Ryou bedankt...

Kate werd wakker, op de bank Van Ryou. Zijn hoofd lag op de bank, Kate had nog steeds zijn hand vast. Ze ging met haar hand door haar lok, ze glimlachte naar Ryou. 'Door jou leef ik nog.' Ze gaf hem een kus op zijn wang. 'Bedankt.' Een traan rolde over haar wang op weg naar haar kin om dan te vallen. Ze glimlachte nog steed, en haalde de traan van haar kin. Ze keek even om zich heen, de deur kraakte. Ze keek even naar haar been, ze raakte het aan en een steek prikkelde op haar knie. Ze was gered, gered door Ryou. Ze kende hem doordat ze tegen hem aan botste. Ze liet zijn hand los, en gaf hem nog een kus op zijn wang. Ze stond op en keek naar de deur, zijn voet had een scheur gemaakt in de deur. Ze had zich laten zien als werewolf. Ze duwde de deur dicht, door de klap was die weer open gegaan. Ze schrok even, misschien waren ze wel naar binnen gekomen! Ze deed de deur weer met een ruk open, en ze keek om haar heen. Ze zag een briefje weg vliegen en vervolgens op de grond vallen. Er stond iets vaags op. 'Werewolf meisje.' Met een bloed vlek aan de zijkant. Ze schrok even, ze maakte het briefje open en keek nog even naar de deur of die nog open stond. De texst was bijna onleesbaar, veel bloed vlekken zaten op het papier. 'Werewolf meisje en die jongen. We gaan jullie pakken, en dit is speciaal voor die jongen. IK VOER JE AAN DE RATTEN.'
Kate schrok. Ze hinkelde half op haar been en keek naar Ryou. Ze ging hem niet wakker maken, ze ging wachtte tot hij wel wakker zou worden. Ze liep naar zijn keuken en maakte thee, voor Ryou en Kate. Ze keek even in een paar laatjes naar koekjes, en thee. Ze zag dat het een fluit ketel was, en dat zou hem zeker wakker maken... Ze haald hem dan er wel iets eerder af. Ze keek naar Ryou, ze hoorde de ketel al zacht piepen ze rende er naartoe moelijk rende ze ernaartoe. Ze haalde de ketel eraf en keek naar Ryou. Gelukkig hij sliep nog, ze pakte twee kopjes en ze legde er twee zakjes thee in. Ze giete er water, en keek naar de thee zakjes, nauwlettend! Ze haalde ze eruit en deed melk in die van haar. Lust Ryou suiker? Ze deed het nog niet, je weet maar nooit! Ze legde de twee kopjes op een diemblad, met koekjes er op, ze liep naar Ryou. 'Ryou wakker worden.' Zei ze met een glimlach. Ze schudde hem een beetje heen en weer. 'Wakker worden...'


- &Ryou

Ryou voelde hoe zijn ogen dichtvielen, naarmate hij langer bij Kate zat. Zijn hoofd viel uiteindelijk op het kussen naast Kate en hij viel in slaap. Hij voelde dat hij wakker geschud werd en opende zijn ogen. Hij keek verbaasd naar het dienblad en toen naar Kate. Hij grijnsde breed. 'Je kunt weer staan,' zie ik en hij lachte. Hij had, voordat hij in slaap gevallen was, twee kussen van haar op zijn wang gekregen. Hij had verdwaasd over zijn achterhoofd gewreven en een beetje dommig gelachen. Hij kon ook helemaal niks anders doen als een meisje dit soort dingen bij hem deed. Hij keek even naar Kate. Hij haalde zijn hand even door zijn ogen. Hij voelde dat hij goed geslapen had. Kate leek er ook wel blij mee te zijn. Toen hij uit het raam keek, zag hij dat het nog steeds nacht was. Hij stond op en deed de gordijnen dicht. Zijn oog viel op een briefje. Hij las het. Zijn vuisten balden zich en een donkere trek kwam rond zijn ogen. Het briefje viel verkreukeld op de grond en hij stampte het weg. Stelletje nietsnutten. Dachten ze nu echt dat hij bang was? Morgen zou ze niet meer dronken zijn en zou die man verdwaasd naar zijn hand kijken, die er niet meer was. Hij kreeg een valse grijns rond zijn gezicht. Hij keek Kate maar niet recht in de ogen. Ze zou schrikken. Hij schudde zijn hoofd en zijn donkere trek verdween weer net zo snel als die gekomen was. Hij liep terug naar de bank en ging er op zitten. Hij deed wat suiker in zijn thee en nipte even. Normaal dronk hij geen thee, omdat hij dat dus echt iets voor vrouwen vond, maar hij kon moeilijk haar aanbod afslaan. Ze was erg lief bezig en hij wou het niet verpesten voor haar. Hij moest moeite doen om geen vies gezicht te trekken. Waarom had hij dan ook thee in huis? Oh ja omdat zijn moeder af en toe op bezoek kwam en die vond het nodig dat er thee was. 'Stel dat je ooit een meid bij je in huis neemt en zij houdt van thee.' had zijn moeder gezegd en hij had moeten lachen. Nu was hij wel blij dat hij de raad had opgevolgd. Hij keek naar Kate. 'Zeg, Kate. Jij kunt dus in een weerwolf veranderen,' zei hij en hij keek haar vragend aan.

