aug 02, 2011 10:32 am

"Godverdomme, laat me met rust! Ik haat jou met je goede intenties de hele tijd!" schreeuwde Kiara naar Darell. Een beetje hopeloos stond hij daar, met een kop soep in zijn handen. Ze had griep en hij had soep voor haar gemaakt, maar dat was blijkbaar weer niet goed. "Maar.. Ik-" begon hij, maar Kiara kwam er alweer tussendoor. "Niks met je maar! Je hebt volgens mij niks beters te doen met je leven dan mij stalken! Ga ook een keer met je vrienden hangen, Jezus!" Ze schreeuwde de hele tijd en Darell probeerde te begrijpen wat hij verkeerd had gedaan. Het was de eerste keer in twee weken dat hij haar zag, omdat ze sms'te 'ik heb griep.. 3:', dus moest hij dan weer het goede vriendje zijn. Hij gooide de kop met soep tegen de muur aan, die kapot barstte. "Wat heb ik nou weer gedaan?! Weet je, ik ga al!" schreeuwde hij en liep de kamer met forse stappen uit, waarna hij de deur uit ging en die hard achter zich dicht gooide.
De grond begon te trillen en er verschenen scheuren in de grond. Hij stond voor een scheur en plakte aan de grond, waarna hij paniekerig omhoog keek. Er verschenen kettingen aan zijn armen, die nog oranje gekleurd waren door de hitte. Hij schreeuwde het uit van de pijn en zag blaren verschijnen op zijn polsen. Er kwam ook een om zijn nek en hij werd naar beneden getrokken, de scheur in. Zijn nek en polsen brandde, waardoor hij begon te Screechen.

Hij drukte zijn pen op het papier. 5:47, schreeuwend wakker. Kan niet meer slapen. Gedroomd over Kiara. Hij liet zijn pen vallen en sloeg het boekje dicht. Waarom was hij toch zo'n groot probleem? Alles liep de kut in bij hem, alles mislukte. Hij ging met een hand door zijn gezicht en liet zijn vingers over zijn gesloten ogen tasten, om zichzelf zo wakker te maken. Hij keek even op de klok, het was 5:49 in de ochtend. Er zou vast niemand buiten zijn, dan kon hij net zo goed naar buiten.
Darell deed de deur achter zich dicht en ging met een hand door zijn haar, terwijl hij de oprit af liep. Het was een redelijk lange oprit, zo een met een brievenbus aan het einde omdat de postbode te lui was om de oprit af te gaan. Het huis was ook best groot, al woonde hij alleen met zijn zusje samen. Zijn beide ouders waren dood gegaan toen hij zestien was en hadden hem het geld achtergelaten om voor zichzelf en Nala te zorgen. Zo ook het huis. Hmmn.
Opeens werd hij bij zijn schouder gepakt en omgedraaid. Meteen begon hij te Screechen, waardoor de man - een jaar of vijfendertig - naar achteren viel en Darell weg rende. Hij botste alweer tegen iemand anders op en viel half achteruit. "Sorry, sorry!" verontschuldigde hij zich en liep weer verder, niet omkijkend naar tegen wie hij had aangebotst. Waarom waren er zoveel mensen om dit tijdstip, levenloze mensjes.

[&Destin]

