Things never turn out the way I want them to. ~

Level vier, Hayashi Mizore, ook wel bekend als de Railgun. Ze zuchtte een keer. Ze wist nu in ieder geval wie de twee anderen waren. Soul, die kende ze maar al te goed, helaas. Hij stond ook wel bekend als Soul Eater, maar dat maakte weinig verschil met zijn naam. Dan had je nog ene Matthew, wie bekend stond als Mental Out. Soul’s krachten kende ze wel, maar die van die Matthew begreep ze nog niet helemaal. Ze wist wel dat ze bij zijn huid en bloed uit de buurt moest blijven, mocht ze ooit in gevecht raken met hem. Ze grinnikte even. Ze was de enige vrouwelijke level 4 in Fukushima, wat ervoor zorgde dat ze zich sneller bekend maakte. Het maakte haar de sterkste van Shoujo High, waardoor ze haar hadden gevraagd om zo veel mogelijk in het schooluniform te lopen buiten school. Waarom? Waarschijnlijk om te laten zien dat ze daarbij hoorde, al had ze deze krachten al voor ze hier kwam. Maar goed, dat boeide niet echt. Het hield in ieder geval in dat ze meestal in een zeer kort rokje liep, wat ze persoonlijk niet heel erg vond aangezien ze een warmer lichaam had dan de normale mens, maar goed. Het zorgde wel voor ongemakkelijke momenten.

Met kalme passen liep ze door het uitgaanscentrum. De vele mobieltjes en andere elektrische apparatuur deed pijn aan haar hoofd, maar ze probeerde het te negeren. Ze mocht niet weer een stroomstoring veroorzaken. Als ze zelfs maar een klein beetje elektriciteit over de grond zou laten lopen, zouden er flink wat mobieltjes uitvallen. Leuk voor haar, maar de rest zou het niet echt waarderen, was ze bang.
‘Jij bent de Railgun, ne?’ vroeg iemand en ze keek naar het kleine meisje voor haar. Haar ogen stonden dof, terwijl ze bleef kijken naar het blonde kind. “Ja, dat ben ik. Is er iets?” vroeg ze monotoon. Het kindje schudde haar hoofd en maakte een ‘nnh’-geluidje. ‘Papa, papa, kijk!’ riep ze toen uit en ze rende weg, om vervolgens aan de jas van een man te trekken en naar haar te wijzen. Mizore hief één wenkbrauw op en hoorde hoe de man het kleine meisje zei dat niet iedereen van Espers mocht weten. Mizore grinnikte even. Nee, het was beter als niet iedereen het wist.
Een klein katje liep op haar af en ze zakte door haar knieën. Het katje liep op haar af, maar rende weg toen het te dichtbij kwam. Mizore grinnikte en ging weer recht staan. “Ze haten het,” sprak ze zacht en ze draaide zich om om door te lopen, toen ze bijna tegen iemand aan liep. Ze kwam abrupt tot stilstand en haalde even diep adem. “Sorry, ik lette niet goed op,” sprak ze.

Met een flinke brok in zijn keel en een nogal rotgevoel, liep Ryou door enkele steegjes. Waarom...? Oh ja... Nee, hij had nog geen antwoorden. Waarom had Kate hem gezoend? Eerlijk gezegd wist hij niet wat hij ervan moest denken. Of hij het nu leuk vond of dat hij het vervelend vond. Hij ging zijn moeder maar eens om advies vragen en tot die tijd zou hij Kate ontwijken. Nou ja, ontwijken was nu niet bepaald iets wat makkelijk was. Ze woonde verdomd half bij hem. Hij zuchtte. Hij kon toch ook niet weten dat Kate gevoelens voor hem had? En hij wist haar niet eens te vertellen of hij hetzelfde voor haar voelde. Hij had geen antwoorden, wist niet wat hij moest doen. Nou ja, hij zou er wel achter komen zeker? Hij zuchtte even. Het leven was eigenlijk best moeilijk, als je er zo over nadacht. Eerst deden mensen heel anders tegen je en dan kwam er een plotse verandering waardoor ze nog meer anders deden dan al kon. Waarschijnlijk zou niemand zijn theorie snappen. Hij snapte het zelf niet eens. Hij beet op zijn lip. Hij had geen mobieltje of zo, dus Kate daarmee bereiken kon hij ook niet. Misschien moest hij maar eens flink heen en weer reizen. Maar dan zou ze denken dat hij haar zou ontwijken. Hij zuchtte even. Hij deed gewoon moeilijk, dat was het. Hij schrok toen hij opkeek en bijna iemand tegen zich zag aanlopen. 'Geen probleem,' mompelde hij zachtjes en hij glimlachte vriendelijk naar het meisje voor hem. Ze had redelijk korte haren en het leek wel alsof ze goudkleurige ogen had, als hij niet te ver weg met zijn gedachten zat tenminste. 'Het was ook mijn fout, ik lette ook niet op. Gedachten kunnen soms innemend zijn,' zei hij en hij lachte haar vriendelijk toe, waarna hij een paar stappen achteruit deed, zodat ze tenminste niet meer zo dicht tegen elkaar aanstonden. Ongemakkelijkheden werden hiermee vermeden. Hij keek naar het meisje. Hij schatte haar net iets jonger dan hem, maar hij kon ook helemaal fout zitten. 'Ik ben Ryou, Ryou Bakura,' zei hij en hij stak zijn hand uit, ook al wist hij niet zeker of dit meisje deze methode wel gebruikte om zich voor te stellen. Het was een best oude, maar toch beschaafde manier van voorstellen. Hij had zijn blauw-wit gestreept shirt aan, een grijze, strakke broek en blauwe sneakers. Zijn favoriete kledij, eerlijk gezegd. Hij keek het meisje rustig aan en wachtte af of zij ook iets zou gaan zeggen.