'Je kunt weer staan,' zie ik en hij lachte. Kate glimlachte. En pakte even rustig haar thee, ging op de bank zitten. En blies even, en nam toen vervolgend een slok. 'Gelukkig wel Ryou. Je hebt me echt gered bedankt.' Zei ze en ze nam nog een slok, weer dezelfde stappen. Ze blies weer en nam toen een slok. Ze keek hem aan en dacht even aan die man. 'Kijk Ryou...' Ze zag dat hij het briefje al beken had, zijn vuisten balden zich en een donkere trek kwam rond zijn ogen. Het briefje viel verkreukeld op de grond en hij stampte het weg, Kate keek een beetje geschrokken naar Ryou. Hij was boos dat zag ze, hij zou het hun niet kwalijk nemen. Kate zag Ryou naar de ramen lopen en ze zag dat het nog avond was. Hij schoof de gordijnen dicht, Kate keek hem na. 'Ze krijgen ons niet Ryou.' Zei ze terwijl ze naar de grond keek en vervolgend naar hem toe.
'Niet als we samen zijn.' Zei ze een beetje verlegen. 'Zeg, Kate.' Kate keek hem even verbaasd aan. 'Jij kunt dus in een weerwolf veranderen,' zei hij en hij keek haar vragend aan. Kate keek hem aan en toen naar de grond. Ze zuchtte en leunde met haar hoofd op de leuning van de bank. Ze keek om hoog.
'Ik kan in een wolf veranderen inderdaad. En daar is wel een heel verhaal bij Ryou. Wil je dat ik het vertel?' Ze nam nog een slok van haar thee en pakte een koekje. Ze nam er een hap uit, dit was moeilijk voor Kate. Haar ouders wisten niet eens dat ze in een werewolf kon veranderen. Dat was te gevaarlijk hun te vertellen. Kate was geboren met een staart, haar ouders schrokken ervan en Kate vond het een deel van haar leven. Toen ze ongeveer twaalf was, vertelde ze het haar en vroegen of ze het wilde laten verwijderen en ze zei nee. Haar ouders hebben haar altijd zou gezien en het stiekem toch laten verwijderen daar was ze boos om. Maar het was niet anders.

- Korte post moet er van af moeder wilt op mijn comp. Ik kom op ipad maar ik kan niet posten xD

Ryou zag tot zijn spijt dat Kate geschrokken was van hem. Hij moest zijn woede ook beter leren inhouden. Het was voor niemand boos om anderman boos te zien, maar Kate verdiende het niet om hem kwaad te zien. Ze verdiende zijn fijnere kant wel en die zou hij alleen voor haar behouden, vandaag. Hij keek even wantrouwend naar de gordijnen, alsof hij door het raam keek. Hij vermoedde dat een van de mannen daar vlakbij waren of zo. Nou ja, als ze zijn ruiten en zijn deur niet insloegen dan was het voor hem goed. Zou hij zich er zelf ooit voor kunnen aanzetten om iemand te vermoorden? Hij schrok van zichzelf. Waarom dacht hij daar nu weer aan? Nou ja, het was ook een rare avond geweest vandaag, dus daar zou het wel van zijn. Gekalmeerd keek Ryou naar Kate en hij plofte naast haar neer, waarna hij zijn hand op haar been legde. 'Als je het wilt vertellen, dan is dat voor mij goed. Maar als het te moeilijk is of wordt, wil ik dat je stopt of tenminste even een pauze neemt. Doe geen dingen tegen je zin, je weet dat ik dat niet wil,' zei hij zachtjes, waarmee hij zijn lichtbruine ogen recht in haar ogen liet kijken. Hij knikte zachtjes en trok zijn hand terug. Hij spreidde zijn benen een beetje uit elkaar, legde zijn ellebogen op zijn benen en legde zijn handen in elkaar, zodat zijn rug een beetje gevouwen was. Daarna keek hij Kate recht aan. Hij was eigenlijk best wel benieuwd wat ze zou vertellen. Hij snapte nog steeds niet hoe een weerwolf kon veranderen zonder de volle maan. Nou ja, dat zou Kate hem wel uitleggen, zeker? Hij keek haar even aan en wachtte rustig af. Ergens waren zijn kanten erg nieuwsgierig, maar ergens wou hij ook weer niet tè nieuwsgierig zijn. Hij wachtte maar gewoon af.

- Flutje D: -

Ze keek hem even met een glimlach aan en zag dat hij bezorgt was. Ze knikte even, het maakte haar niet. Gekalmeerd keek Ryou naar Kate en hij plofte naast haar neer, waarna hij zijn hand op haar been legde. 'Als je het wilt vertellen, dan is dat voor mij goed. Maar als het te moeilijk is of wordt, wil ik dat je stopt of tenminste even een pauze neemt. Doe geen dingen tegen je zin, je weet dat ik dat niet wil,' zei hij zachtjes, ineens keek Ryou diep in haar ogen en Kate werd rood. Hij knikte zachtjes en trok zijn hand terug. Ze glimlachte en dacht even na, als hij het graag wou weten ging ze het vertellen maar ze was eerder bang. Dat ze Kate eng zou vinden. 'Ok...' Zei zuchtte even en keek Ryou diep in zijn ogen. 'Daar komt ie. Ik was geboren met een staart... Mijn ouders vonden het raar dat ik dat had en wilde hem laten verwijderen. Dat deden ze nog niet omdat ze mijn mening wilde weten, maar tot hun schrik reageerde ik daar heel anders op.
Toen ik twaalf was vertelde ze het en ik zei niet eens een beetje aarzelend NEE. Ze schrokken van en begonnen allemaal raren dingen uit te kramen. Ik schrok envan en rende gillend naar mijn kamer.' Even liep er een traan over haar wang. 'Maar ik had het verkeerd gedaan, ik had juist ja moeten zeggen. Begrijp me niet verkeerd dan hadden ze dit niet bij me gedaan, ze hadden makkelijk mijn hard plat gestamd.' Ze zuchtte even en pakte Ryou zijn hand.
'Ze hadden me gepakt terwijl ik sliep en me meegenomen naar een ziekehuis om het eraf te halen. Ik werd de volgende dag wakker, koud en alleen.
Ik had meteen de dag erna gehoord dat mijn ouders waren gestraft door de wolven god ofzo. Sinsdien ben ik een wolf en is mijn staart nooit meer aangegroeid. Vraag me niet waarom die wolven goed bestond ik vond het ook raar. Volgens iedereen was het mijn schuld. De wolven god had één ding in mijn hoofd gezegt. Ga hier naartoe en kom nooit meer terug, dat is de wil van je ouders.' Een traan rolde weer over haar wangen. Ze viel op Ryou zijn borst ze pakte zijn shirt vast en tranen rolden over haar wangen. 'Ik kan niet verder Ryou ik kan het gewoon niet.' Zei ze snikkend. Ze beet op haar onderlip en ze liet rustig zijn shirt los. 'Sorry' Zei ze weer beheesd. 'Sorry ik kan niet verder.'