Onderwerp: Re: This is not a problem, I'm just sayin'. di aug 02, 2011 11:01 am

Een diepe zucht kwam uit de mond van de jongen met het zwarte haar. Hmn. Het was vijf uur en hij liep al buiten. Man, wat leek hij nu levenloos. Alsof hij echt niets beters te doen had of zo. Maar ja, hij kon niet meer slapen. Niet sinds hij die brief had gekregen. Hij moest binnenkort naar het lab komen om te helpen. Er werd in gezegd dat hij van pas kwam door het feit dat hij elektromagnetische velden kon besturen. Interessant. Maar, waarom vroegen ze dan niet die Railgun? Die was level vier en kon het ook. Toen hij dat had gevraagd, hadden ze gezegd dat haar elektrische krachten de boel zouden slopen. Oké, ergens vond hij dat wel leuk, maar goed. Hij moest dus simpelweg helpen met wat tests enzo.. Hmn, ergens was het wel interessant. Hij vertrouwde het wijf niet dat hem het wilde laten doen, maar goed. Ze liet hem zich geïntimideerd voelen. Hij had haar namelijk gisteren al ontmoet en ze keek hem aan alsof ze hem ging opeten. Oef. Liever niet.
Keita sprak hij steeds minder. Waarom? Hij raakte zelf steeds vaker geïrriteerd door van alles en nog wat, dus bleef liever zo ver mogelijk uit de buurt van de jongen, voordat het op ruzie uit zou draaien. Hij zat niet echt te wachten op ruzie met de jongen, want hij had hem zelf in huis genomen en had geen zin om dat nog moeilijker te maken dan het soms al was. Hij ging vaak naar buiten als de jongen sliep en kwam ‘s nachts terug en ging dan boven liggen, om er ‘s middags pas weer uit te komen. Zo kon hij ervoor zorgen dat ze elkaar nauwelijks zagen, aangezien hij sinds de vorige middag elke middag naar het lab moest. Dan zou hij alleen bij het eten nog thuis zijn, maar dat moest wel. Anders hadden ze beiden niets te eten.

Een pijnlijk geluid klonk en Destin’s blik vertrok even, terwijl hij zijn handen voor zijn oren hield. Het stopte echter al snel en hij ging weer normaal staan, de piep die hij nog even bleef horen negerend. Toen de jongen vervolgens ook nog eens tegen hem aanliep, ging Destin met zijn hand door zijn zwarte haar en keek geïrriteerd naar het jochie. Of, jochie.. Ze waren even oud. Maar goed. “Je zorgt voor overlast,” zei hij rustig en hij keek even weg, maar richtte zijn blik al snel weer op de jongen. Deze verontschuldigde zich en wilde doorlopen, maar Destin pakte hem aan zijn kraag beet. “Dacht ik toch even niet,” zei hij toen, bijna snauwend. “Wat denk je nou?” sprak hij toen met half dichtgeknepen ogen. “Ten eerste houd ik er niet van om bijna doof te worden,” ging hij toen door. “Ten tweede ben je een imbeciel als je je Esperkrachten gebruikt, midden op straat,” zei hij toen, duidelijk niet genietend van het feit dat dit zo vroeg in de ochtend al moest gebeuren. De halve buurt zou nu wel wakker zijn. Fijn.

Onderwerp: Re: This is not a problem, I'm just sayin'. di aug 02, 2011 11:17 am

Een paar vingers kwamen in zijn nek, terwijl een hand rond de kraag van zijn T-shirt draaide. Hij maakte een half stik-geluidje toen hij naar achteren werd getrokken. Nou nou, de dag begon al lekker. Eerst werd hij wakker met een nachtmerrie, vervolgens lastig gevallen door een vreemde man en nou dit. Fuck my life. "Dacht ik toch even niet," zei de jongen en Darell kroop in mekaar. "Wat denk je nou?" werd hem gevraagd en hij trok nog wat in elkaar. Hij deed zijn handen voor zijn gezicht en zijn vingers knoopte zich in zijn rode haren. "Sorry, sorry, sorry, sorry," prevelde hij meerdere malen zachtjes, in de hoop dat hij niet in mekaar geslagen zou worden. "Ten eerste houd ik er niet van om bijna doof te worden," gelijk had ie, "ten tweede ben je een imbeciel als je je Esperkrachten gebruikt, midden op straat." Hij was het er niet mee eens, aangezien het net zo goed een gil van een kindje van zes zou kunnen zijn. Maar dat zou hij nooit zeggen, was ie te bang voor. "Sorry, het spijt me, alsjeblieft.. Alsjeblieft," weende hij zachtjes en drukte zijn ogen dicht.
Hij keek de jongen aan. Zwart haar, donkere ogen. Typisch. "Alsjeblieft, zo.. zo bedoelde.." inmiddels was hij nogal geschrokken van die hele bedreiging en hij beet op zijn lip om niet te gaan huilen, al waren zijn ogen duidelijk betraand. "Ik.. Dat.. Ik wil gewoon naar huis." piepte hij stilletjes en hoopte dat de jongen hem los zou laten en hij weer terug naar huis kon rennen en dat niemand meer van zijn kleine avontuur wist. Als hij nooit wat met Kiara had gehad, was het nooit gebeurd. Hij had een manier van alles afschuiven op Kiara, hoewel ze wel zijn hele leven overhoop had gegooid. "Alsje.. Alsjeblieft, laat me gaan.. alsjeblieft.." prevelde hij zachtjes verder op een nogal paniekerige toon. Hij kon er niet tegen. Hij wou gaan. Hij wou dat de jongen hem los liet en hij wou weer in bed kruipen. Hoewel hij niet zou slapen, maar het was een veilige plek. Veiliger dan waar hij nou was.

