A fallen angel ~

Kate keek om haar heen, ze was bij de cliff. Ze was bij de Espers, waar ze zoveel over had gehoord. Over de mensen die level 4 hadden gehaald, Mizore, Matthew en Soul. Ze grinnikte, kon ze daar ooit komen met haar wolven transvormatie? Geloven Espers dat die bestaan? Ze ging op de rand zitten en staarde een beetje voor zich uit, de on verdween langzaam in het water. En de maan verscheen langzaam aan de hemel. Ze deed even haar ogen dicht. Doen ze ze open deed was de zon verdwenen en de maan was klaar voor een huil van Kate. Ze veranderede in een wolf, ze hief haar kop omhoog. En ze deed haar bek open, een zuivere huil klonk door de heel de stad. Ze keek weer naar beneden en haar rode ogen zag je goed wanneer het donker was. Ze was zwart.
Ze keek onder de cliff, daar verscholen Espers wachtend op een gevecht, of ze wachten tot er een mens daar heen ging. Kate sprong naar beneden en keek nauwletted om haar heen. Ze ontblote haar tanden en waarschuwde daarmee. Ze keek met haar rode ogen om haar heen. "Krak" Kate spitste haar oren, gromde zacht en bleef even staan. Ze was een Esper dus ze kon praten terwijl ze wolf was. Ze wilde snauwen maar ze hield zich in. Even liep ze weer door, het was erg donker maar Kate kon wel goed zien. Ze keek links en rechts. Ze was nog nooit aangevallen, maar dat hield ze ook liever zo. "Krak" Weer spitste Kate haar oren, en ze gromde nu harder. 'Laat je zien!' Snauwde ze en ze likte langs haar tanden. Ze gromde nu echt hard en keek om haar heen. 'Laat je zien zei ik!' Ze keek om haar heen en ze bleef even stil staan. Ze gromde iets zachter. Wolf zijn is het enigen wat ze kan verder niks. Ze liep weer rustig door, en hoorde geen takjes meer kraken, of voetstappen op de grond. Geen wind die fluisterd dat er iemand is en dat ze moest oppasen. Nee. Ze was alleen. "Krak"

- Slechte post weet ik xD Komt omdat ik ben wakker gemaakt door me broer met water --'

Dodge rende door de stad met een big smile rond zijn mond. Het was zijn vierde dag buiten en hij genoot er met volle tuigen van. "Throw your hands to the sky like you're flyin', throw your hands in the air 'cos we're gonna shake it up tonight! Hot! Hot! Like a fire when electric hearts.. Throw your hands to the sky like you're flyin', throw your hands in the air 'cos we're gonna shake it up tonight! Hot! Hot! Like a fire when electric hearts, electric hearts, electric hearts collide!" zong hij luidkeels terwijl mensen hem op straat met een horror gezicht aankeken. Hij kon er wel om lachen. Binnen minder dan een minuut was hij weer de volgende straat in gerend en zat hij daar te schreeuwen. Hij kon echt lachen om hoe al die mensen keken, vooral omdat hij in zijn eentje was. Dan kwam het nog vager over.
Uiteindelijk was hij zo ver door de straten gerend dat hij zich op een soort van weg bevond met enkele kernreactoren aan de zijkant. Hij liep voorzichtig op de rand af en keek even naar de grijze machines, als je het zo kon noemen. Wist hij veel wat het waren. Ergens zaten die "O__O"-koppen van die mensen nog in zijn hoofd, waardoor hij even moest grinniken. Zijn vingers speelde met de metalen rand van het hekje dat ervoor zorgde dat kleine kinderen er niet op af sprongen, maar hij trok zijn vingers terug en keek er even naar. Ze hadden een beetje een oranje kleur gekregen; roest. Hij jogde even wat verder naar de andere kant van het hekje waar zich een klein stukje onnatuurlijk - door mensen geplant dus - gras bevond en liet zich daarna voorover in een stuk gras vallen, maar landde wel op zijn handen. Hij liet zijn handen wegzakken - naar voren - waardoor hij uiteindelijk languit op de grond lag. Zijn vingers draaide de aarde in en er verscheen een gesloten glimlach rond zijn mond.
Hij had met bijna iedereen gepraat die hij tegen was gekomen - niet toen hij als een gek door de stad rende en luidkeels aan het zingen was - maar de meeste vonden hem maar raar. De enige met wie hij een normaal gesprek had gehad was Shou en daarna kwam waarschijnlijk Zaray. Al wist hij niet wie hij echt vrienden kon noemen, maar die maakte je niet binnen een dag. Toch? Ach, hij wist het ook niet. Iedereen was zijn vriend tot ze het tegendeel bewezen hadden. Moehaha.
"Laat je zien, zei ik!" riep een stem kwaad en hij schoot omhoog, waarna hij zich omdraaide. Een paar rode ogen staarde hem aan waarna hij opsprong en schreeuwde, en door de schrik weer op de grond viel. Toen hij wat was bijgekomen, leunde hij naar voren met zijn ogen tot spleetjes geknepen. Een wolf die kon praten. "Jij bent een Esper, he?" zei hij droogjes met een kleine glimlach rond zijn mond. "Anders kon je niet praten. En dan had je waarschijnlijk ook geen rode ogen."