- Na na na na Beter dan die van jou nananana!! Sorry

Nou, om eerlijk te zijn had Ryou een heel ander verhaal verwacht toen hij Kate vroeg om haar verhaal te vertellen. Verbaasd luisterde hij naar haar. Hij schoof dichter naar haar toe toen hij merkte dat ze huilde. Hij wou haar net dwingen om te stoppen, toen ze opeens hysterisch begon te huilen. 'Uh,' zei Ryou met een in de lucht schietend stemmetje, toen hij Kate tegen zich aan voelde. Hij sloeg direct zijn arm beschermend om haar heen. 'Dat hoeft ook helemaal niet! Stop er maar mee,' zei hij, half geschrokken maar hij beheerste zich weer en liet Kate tegen zijn borst uithuilen. Hij keek haar daarna even aan en wreef met zijn vinger over haar wang. Daarmee veegde hij een paar tranen weg. Hij keek naar zijn shirt. Dat was een beetje nat en verkreukeld. Hij keek even naar Kate. 'Hoe durf je mijn trui vies te maken!' schreeuwde hij.

Haha, nee hoor, grapje! Nu het echte deel! XD

Ryou keek naar Kate en knikte. 'Vertel het maar,' zei hij en hij legde zijn hand weer op haar knie en kneep er zachtjes in, waarna hij haar aankeek en knikte. Hij luisterde, een beetje verbaasd. Toen hij een traan zag rollen, liet hij zijn hand naar haar wang glijden en wreef de traan weg. Hij wou haar net dwingen te stoppen omdat hij niet meer tegen het huilen kon - hij wou haar gewoon niet verdrietig zien - toen ze verder vertelde. Hij keek naar zijn hand en kneep zachtjes in haar hand toen ze verder ging. Hij wou net haar tranen wegvegen, toen ze opeens tegen zijn borst viel. 'Kate,' zei hij geschrokken en hij sloeg zijn armen direct om haar heen. Hij legde zijn kin op haar hoofd en suste haar zachtjes. Misschien hielp heen en weer wiegen wel. 'Het is al goed, je hoeft niet meer verder, houd maar op, je hebt genoeg verteld, het is al goed,' zei hij zachtjes en sussend. Hij wreef over haar hoofd. Toen hij merkte dat ze zich los wilde maken, liet hij zijn armen zakken. 'Dat is toch niet erg? Knap dat je me al een begin hebt verteld!' zei hij en om haar te bemoedigen, lachte hij lief naar haar. Hij aaide zachtjes over haar wang. 'Zullen we iets leuks gaan doen? Zullen we vanavond uitgaan?' vroeg hij en hij keek haar rustig aan. 'Maar eerst wil ik dat we nog even wat slapen. Het is nog steeds avond,' zei hij en hij glimlachte naar haar, waarna hij een soort van bevelend klopte op de bank. Hij ging liggen en spreidde zijn arm open voor haar. Hij haalde zijn schouders op. 'Nou ja, zo voel jij je misschien veiliger,' zei hij en hij grinnikte even, terwijl hij nog steeds zijn arm ophield en haar daarmee uitnodigde om te komen liggen. Het licht was al uit en het was donker in de kamer. Alleen licht van een kiertje tussen de gordijnen scheen nog in de kamer.

Ze keek hem glimlachend aan en hield zich even stil waar ze iegelijk niet goed in was. 'Kate,' Zei hij zachtjes en twee armen hielden haar stevig vast. 'Dat is toch niet erg? Knap dat je me al een begin hebt verteld!' zei hij en om haar te bemoedigen. Ze knikte en droogde haar tranen, ze leek nu eigelijk net een kind maar voelde zich wel veilig. Steeds meer vetrouwd. 'Zullen we iets leuks gaan doen? Zullen we vanavond uitgaan?' vroeg hij en hij keek haar rustig aan. 'Maar eerst wil ik dat we nog even wat slapen. Het is nog steeds avond,' zei hij en hij glimlachte naar haar. Ze knikte en keek naar buiten, het was inderdaad nog steed avond. 'Is goed lijkt me leuk!'
Zei ze weer hellemaal blij. 'Dankje Ryou.' Ze plofte naast hem neer op de bank toen hij vriendelijk haar plaats aan wees. Zijn armen waren nog steeds om Kate haar middel. Ze schoof een wat dichter bij hem, en voelde zijn adem tegen haar neus gaan. Ze pakte zijn schouders vast en ze deed haar ogen dicht ze hoorde hem nog iets zeggen en dan zijn schouders ophalen. 'Nou ja, zo voel jij je misschien veiliger,'
zei hij en hij grinnikte even. Kate knikte, en voelde warmte door haar hele lichaam. Ze was velig, veilig bij Ryou. Het licht was al uit en het was donker in de kamer. Alleen licht van een kiertje tussen de gordijnen scheen nog in de kamer. 'Weltrusten Ryou, en echt bedankt voor alles jij bent mijn reddende engel.' ze was hem zo dankbaar. Te dankbaar dat ze mischien wel bij hem wilde gaan wonen zou hij het goed vinden? Ze hoopte van wel. Ze keek hem even aan en sloottoen haar ogen weer. Veilig...