Onderwerp: Re: This is not a problem, I'm just sayin'. di aug 02, 2011 11:50 am

De jongen verontschuldigde zich. Vier maal, om precies te zijn. De ogen van de jongen waren vochtig, wat betekende dat hij kon gaan huilen. Fijn. Nog zo’n randdebiel. De jongen ging door over dat dit niet zijn bedoeling was en Destin rolde overdreven met zijn ogen. Toen de jongen zei dat hij gewoon naar huis wilde, vernauwde Destin zijn blik. Naar huis, eh?
De jongen ging door met smeken over dat hij wilde dat Destin hem zou laten gaan en hij snoof. “En dan? Ga je nog meer mensen in Fukushima wakker maken omdat jij zo dom bent om tegen iemand aan te lopen?” vroeg hij en hij keek even om zich heen. Er liepen enkele mensen die hen aanstaarden, maar hij negeerde ze verder.

‘Het is waar, toch?’ had de vrouw in de brief gezet. ‘Dat alle anderen slechts een deel zijn van je spel, omdat je zonder hen niet goed kan leven,’ werd er vervolgens gezegd. Hij had niet begrepen waarom ze daar over was begonnen, maar nu begreep hij het wel ongeveer. Ze had geweten dat hij zich daardoor alleen maar meer aan Keita en alle anderen zou gaan irriteren en uiteindelijk aan haar kant zou staan. En, raar genoeg was hij niet van plan daar tegenin te gaan, al wist hij van haar rare plannetjes. Ze was slim en was intelligent genoeg om een heel lab te hebben en een groot experiment te doen.. Waarom zou hij dan zo dom zijn om haar te negeren? Het was raar dat hij zich die tijd had laten leiden door wat hij voelde voor Keita en Akira, maar uiteindelijk was alles een leugen.

Eh, weer even erbij. Hij richtte zijn blik weer op de jongen. “Wat doe je eigenlijk hier? Het is geen tijd voor jochies zoals jij om hier rond te lopen,” zei hij droogjes. “Je hoort nog te slapen.” Oké, de jongen was niet veel kleiner en was ongeveer even oud, maar alsnog. Hij voelde zich ouder. Arrogantie, of zo. Ach, het maakte hem weinig uit. De jongen gedroeg zich ook jonger - alsof hij bang was, of zo. Sukkeltje - dus mocht hij dat doen, vond hij. Ughe. Hij keek even een keer droogjes om zich heen, naar de mensen die alweer door aan het lopen waren. Hij liet de kraag van de jongen los, wachtend op een antwoord.