Kate keek hem aan en zag dat hij schrok. Ze glimlachte vals, hij schreeuwde en viel op de grond. Ze staarde hem aan en verwachte een stomme opmerking. Ze keek hem aan en kwam iets dichterbij. Hij glimlachte, dat zag ze. "Jij bent een Esper, he?" zei hij. Kate zuchtte. 'Jij bent een mens hé?' Zei ze doodleuk. 'Dit is geen plek voor mensen. Je moet nu begrijpen dat je op de plek bent waar alleen maar espers zijn.' Ze keek hem aan met een valse glimlach en knikte. "Anders kon je niet praten. En dan had je waarschijnlijk ook geen rode ogen." Ze keek hem even aan en ze veranderde terug naar mens, ze pakte een lolly uit haar zak. Ze haalde het papiertje van de lolly, en ze keek even naar het staafje. Ze stopte de lolly in haar mond, en liep langzaam naar de jongen. 'Goed gezien.'
Zei ze droogjes. Ze bekeep hem van top tot teen. Ze ging twijfelen of hij een Esper was of niet, ze keek even naar zijn kleren. Ze liep op hem af. 'Ik waarschuw je. Niet voor mij, je hoeft voor mij niet bang te zijn.' Kate liet haar ogen veranderen, naar rode ogen. Ze keek hem doordringend aan. 'Voor mij hoef je niet bang te zijn.' Herhaalde ze. Ze ging dicht bij de jongen staan, en bleef hem aan kijken. 'Ga...' Zei ze droogjes en keek even om haar heen. Kate had nog steeds het gehoor van haar werewolven vorm. Ze kon horen of er een Esper aan kwam of niet, ze had deze jongen al geroken en gehoord van een paar kilometer verderop. Ze had gehoord dat hij deze kant op kwam.
Ze deed een stap achteruit, en ze haalde het staafje uit haar mond. Het was niet moeilijk praten met een lolly in je mond. Ze draaide zich om en liep de anderen kant op, ze deed het staafje weer in haar mond. En ging in de hoek staan, ze bleef hem aankijken. Waarom begrijp hij het nou niet?! Ga gewoon! Ze keek hem aan en zag geen één tik van bang heid. Bijzonder. Er was allang ééntje weggerend, maar deze jongen niet. Ze glimlachte en beet op haar lolly. Ze slikte het voedsel door haar keel, en keek de jongen nog steeds aan. Het was zijn eigen keus of hij bleef of niet, Kate zou hem niet gaan dwingen als hij hier wou blijven deed hij dat. Ze liep weer naar hem toe, en keek even naar beneden. Ze stak haar hand uit en keek hem even aan met haar normale ogen. 'Pak mijn hand. Ik help je overeind.' Zei ze met een glimlach.

Weet je nog. Ze grinnikte en keek hem doordringend aan, hihihihi. - O___O