- Insiratieloos

Ryou grinnikte. Hij begon kramp in zijn armen te krijgen, dus hield hij een arm om haar schouders en de andere liet hij langs zijn zij zakken, waarna hij zijn hoofd tegen de hare legde en zijn ogen sloot. Hij liet haar hoofd tegen de borst gaan. Gelukkig was de bank nog groot genoeg voor hun allebei. Hij keek onderzoekend naar Kate. Die ademde zachtjes, dus die zou al wel in slaap gevallen zijn. Hij piekerde even over of hij haar nu moest vragen om te blijven of niet. Maar misschien had ze een eigen huis. En hij had alleen een eenpersoonsbed. Maar daar konden ze misschien ook wel allebei in. Of hij sliep gewoon op de bank, dat vond hij ook wel goed. Als Kate het maar goed had, had hij het ook goed. Hij keek naar haar en streek zachtjes een paar lokken weg. Hij wou haar niet onnodig wakker maken of zo. Hij wou dat ze lekker ging slapen en nergens meer over nadacht. 'Graag gedaan,' zei hij zachtjes, maar hij wist dat Kate het al niet meer zou horen. Hij had dan ook een beetje lang gewacht met een reactie, maar dat maakte niks uit. Kate zou vast wel weten wat hij over haar woorden dacht. En anders, ze was een slimme meid, ze zou heus niet wachten om het hem te vragen. Nee, hij moest zich nergens zorgen om maken. Hij keek vriendelijk en rustgevend naar het meisje. Daarna sloot hij zijn ogen en probeerde hij in slaap te komen. Hij had een arm nog altijd om Kates schouders en had haar dicht tegen zich aangetrokken. Hij voelde dat de diepte hem langzaam maar zeker ging mee sleuren. Zijn donkere trek in en rond zijn ogen verdween, waardoor hij een stuk liever en schattiger leek. Hij was daarnet boos geworden en dan verscheen de boze trek gewoon even. Hij voelde dat de diepte hem mee ging sleuren. Hij vocht er even tegen, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat dit geen zin meer had en viel toen in slaap.

- Ok nu is het weer ff ochtend

Kate keek hem aan en werd wakker omgedraaid. Ze voelde Ryou zijn adem langs haar oor gaan. Ze voelde zijn hand op haar zij, ze deed langzaam haar ogen open. En keek moe om zich heen. Ze wreef in haar ogen, en keek achter zich. Ryou sliep soms wel lang uit, zou hij koffie hebben. Ze keek even achter zich en zag Ryou liggen, ze liet hem dit keer maar even slapen. Ze sprong op de grond als wolvenvorm, ze gaf hem een lik op zijn hand. En ging toen met haar poot langs de deur op hem open te maken, toen de deur half open was deed Kate met haar snuit de deur hellemaal open zodat ze er door kon. Ze kon de deur niet dicht doen als wolf, dus liet ze hem maar dich waaien. Ze keek nog even naar binnen, en dacht bij zichzwelf om wat te gaan vangen. Ze had best honger en ze wilde niet nog een keer eten uit Ryou zijn keuken halen, Kate kon zelfs als mensen vorm rauw eten, het maakte haar niet ziek ofzo. Ze keek even voor zich, even kneep ze boos haar ogen dicht. Ze gormde wat en mompelde in haar wolven hoofd. 'Dronke man!' Ze wilde hem gaan vermoorden, volgende avond gaat ze hem mischien wel pakken.

Even later.


Ze kwam aan gerend en rende de ingang in van de deur. Ryou was inmiddels toch wel wakker? Ze had bloed rondom haar bek, en ze keek even schuldig naar binnen. Ze was net even achterna gezeten door een boze menichte. Boeit haar niks, ze ging weer als mensen vorm naar binnen en ze zag Ryou nog op de bank. Ze rende even naar de keuken en pakte een doekje om het bloed van haar mond af te halen. Ze deed de kraan aan, en maakte het doekje een beetje nat. Ze waste daarna haar handen nog, en keek even naar haar shirt en broek geen bloed vlekken gelukkig! Ze keek weer even naar Ryou,
en hij bewoog soms even. Hmm ze had geen zin in thee ofzo, niet in de ochtend dan. Ryou? Heb je koffie?! Ze keek even door zijn kasten en was toch maar van plan Ryou wakker te maken. Ze keek hem even aan, met een glimlach. Ze wilde hem net wakker maken, toen er gebons was op de deur. 'Shit!' Ze rende naar de deur, en ze werd bijna op haar gezict geslagen. 'Zow he! Kijk even uit!' Ze keek de menigte even boos aan. 'Sorry mevrouw maar we zagen hier een wolf naar binnen gaan, sorry maar dat heeft u dan mis.' Zei ze met een glimlach en ze deed de deur dicht. Ze wist niet dat ze het zouden zien dat ze hier naar binnen ging. Ze stond even in paniek en keek naar Ryou.
Hij sliep gelukkig nog, ze keek even op een kiertje naar buiten naar de mensen, ze zaten wat te mompelen en waren toen van plan toch maar weg te gaan. 'Ha!' Zei ze met een glimlach een vals glimlachje. Ze keek naar Ryou en liep naar hem toe. Ze schudde hem een beetje door elkaar en maakte hem heirdoor wakker. 'Ryou... Ryou wakker worden.' Fluisterde ze in zijn oor. Vorigen keer werd hij ook wakker vast nu ook, ze keek hem even aan en schudde hem zachtjes door elkaar. 'Ik ga je kietlen hoor!' Zei ze als een soort van dreigemetje om wakker te worden, maar natuurlijk meende ze het niet. 'Tjees ?Ryou.' Ze keek even hem even aan met een gezicht van: 'Wat moet ik nu met je?' Ze buigde voorover en ze had een beetje inkijk. Ze keek hem aan met een gimlach en hoopte hier door wakker te worden.