Onderwerp: Re: This is not a problem, I'm just sayin'. di aug 02, 2011 8:48 pm

"En dan? Ga je nog meer mensen in Fukushima wakker maken omdat jij zo dom bent om tegen iemand aan te lopen?" vroeg de jongen, al had Darell zo'n vermoede dat hij die vraag niet moest beantwoorden. Hij schudde zijn hoofd - met open mond - en haalde zijn handen uit zijn haar en bond deze om zijn kraag, om die weer van zijn keel af te trekken. Aangezien de jongen hem nog vast had, begon het nogal pijn te doen. "Ik.. Nee, echt, ik zal niks doen.." prevelde hij stilletjes. Hij wou alleen nog naar huis. Weg van alles wat zojuist was gebeurd, terug naar z'n bedje; terug naar de nachtmerries.
"Wat doe je eigenlijk hier? Het is geen tijd voor jochies zoals jij om hier rond te lopen. Je hoort nog te slapen." concludeerde de jongen en liet hem los. Darell viel alweer bijna, hoestte even om weer op adem te komen en kwam uiteindelijk weer omhoog. Waarom hij buiten was? Dat kon hij net zo goed aan hem vragen. Maar hij ging sowieso niet alles uitleggen over Kiara en hoe dat zat, aangezien hij tien seconden geleden nog had gedacht dat hij half dood ging. En hij hield eigenlijk niet zo van half dood gaan. Hij veegde een keer langs zijn ogen en keek de jongen kwaad aan, met zo'n x-vormig mondje. Zo van >;x. Hij mocht hem niet, waar hij nu wel een goede reden voor had. "Ik werd om kwart voor zes wakker en ik kon gewoon niet meer in slaap vallen." vertelde hij. Hij werd wel vaker zo wakker, ongeveer vier keer in de week. Als hij het goed bijhield in het zwarte boekje, zoals hij het graag noemde. Hmmn.. Maar Kiara was altijd de reden. Hij hield van haar, hij had haar nodig, zoals duizend maal daarvoor. Al begon hij zich af te vragen waarom hij haar zo haatte, maar haar toch wou. Waarom hij schreeuwde, maar voor meer vroeg. Hij wou alleen haar aandacht, maar hey, de haat was tenminste een soort connectie. Hoewel hij in hun relatie per dag vaker sorry zei dan dat hij net tegen de zwartharige jongen had gezegd.
"Mag ik nu naar huis?" vroeg hij, inmiddels een beetje hulpeloos. Hij droeg een wit t-shirt dat duidelijk veel te groot was, een donkere spijkerbroek en Nike-schoenen eronder. Niet erg opmerkelijk, maar hij had niet verwacht dat iemand hem zou aanspreken of dat er überhaupt iemand op straat zou zijn rond deze tijd.

Onderwerp: Re: This is not a problem, I'm just sayin'. wo aug 03, 2011 10:06 pm

De jongen vertelde dat hij om kwart voor zes wakker was geworden en niet meer kon slapen. Geen uitslaaptype dus, want zo iemand zou gewoon zijn blijven liggen. Hij, bijvoorbeeld. Alleen bleef hij nu liever zo veel mogelijk weg uit het huis, om zo ver mogelijk uit de buurt van Keita te blijven.
Toch hield hij zich aan zijn woord en mocht de jongen er blijven wonen tot hij zelf besloot weg te gaan. ‘Maar, vanaf nu is de keuze aan jou of je hier blijft of niet,’ had hij ooit tegen Keita gezegd. Hij had nooit beloofd zelf niet te vertrekken, of iets in die richting, dus hield hij zich hiermee aan zijn belofte, terwijl hij toch uit zijn buurt kon blijven. Zijn zus had hem onlangs gevraagd wat er aan de hand was, wat hem ietwat verwarde, al kreeg hij het gevoel dat ze iets van Keita gehoord had. Ze had hem verteld niets gevaarlijks te doen en dat hij Keita wel in moest liggen.
Maar, nee. De jongen zou dit nooit begrijpen. Nooit. Niemand zou dit überhaupt begrijpen, zelfs zijn zus niet. Maar het was ook niet zo dat dit iets was waar hij begrip voor vroeg. Hij kreeg het namelijk wel. Eén persoon begreep alles. Degene die dit allemaal gestart was. Het was niet zo dat hij rare gevoelens voor haar had, of dat ze echt belangrijk voor hem was. Gewoon een simpel middel om alles makkelijker te maken. Iemand die begreep wat hij deed.
Ergens was het haar schuld dat hij en Keita steeds verder uit elkaar gingen nu. Zij was begonnen met erover praten, zeggen dat die jongen het wel eens moeilijk kon maken. Dat als hij zich ermee zou bemoeien, het allemaal veel ingewikkelder zou worden aangezien - afgezien van hen - niemand er vanaf mocht weten. En aangezien hij niet weg wilde daar, had hij - onbewust en bewust - de jongen verder weg geduwd, zodat die het niet ingewikkelder zou maken. Hij mocht niet denken aan de slachtoffers van het experiment, dat maakte hem zwak. Driehonderd. Zo veel hadden ze er nodig, voor ze kwamen waar ze moesten zijn. Driehonderd Espers.. Een lichte glimlach sierde zijn gezicht.

