A blackout..

‘Hé, meissie!’ Een stem klonk en ze keek op. Ze stond tegen een muurtje geleund in een steegje, omdat ze hoofdpijn had gekregen. De vele elektromagnetische golven die van mobieltjes en andere elektrische dingen afkwamen bezorgden haar nogal eens hoofdpijn, waardoor ze even rust nodig had. Maar, helaas schenen mannen zoals deze dat altijd te verpesten. ‘Zo zo, Shoujo High. Dat betekent dat je aardig wat geld hebt,’ zei de man, alsof ze dat zelf nog niet door had. ‘Wat doet een klein meisje zoals jij hier zo alleen?’ vroeg een andere man. Ze had al opgemerkt dat ze met zeven waren. Door elektromagnetische golven wist ze precies wat er in haar buurt was. Handig.
Een hand raakte haar aan en ze keek naar de man die voor haar stond, met zijn andere hand naast haar hoofd. ‘Geef je geld of je zult spijt krijgen..’ zei hij en zijn hand gleed over haar buik. Ze gaf hem een trap zodat hij naar achteren liep en glimlachte.
‘Daar zul je spijt van krijgen!’ riep hij uit. ‘Ik ben een level drie..’ zei hij toen. Ze grinnikte. Ze graaide in haar zak en haalde een muntje eruit. Hij keek haar even droogjes aan, alsof hij niet wist wat er gaande was. “Zeg..” zei ze rustig en ze deed een stap vooruit, en richtte zich naar de man. Achter hem - vanuit haar positie - was een lange steeg. “Weten jullie niet wie ik ben?” vroeg ze toen glimlachend. Elektriciteit kwam van haar haren af. Ze hoorde hoe degene achter haar begon te trillen en keek om. ‘D-D-Dat is..’ begon hij stotterend. De leider van het groepje, degene die haar had aangeraakt, keek hem verbaasd aan. ‘Railgun..’ sprak de jongen toen. Mizore glimlachte. “Maar, omdat ik niet al te veel ophef wil veroorzaken, zal ik mijn Railgun niet gebruiken..” zei ze toen. Ze hoorde de gast die van haar had gehoord opgelucht zuchten en ze trapte een keer op de grond, waardoor elektrische schokken zich over de grond verplaatsten, richting het groepje jongens. Deze kregen meteen een schok en vielen neer. Zwakkelingen.

Ze keek al snel weer naar de man die had gezegd level drie te zijn. “Ik ben nog een level hoger, dus laat eens zien wat je kan,” glimlachte ze toen. De man glimlachte en legde zijn hand op het asfalt, wat bewoog. Mizore glimlachte een keer en wilde weglopen, maar merkte dat ze vast zat. “Godver..” mompelde ze en ze keek naar de man. Elektrische schokken vlogen van haar haren en ze bracht haar hand ernaartoe, waarna er een bol tussen haar hand en haren ontstond, welke ze op de man afschoot. Deze haalde wat asfalt omhoog om het te blokkeren, maar wist niet dat dit slechts een trucje was geweest. Ze stapte uit haar schoenen en liep zonder pardon de muur op. Staal, altijd handig. Dat gebruikten ze meestal bij gebouwen zoals deze. Toen de man eindelijk keek, hing ze met twee voeten en één hand aan de muur, alsof ze het elke dag deed. Ze hoorde hem wat mompelen. “Indrukwekkend. Flux Coat, was het niet?” vroeg ze lacherig. Hij keek omhoog, gechoqueerd door hoe ze hing. ‘Hoe.. Hoe hang je daar?’ vroeg hij, zonder erbij na te denken. “Elektromagnetische velden zijn soms oh zo handig..” glimlachte ze.
“Denk je niet?” Ze hield haar vrije hand voor zich en schoot elektriciteit af op de man, die het afweerde met asfalt. Haar elektriciteit brak er enkel simpelweg doorheen, maar ze zorgde ervoor hem niet te raken. “Dus, wat dacht je ervan voortaan anderen met rust te laten?” vroeg ze liefjes. ‘Kappen!’ riep de man nijdig uit. ‘Vecht serieus!’ riep hij toen. ‘Je miste expres en je vorige aanval was niet op volle kracht, en toch vluchtten ze..’ zei hij, doelend op zijn groep. Mizore glimlachte. “Uhu!” grinnikte ze. “Maar, oké dan,” zei ze en ze liep naar beneden, om op de grond te gaan staan.
“Ik zal doen wat je zegt,” zei ze toen en elektriciteit liep over haar gehele lichaam. ‘Nee! Niet doen!’ zei de man. “Echt wel..” glimlachte ze en ze hield haar hand bij haar haar, om vervolgens een bal te creëren en een straal elektriciteit op hem af te vuren. Helaas werd al snel duidelijk waarom hij had geroepen dat ze het niet moest doen. Hij lag tegen een muur aan, terwijl elektrische schokken van hem af dwarrelden. Maar, waar ze niet op had gelet was.. Dat er hier veel elektriciteit was. In haar kracht had ze die meegenomen en was de elektriciteit in de buurt compleet verdwenen, terwijl het laatste wat iedereen gehoord en/of gezien was.. Het blauwe licht van haar elektriciteit in dit steegje. Godverdomme.
Ze wilde weglopen, maar botste tegen iemand op toen ze de hoek om liep, de gewone straat in. Ze viel op haar kont op de grond en keek het kind aan waar ze tegenaan was gebotst. Ze had zelf haar schoenen al weer gepakt en aangedaan, want het asfalt was gelukkig losgekomen.