- Ik had veel insiratie xD

Zuchtend draaide Ryou zich om. Dat zou niet veel helpen. Hij was bijna vergeten dat hij met zijn gezicht richting het hoofd van Kate lag. Zijn ogen opende zich even en hij keek haar verdwaasd aan. 'Heb ik iets gemist?' vroeg hij en hij keek haar grijnzend aan. Oh nee! Hij had zich vast verslapen! Hij zuchtte en rekte zich uit. Hij zag het hoofd van Kate dichtbij zich. Hier schoot hij van in de lach. Als hij een of andere gek geweest was, had hij haar op zich getrokken en haar pesterig een paar flinke kussen gegeven. Hij grijnsde even breed. Hij was en bleef een jongen, niet dat hij zijn streken die hij in zijn hoofd haalde ook echt zou gaan uitvoeren. Dat zou hij niet eens durven. 'Kate!' kreunde hij en hij zuchtte. 'Niet nu,' zei hij en hij draaide zich weer om, maar dit zou waarschijnlijk niet veel uithalen. Kate zou hem toch weer schudden. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. Hij draaide zich naar haar om. 'Oké oké,' mompelde hij, waarna hij overeind kwam en haar even verdwaasd aankeek, alsof ze van een andere planeet kwam. Hij hoorde een hoop geroep richting zijn deur. 'Commotie, elke ochtend weer wat anders,' vloekte hij en hij stormde richting zijn deur. 'Er zijn mensen die proberen te slapen!' snauwde hij tegen de vrouw. De donkere trek was weer rond zijn ogen gekomen, teken dat hij echt kwaad was. Toen de vrouw iets over een moord en een wolf vertelde, werden zijn pupillen verwijd. Kate zou toch niet...? 'O jee,' zei hij. 'Nou ja. U denkt toch niet dat ik dat gedaan zou hebben? Misschien was het wel een hele grote hond of zo, weerwolven zijn mythische wezens en bestaan helaas niet, tenzij u een groot fantasie heeft. Nou, prettige dag nog verder!' zei hij en hij sloot de deur. Uit het raam zag hij dat de mensen afdropen. Hij keek boos naar Kate. Hij stak zijn wijsvinger naar haar uit en deed zijn mond open om iets te zeggen, maar zijn mond klapte weer dicht. 'Zo terug,' mompelde hij en hij liep richting zijn badkamer. Hij trok zijn shirt over zijn hoofd en dompelde die in nat zeepwater, waarna hij de vlekken ervan begon te boenen. Zijn broek was wel in orde. Toen hij klaar was, liet hij zijn shirt drogen. In zijn blote bovenlijf - hij was vergeten een shirt aan te trekken door de vraag in zijn hoofd naar Kate toe - liep hij naar de woonkamer toe. 'Kate... Je hebt toch niks gedaan in je wolvenvorm hè?' vroeg hij en hij boog zich voorover, zijn handen steunend op de bank, waarna hij zijn hoofd tilde om Kate zo goed mogelijk aan te kunnen kijken.

'Heb ik iets gemist?' Kate grinnikte, en keek Ryou aan. 'Een hoop, je hebt geen koffie!' Zei ze als grapje. Ze keek even om haar heen en bleef in haar houding staan. Ryou Sschoot in de lach, Kate keek hem met één wenkbrauw omhoog en een beetje een rare glimlach naar hem toe. 'Kate!' kreunde hij en hij zuchtte. 'Niet nu,' zei hij en hij draaide zich weer om. Kate keek hem aan en boog weer naar achteren, ze had een planetje. 'Ik trek je er wel uit hoor.' Zei ze met een vals lachje. 'Oké oké,' mompelde hij, waarna hij overeind kwam en haar even verdwaasd aankeek. Ze grinnikte, ze hoorde weder geroep bij de deur en ze keek Ryou met grote ogen aan. Shit! Het was de bedoeling dat ze weg waren! Ze keek Ryou even aan en ze ging een beetje hopeloos op de bank zitten. Ryou liep naar de deur en ze hoorde een vrouw mompelen tegen de deur. Ryou keek naar de vrouw met grote ogen en ging toen wat vertellen om Kate te beschermen. 'O jee,' zei hij. 'Nou ja. U denkt toch niet dat ik dat gedaan zou hebben? Misschien was het wel een hele grote hond of zo, weerwolven zijn mythische wezens en bestaan helaas niet, tenzij u een groot fantasie heeft.
Nou, prettige dag nog verder!' zei hij en hij sloot de deur. Kate keek hem een beetje zielig aan, en toen Ryou naar het raam liep keek ze mee en zag de ze mensen weer mompelend weglopen en accepeteerde het maar.
Hmm ze moest het zo voortaan ook maar aanpakken. Ryou stak zijn wijsvinger naar Kate uit en zijn mond ging open om ietd te zeggen maar die klapte weer gelijk dicht 'Zo terug' Ryou liep naar de badkamer en ze keek hem verbaasd na. Ze grinnikte. Ze hoorde de kraan opengaan en daarna weer dicht gaan, hm wat zou Ryou gedaan hebben? Ryou kwam weer terug gelopen in zijn blote bast/buik. Ze keek hem met rode wangen aan. 'Kate... Je hebt toch niks gedaan in je wolvenvorm hè?' vroeg hij en hij boog zich voorover, zijn handen steunend op de bank. Kate werd weer rood, ze keek hem een beetje schuldig aan, en verder hield ze zich nog een beetje stil. 'Sorry' zei ze een beetje mompelend. Ze boog zich voorover en hield haar hand bijn zijn wang zelf werd ze rood, en kuste hem. Recht op zijn mond, ze hield haar ogen dicht. Wat zou hij wel niet denken?