‘Mag ik nu naar huis?’ De stem van de jongen liet hem wakker worden uit zijn dagdroom. Meteen vernauwde zijn blik weer en hield hij zijn bijna grijze ogen op de jongen gericht. “Nee,” zei hij kalm. “Ik wil je eerst wat vragen..” zei hij toen. “Al gehoord van wat er gemaakt wordt?” glimlachte hij vervolgens, terwijl zijn blik even naar de lucht ging. Roddels gingen snel en de roddels over het experiment gingen over Fukushima. Niemand wist nog precies wat het was, afgezien van de mensen die ermee werkten. “Ze zeggen dat er een Item wordt gemaakt waarmee je, enkel door even te luisteren, een level omhoog kan..” zei hij toen en hij keek de jongen aan, benieuwd naar hoe deze zou reageren. Er waren genoeg die gelijk zouden gaan van.. ‘Oh, jippie! Ik wil ♥!’ Maar goed. Sommigen deden het ook niet, omdat ze niet illegaal sterker wilden worden, of zo.

Onderwerp: Re: This is not a problem, I'm just sayin'. do aug 04, 2011 7:45 am

"Nee," zei de jongen kalm, maar ergens klonk het toch streng. Darell stond er nogal hulpeloos bij en ging met zijn handen langs zijn ogen, meer uit vermoeidheid dan de tranen - die inmiddels weggevaagd waren. Hij stond weer op de grond, dus dat zat wel goed. "Ik wil je eerst wat vragen." begon de jongen en Darell keek hem dus maar even aan. "Mag ik daarna weg?" vroeg hij en had het inmiddels wel duidelijk gemaakt dat hij het niet erg gezellig vond. "Al gehoord van wat er gemaakt wordt?" werd hem gevraagd en dus schudde zijn hoofd. Wat zou hij moeten weten?
"Ze zeggen dat er een Item wordt gemaakt waarmee je, enkel door even te luisteren, een level omhoog kan.." zei hij. Darell fronste en deed zijn hoofd iets opzij, ongeveer zoals honden dat deden. Al was hij daar wel mee te vergelijken. Een nogal hopeloze puppy die dus maar iedereen volgde die hij tegen kwam. Of zo. Maar goed, dat level omhoog gedoe. Hij had er nog nooit wat van gehoord en eigenlijk hoefde dat ook niet, aangezien hij tegen dat soort dingen waren. Je leerde er weinig van en zo kon je toch niet goed met je kracht omgaan? Hij begreep de functie van het voorwerp dus ook niet en wist niet hoe alles in elkaar stak en of je er ook nog at van op stak. Hij wist niks. Niks van de vage ding. "Niks van gehoord, eigenlijk. Is dat verhaal dan waar?" vroeg hij droogjes en deed een hand in zijn zak, inmiddels helemaal vergeten dat hij zo graag weg wou. Meer nieuwsgierig, dan wat anders. Jippie (haha, snap je hem? Jippie?).