- Ik was weer te lui om alles na te lezen ^^ Dus fouten en rare zinnen kunnen er in zitten

Hij zuchtte zag. Ja dus. ‘Kate, we kunnen die problemen met het volk toch helemaal niet op onze schouders krijgen? Dadelijk komen ze nog een keer en hebben ze zichtbaar bewijs en dan…’ Hij werd afgekapt. Hij sperde zijn ogen wijd open. What the…! Hij trok zijn hoofd terug en keek haar verbaasd aan. Hij schudde zijn hoofd even en wist niet wat hij moest zeggen. Hij keek naar de rode wangen van Kate. Hij schudde zijn hoofd nogmaals. ‘Kate,’ zei hij zacht en hij dwong zichzelf om haar recht aan te kijken, maar de woorden kwamen maar niet uit zijn mond. Sinds wanneer had ze die beslissing genomen om hem te zoenen? Hij keek haar verbaasd aan en merkte dat hij steeds verder achteruit was gaan staan. Hij voelde uiteindelijk de muur tegen zijn blote rug. Hij schrok. Die voelde wel heel koud aan! Hij keek naar onderen en merkte nu pas op dat hij geen shirt had. Hij keek Kate verbaasd aan. Nee! Hij wou haar niet... Hij wou... Hij wist het niet. Hij wist niet wat hij ervan moest vinden. Hij voelde niks. Geen warmte, maar ook geen afschuw. Verward keek hij haar aan. Wat moest hij doen? Haar terug zoenen? Dat zou wel heel slim zijn als hij niet wist wat zijn gevoel hier over was. Verbaasd keek hij naar haar. 'Ik weet niet... Ik...' zei hij en hij schudde opnieuw zijn hoofd, alsof hij daarmee kon laten blijken hoe hij zich voelde. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij stond nog steeds tegen de muur en keek haar verbaasd aan. Hij ging met zijn handen verbaasd door zijn haren en hield zijn hoofd even paniekerig vast. Opslag was de donkere trek uit zijn ogen verdwenen. Hij keek haar verbaasd aan. Alleen maar verbaasd.

- Kort, maar Titanic begint weer! xd -

‘Kate, we kunnen die problemen met het volk toch helemaal niet op onze schouders krijgen? Dadelijk komen ze nog een keer en hebben ze zichtbaar bewijs en dan…’ Hij werd afgekapt. Hij sperde zijn ogen wijd open. Ze keek hem aan, en grijnsde licht. Ze keek hem aan, en schrok van zijn reactie. Even voelde ze iets vreselijks door haar lichaam gaan, ze was niet bewust dat ze een traan over haar wang rolde. Haar hand geen naar haar mond en ze keek hem aan met grote ogen. ‘Kate,’ zei hij zacht en hij dwong zichzelf om haar recht aan te kijken. Tranen rolde over haar wangen, ze keek hem verdrietig aan. Ze had dit zelf gedaan ze had het niet moeten doen! 'Sorry...' Zei ze en ze keek naar beneden. Ze ging weer op de bank zitten en Ryou stond tegen de muur.
'Ik weet niet... Ik...' zei hij en hij schudde opnieuw zijn hoofd. 'Sorry, ik had dit niet moeten doen.' Kate ging in haar wolven vorm en stond op de grond, zelfs in haar wolven vorm zag je dat ze verdrietig was. Ze keek even naar beneden en sloot haar ogen, ze keek hem even aan. En ze dacht dat ze niet als wolven vorm naar buiten kon, ze veranderde weer terug. 'Ryou... Ik verwachtte deze reactie nooit.
Het spijt me, maar ik voelde iets. Iets wat ik nog nooit gevoeld had.' Ze keek hem aan en ze veegde haar tranen weg. Dit was vreselijk, ze had dit nooit mogen doen. Ryou zou haar vast gek vinden, ze wilde haar nooit, hij had vast nooit een gevoel bij Kate. Ze liep naar de deur en ze gaf haar zelf wat ruimte en Ryou zelf ook, om wat natedenken. 'Ik laat je me rust, voor altijd.' Ze deed de deur open en gaf Ryou nog een laatste blik en draaide toen weer om naar de deur om eruit te gaan. Ze deed de deur weer dicht, en liep een beetje over straat. Bij een bankje ging ze zitten, een stuk verderop wel maar ging daar zitten. Met haar hoofd op de leuning en ze keek omhoog. Alweer rolde er een traan over haar wang en ze kromp weer in, ze sloeg haar armen om haar benen en ze keek een beetje voor zich uit. Sukkel!


- Ik ben ook Titanic aan het kijken wij zijn awsoem Titanickindjes >3 Maar je gaat nu toch wel je mannen charmens met Ryou doen hea? xD

Nee, nee, nee! Nu had Ryou haar ook nog aan het huilen gemaakt! Hij zuchtte. Nee, dit wou hij niet! Hij wou haar niet aan het huilen brengen. Hij trapte tegen de muur toen ze de deur uit verdween. Hij snelde naar zijn badkamer en trok zijn shirt aan. 'Kate!' riep hij naar zijn deur, maar natuurlijk kon hij haar niet horen. 'Kate! Verdomme! Blijf hier!' riep hij en hij trok zijn schoenen aan, met moeite. Hij keek om zich heen en begon toen te rennen. Hij smakte de deur achter zich dicht. Een warm gevoel spreidde in zijn binnenste toen hij eraan dacht dat hij haar kon overhalen om terug te komen. Hij wist niet goed wat hij moes doen. Hij rende zo snel hij kon, totdat hij haar op een bankje zag zitten. 'Kate,' zei hij zachtjes en voordat hij het zelf eenmaal goed doorhad, sloeg hij zijn beide armen beschermend om haar heen. 'Rot op!' snauwde hij tegen een jongen van zijn leeftijd die nogal hongerig naar Kate keek. Hij legde zijn kin op haar hoofd en aaide zachtjes door haar haren. Dit had hij aangericht. Dacht ze soms dat hij haar afwees? Nee, hij wees haar niet af. 'Kate,' kon hij alleen maar zeggen en hij keek naar Kate. Hij aaide zachtjes over haar hoofd. Hij wist niet wat hij moest doen. Een warm gevoel kwam in zijn binnenste en bleef even toen hij haar aankeek. Meteen verdween het weer even snel als het gekomen was en maakte tijd voor een hard kloppend hart. Hij keek haar aan. 'Je denkt toch zeker niet dat ik je afwijs?' zei hij en hij streek door haar haren. 'Ik weet alleen niet... Mijn gevoelens bij je kus zijn zo onduidelijk,' zei hij en hij keek haar aan en keek haar aan. Hij zuchtte even en ging naast haar zitten en keek naar Kate. 'Overtuig me,' zei hij zachtjes en hij keek haar aan. 'Overtuig mijn gevoelens, alsjeblieft,' smeekte hij en hij keek haar aan.

- Charmant genoeg?
Ergens is zoiets vet leuk, alleen geef ik het niet toe XD -

Kate zat nog steeds op de bank en hoorde een vaag geschreem. 'Ryou...' Zei ze mompelend. Ze keek een beetje om haar heen, en zag geen mens meer op straat. Ze zag dat Ryou aan kwam gerend en zijn shirt een beetje slordig aan had, en zijn schoenen maar half aan had. 'Ryou dit hoeft niet...' Zei ze mompelend. Ze keek voor zich uit en voeld Ryou bij haar zitten. Ze voelde zijn hand door haar haar strijken, ze keek even omoog. 'Ryou dit...-' Ze werd onderbroken en ze keek Ryou aan.
'Kate,' zei hij zachtjes. Kate keek voor zich uit en zag een jongen voor haar staan, hij keek hebberig naar Kate en ze zag dat Ryou hem boos aankeek. 'Rot op!' Snauwde hij, en de jongen keek hem aan. Kate keek hem boos aan, en de jongen liep een beetje verward weg. Ze keek naar Ryou, dit was niet wat ze wilde. Ze wilde gewoon gelukkig zijn met Ryou maar nu had ze het verpest. 'Kate,' Hoorde ze nog een keer. 'Ryou...' Zei ze mompelend. 'Je denkt toch zeker niet dat ik je afwijs?' zei hij en hij streek door haar haren. 'Ik weet alleen niet... Mijn gevoelens bij je kus zijn zo onduidelijk,' zei hij en hij keek haar aan. 'Nee Ryou, ik weet het ik heb het verpest. Onze vriendschap, onze band de eerste keer. Ik heb het allemaal verpest. Dit is allemaal mijn schuld, je hoeft me niet te troosten. Echt niet... Het is alleen... Ik schrok een beetje van je reactie.' Een traan liep over haar wang en ze keek naar boven.
'Ik wilde het gevoel hebben dat je van me hield. Maat ik begrijp het Ryou. Dit was te snel...' Zei en een traan liep opnieuw over haar wang. Ze glimlachte erbij, ze keek hem aan en knikte vriendelijk. Nog steeds de traan rolde over haar wang. 'Overtuig me,' zei hij zachtjes en hij keek haar aan. 'Overtuig mijn gevoelens, alsjeblieft,' smeekte hij en hij keek haar aan. Ze schudde haar hoofd, en keek hem verdrietig/blij aan. Weer een paar tranen volgde. 'Dat is niet nodig Ryou. Echt niet, ik weet al wat je gevoel is bij mij. Mijn kus met jou moest magich zijn, maar niet alleen voor mij ook voor jou. En dat was het gewoon niet...' Zei ze met glimlach en tranen. Ze keek hem aan. 'Dat was het gewoon niet Ryou. Ik hou van je altijd, maar we waren iet alleij gelijk.' Ze knikte. Ze wist dat dit moment nooit meer zou vergeten, ze grinnikte. En keek hem even aan. 'Bedankt Ryou nog steeds!'

- Ga je me nu zoenen 8D?