[Haha. Klein. <3]

Onderwerp: Re: This is not a problem, I'm just sayin'. do aug 04, 2011 10:00 am

De jongen zei er niets van gehoord te hebben en Destin glimlachte. Typisch, maar hij mocht roddels verspreiden. Eigenlijk moest dat juist, zodat veel mensen (Espers eigenlijk, maar wie gaf nou om die woordkeuze) het zouden gaan halen als het er was. Een goed begin was het halve werk. Zij zouden voor hen weer roddels verspreiden, het doorgeven aan anderen. Zo zou het netwerk groeien en zou het steeds sterker worden, steeds meer effect hebben.. Hij glimlachte opnieuw eventjes. De mensen en Espers die hij kende stonden alleen maar in de weg. Alleen hij en zij nog. Hij wist haar naam niet eens, die wilde ze niet zeggen. Niemand wist haar naam. Ze wilde die zogenaamd geheim houden. Ze zei ook dat het lichaam waarin ze haar zagen niet haar echte lichaam was. Ze had de kracht om iemands uiterlijk te stelen, of zo. Dus dit was gewoon een random persoon. Hij had dus besloten haar Gertruda te noemen en nu deed het halve lab dat. Ze had dit in het begin niet echt gewaardeerd, maar nu luisterde ze ernaar. Ach, iedereen had een naam nodig anders was het roepen zo moeilijk.
De jongen vroeg of het verhaal waar was en Destin knikte. “Ik ken iemand die met de productie ervan te maken heeft,” zei hij toen. Oké, dat was geen leugen. Maar hij hield het feit dat hij er ook mee te maken had maar even voor zich. “Het wordt waarschijnlijk niet legaal, maar ja. Hoe veel Espers kunnen de verleiding om sterker te worden in één minuut en vierenveertig seconden nou weerstaan?” vroeg hij glimlachend. Hij merkte hoe anderen stil gingen staan en stiekem mee luisterden. Perfect. “Het is nog in de productie, maar ik hoorde dat het over een tijdje via internet verkrijgbaar is. Helemaal gratis,” zei hij toen. “Vertel eens.. Heb jij ook interesse? Dan kan je de buurt nog beter wakker maken,” zei hij toen glimlachend. Hijzelf ging het niet gebruiken, aangezien hij al wist van de coma die zou volgen.

Onderwerp: Re: This is not a problem, I'm just sayin'. za aug 06, 2011 12:18 pm

"Ik ken iemand die met de productie ervan te maken heeft." vertelde de jongen en Darell mocht hem steeds minder. Het was net zo'n oud mannetje die je ergens in probeerde te interesseren, zoals snoepjes. Hij was écht eng. Opeens realiseerde hij zich weer dat hij naar huis wou. "Oh." reageerde hij droogjes. Wat kon hij er verder nog op reageren? Productie van een raar ding dat je *poef* een level omhoog hielp. Dat moest negatieve effecten hebben. Of het werd nog getest en moest de jongen naar testies opzoek. Wist hij veel. "Het wordt waarschijnlijk niet legaal, maar ja." HAHA. Big surprise, big shot. "Hoe veel Espers kunnen de verleiding om sterker te worden in één minuut en vierenveertig seconden nou weerstaan?" vroeg de jongen. Darell moest toegeven dat de jongen's aanbod best verleidelijk klonk. Maar het leek hem geen sterk idee, zeker niet nu dit de eerste keer was dat hij erover hoorde. "Niet veel, denk ik." stamelde hij, nogal overrompeld door het hele verhaal.
"Het is nog in de productie, maar ik hoorde dat het over een tijdje via internet verkrijgbaar is. Helemaal gratis." legde de zwartharige jongen uit. Oké, nu vertrouwde hij het al helemaal niet meer. Helemaal gratis? Die productie zou duur zijn voor zo'n item, dan kon je het toch niet gratis krijgen? En hij had gelijk over dat oude mannetje die hem een snoepje aanbod. De jongen was net zo bezig. En hoe zat het met de verzend kosten?
"Vertel eens.. Heb jij ook interesse? Dan kan je de buurt nog beter wakker maken." zei de jongen met een brede glimlach rond zijn mond. Darell keek hem even schichtig aan en schudde toen zijn hoofd. "Eerlijk gezegd niet nee. Waarom zouden ze zoiets gratis weggeven? Dat is dom zaken doen, tenzij ze er uiteindelijk wel iets voor terug krijgen, lijkt me." concludeerde hij zijn gedachten daarna. Misschien werd je er wel heel ziek van of zo. Hoe zag zo'n ding er eigenlijk uit? Hij had een beeld van een staaf voor zich, of zo. Raar idee, maar goed.