Wat? Wat zei ze nu weer? Nee, dat bedoelde hij niet. Hij grinnikte even en keek haar aan. Haar lippen, alleen haar lippen vingen zijn blik nog. Nee... Nee, hij mocht er niet aan denken. Wat had hij vroeger ook alweer tegen zijn moeder gezegd over meisjes? Dat hij er nooit een zou krijgen? Ja, dat. Maar moest hij dit rare, vreemde, maar ook lekkere, gevoel gewoon negeren? Hij keek naar haar. Hij grinnikte opnieuw. 'Je weet niet wat je zegt,' zei hij en hij keek haar diep in haar prachtige ogen aan. Zijn hart klopte tien keer sneller. 'Ik hou ook van jou. Ik schrok er alleen van,' zei hij en hij keek haar aan. Al zijn verwarrende gevoelens waren in één klap verdwenen. Kate had hem inderdaad overtuigd, maar op de manier die hij niet verwacht had. Hij voelde koude om zijn lippen. Hij wou meer... Meer van haar, meer van zichzelf. Hij wou zijn limiet zien. Hij wou zien dat Kate echt gek op hem was. Nee... Jawel, hij wou het! 'Ik schrok gewoon van je. Ik had niet gedacht dat je me echt leuk zou vinden. Ik dacht dat je me meer als een vriend zou vinden. Geloof ik me dat ik ook van je hou,' zei hij en hij keek haar indringend aan, alsof hij met zijn blik haar kon dwingen om van hem te houden. Hij grijnsde even en grinnikte. Hij legde een hand in haar nek en liet zijn hoofd zakken, tot hun lippen nog maar op een kleine afstand van elkaar waren. Onzeker keek hij haar aan. Hij was overtuigd van zijn gevoelens, maar had Kate hem zijn foute reactie vergeven? 'Vergeef me,' fluisterde hij en zijn warme adem sloeg tegen haar lippen aan, dat wist hij gewoon. Hij keek haar aan, alsof ze een betovering voor hem was. Hij keek haar nog een keer aan en liet zijn blik rusten op de hare. 'Kate...' fluisterde hij nog. Hij was dichtbij haar, maar wist niks uit te halen.

- Nee XD -

'Je weet niet wat je zegt,' zei hij en hij keek haar diep in haar ogen. Kate keek de anderen kant op en keek even voor zich uit. Langzaam deed ze haar mond open, maar er kwam geen geluid uit. Ze keek hem aan. Opnieuw deed ze langzaam haar mond open en ook duurde het even voor er geluid uit kwam. 'Ryou... Toch wel.' Ze keek hem even met een glimlach aan en ze knikte. 'Ik hou ook van jou. Ik schrok er alleen van,' zei hij en hij keek haar aan. Ze zuchtte even een deed langzaam haar ogen dicht, ze dacht even na over wat ze ging zeggen. 'Ryou het is goed. Ik moet mijn excuses geven. Sorry...' Ze deed haar ogen weer open en keek hem aan. Ze glimlachte maar een traan liep over haar wang. 'Ik schrok gewoon van je. Ik had niet gedacht dat je me echt leuk zou vinden. Ik dacht dat je me meer als een vriend zou vinden. Geloof ik me dat ik ook van je hou,' zei hij en hij keek haar doordringend aan, Ryou hield haar blik vast ze kon niet ontsnappen.
'Toch niet, je had het mis.' Zei met een glimlach. Ze zuchtte even en kon uit zijn doordringende blik ontsnappen, ze hield er wel van naar hem te kijken maar niet om vast gehouden te worden. 'Vergeef me,' fluisterde hij. Kate keek hem aan, hoeft niet Ryou. Hoeft niet... 'Hoeft niet Ryou... Hoeft niet.' Zei ze en opnieuw rolde een traan over haar wang. Ze glimlachte er nog steeds bij, zijn warme adem voelde ze op haar lippen. 'Kate...' fluisterde hij nog. Hij was dichtbij Kate maar ze wist dat hij niks gin doen. Ze keek hem aan, Ryou. 'Ja...?' Fluisterde ze. Ze keek even naar beneden en ze voelde zijn adem nu op haar wang. Ze zuchtte weer, en bleef naar beneden kijken ze sloot langzaam haar ogen. Een paar tranen liepen over haar wangen.

- Inspiloss :'(

Hij had het verpest... Hij had het echt, echt, echt, verpest! Hij had vanaf het begin duidelijk moeten zijn, maar hij twijfelde nog. Zelfs nu twijfelde hij. Daarnet was hij zeker van zijn gevoelens, maar nu had hij het gewoon verpest. Hij keek naar haar lippen. Hij wou haar zoenen, maar hij wou haar ook weer niet zoenen. Hij wist niet goed wat hij moest doen. Hij slikte even. 'Ik denk dat het beter voor ons beiden is als ik je even met rust laat,' zei hij en hij stond op. De verwarring was in zijn ogen te lezen. Wie hield hij ook eigenlijk voor de gek? Hij wist dat hij - ook al was hij zo dichtbij Kate geweest - toch niks had gedaan. Hij zou haar niet kussen als hij zijn gevoelens niet goed wist en daarom had hij haar daarnet ook niet gekust. Hij was gewoon erg dom bezig. Misschien was het zijn gevoel die vrijgezel wou blijven, maar hij wist het niet. Liefde leek hem zo moeilijk en onbegrijpbaar. En wat als Kate nou gewoon niet diegene was die hij zocht? Hij schrok van zichzelf. Maar hij zocht helemaal niemand. Hij wou nog geen vriendinnetje. Hij wou Kate nog niet als zijn vriendinnetje. Zijn gevoelens waren te onduidelijk, te moeilijk om te verstaan. En nu, nu had dit zijn vriendschap met haar op de rails gezet en een trein had het overreden. Hij zuchtte even en deed een paar stappen achteruit. De ochtendschemering was al bijna voorbij en het volle licht scheen op hun. Hij voelde lichte regen op zijn huid, maar negeerde het. Hij stapte steeds verder achteruit, draaide zich helemaal in paniek om en begon te rennen. Hij rende zo hard hij kon, hij had geen idee welke kant hij op zou gaan. Hij had geen idee waar hij naartoe zou willen gaan. Hij wou alleen maar ver weg zijn van die gevoelens. Ver weg. Een hoop getoeter klonk, hij voelde iets tegen zich aanslaan, voelde een harde pijn door zich heen en wind ruisend langs zijn oren, voelde zich ergens neerkomen en daarna werd het zwart...

- En nee, hij is niet dood XD -